Ac veluti cum pandit opes Thaumantia profes,
Veftitu nituit multicolore folum.
Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hefperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura fub innumeris humida nata rosis;
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur effe domus.
Ipfe racemiferis dum denfas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce mihi fubitò præful Wintonius aftat,
Sydereum nitido fulfit in ore jubar;
Veftis ad auratos defluxit candida talos,
Infula divinum cinxerat alba caput.
Dumque fenex tali incedit venerandus amiétu,
Intremuit læto florea terra fono.
Agmina gemmatis plaudunt coeleftia pennis,
Pura triumphali personat æthra tubà.
Quifque novum amplexu comitem cantuque falutat, Hofque aliquis placido mifit ab ore fonos:
Nate veni, & patrii felix cape gaudia regni,
Semper abhinc duro, nate, labore vaca.
Dixit, & aligeræ tetigerunt nablia turmæ,
At mihi cum tenebris aurea pulsa quies.
Flebam turbatos Cephaleiâ pellice fomnos,
Talia contingant somnia fæpe mihi!
Elegia quarta, Anno Ætatis 18.
Ad Thomam Junium Præceptorem fuum, apud Mercatores Anglicos Hamburga agentes, Paftoris munere fungentem.
Urre per immenfum fubitò mea littera pontum,
Ch, pete Teutonicos læve per æquor agros.
Segnes rumpe moras, & nil, precor, obftet eunti,
Et feftinantis nil remoretur iter.
Ipfe ego Sicano frænantem carcere ventos
Æolon, & virides follicitabo Deos;
Cæruleamque fuis comitatam Dorida Nymphis,
Ut tibi dent placidam per fua regna viam.
At tu, fi poteris, celeres tibi fume jugales,
Vecta quibus Colchis fugit ab ore viri.
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras
Gratus Eleufinâ miffus ab urbe puer.
Atque ubi Germanas flavere videbis arenas,
Ditis ad Hamburga moenia flecte gradum,
Dicitur occifo quæ ducere nomen ab Hamâ,
Cimbrica quem fertur clava dediffe neci.
Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore
Præful Chrifticolas pafcere doctus oves;
Ille quidem eft animæ plufquam pars altera noftræ,
Dimidio vitæ vivere cogor ego.
Hei mihi quot pelagi, quot montes interjecti
Me faciunt aliâ parte carere mei!
Charior ille mihi, quàm tu doctiffime Graium
Cliniadi, pronepos qui Telamonis erat,
Quámque Stagirites generofo magnus alumno,
Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi.
Qualis Amyntorides, qualis Philyrëius Heros
Myrmidonum regi, talis & ille mihi.
Primus ego Aonios illo præeunte receffus
Luftrabam, & bifidi facra vireta jugi,
Pieriosque haufi latices, Clioque favente,
Caftalio fparfi læta ter ora mero.
Dd 4
Flammeus at fignum ter vidit arietis Æthon,
Induxitque auro lanea terga novo,
Bifque novo terram fparfifti Chlori fenilem
Gramine, bifque tuas abftulit Auster opes:
Necdum ejus licuit mihi lumina pafcere vultu,
Aut linguæ dulces aure bibiffe fonos.
Vade igitur, curfuque Eurum præverte fonorum,
Quàm fit opus monitis res docet, ipfa vides,
Invenies dulci cum conjuge fortè fedentem,
Mulcentem gremio pignora chara fuo,
Forfitan aut veterum prælarga volumina patrum
Verfantem, aut veri biblia facra Dei.
Coeleftive animas faturantem rore tenellas,
Grande falutiferæ relligionis opus.
Utque folet, multam fit dicere cura falutem,
Dicere quam decuit, fi modò adeffet, herum.
Hæc quoque paulùm oculos in humum defixa mo-
Verba verecundo fis memor ore loqui: [destos,
Hæc tibi, fi teneris vacat inter proelia Mufis,
Mittit ab Angliaco littore fida manus.
Accipe finceram, quamvis fit fera, falutem,
Fiat & hoc ipfo gratior illa tibi.
Sera quidem, fed vera fuit, quam casta recepit
Icaris à lento Penelopeia viro.
Aft ego quid volui manifeftum tollere crimen,
Ipfe quod ex omni parte levare nequit ?
Arguitur tardus meritò, noxamque fatetur,
Et pudet officium deferuiffe fuum.
Tu modo da veniam faffo, veniamque roganti,
Crimina diminui, quæ patuere, folent.
Non ferus in pavidos rictus diducit hiantes,
Vulnifico pronos nec rapit ungue leo.
Sæpe fariffiferi crudelia pectora Thracis
Supplicis ad moeftas delicuere preces.
Extenfæque manus avertunt fulminis ictus,
Placat & iratos hostia parva Deos,
Jamque diu fcripfiffe tibi fuit impetus illi,
Neve moras ultrà ducere paffus Amor.
Nam vaga Fama refert, heu nuntia vera malorum!
In tibi finitimis bella tumere locis,
Teque tuámque urbem truculento milite cingi,
Et jam Saxonicos arma parâffe duces.
Te circum latè campos populatur Enyo,
Et fata carne virum jam cruor arva rigat.
|