Junxit, & æternis infcripfit nomina chartis.
Mox tibi dulciloquum non infcia Musa Marinum
Tradidit, ille tuum dici fe gaudet alumnum,
Dum canit Affyrios divûm prolixus amores ;
Mollis & Aufonias ftupefecit carmine nymphas.
Ille itidem moriens tibi foli debita vates
Offa tibi foli, fupremaque vota reliquit.
Nec manes pietas tua chara fefellit amici,
Vidimus arridentem operofo ex ære poetam.
Nec fatis hoc vifum eft in utrumq; & nec pia ceffant
Officia in tumulo: cupis integros rapere Orco,
Quà potes, atque avidas Parcarum eludere leges:
Amborum genus, & variâ fub forte peractam
Describis vitam, morefque, & dona Minervæ ;
Æmulus illius Mycalen qui natus ad altam
Rettulit Æolii vitam facundus Homeri.
Ergo ego te Cliûs & magni nomine Phoebi
Manse pater, jubeo longum falvere per ævum
Miffus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe.
Nec tu longinquam bonus afpernabere Mufam,
Quæ nuper gelidâ vix enutrita fub Arcto
Imprudens Italas aufa eft volitare per urbes.
Nos etiam in noftro modulantes flumine cygnos
Credimus obfcuras noctis fenfiffe per umbras,
Hh

Quà

Quà Thamefis latè puris argenteus urnis Oceani glaucos perfundit gurgite crines. Quin & in has quondam pervenit Tityrus oras. Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phoebo, Quà plaga fepteno mundi fulcata Trione Brumalem patitur longâ fub nocte Boöten. Nos etiam colimus Phoebum, nos munera Phoebo Flaventes fpicas, & lutea mala canistris, Halantemque crocum (perhibet nisi vana vetustas) Mifimus, & le&tas Druidum de gente choreas. (Gens Druides antiqua facris operata deorum Heroum laudes imitandaque gefta canebant) Hinc quoties fefto cingunt altaria cantu Delo in herbosâ Graiæ de more puellæ Carminibus lætis memorant Corinëida Loxo, Fatidicamque Upin, cum flavicomâ Hecaërge Nuda Caledonio variatas pectora fuco. Fortunate fenex, ergo quacunque per orbem Torquati decus, & nomen celebrabitur ingens, Claraque perpetui fuccrefcet fama Marini, Tu quoq; in ora frequens venies plaufumq; virorum, Et parili carpes iter immortale volatu. Dicetur tum fponte tuos habitâffe penates Cynthius, & famulas veniffe ad limina Mufas:

At

At non fponte domum tamen idem, & regis adivit
Rura Pheretiadæ coelo fugitivus Apollo;
Ille licet magnum Alciden fufceperat hofpes;
Tantùm ubi clamofos placuit vitare bubulcos,
Nobile manfueti ceffit Chironis in antrum,
Irriguos inter faltus frondofaque te&ta
Peneium prope rivum: ibi fæpe sub ilice nigrâ
Ad citharæ ftrepitum blandâ prece victus amici
Exilii duros lenibat voce labores.

Tum neque ripa fuo, barathro nec fixa fub imo
Saxa ftetere loco, nutat Trachinia rupes,
Nec fentit folitas, immania pondera, fylvas,
Emotæque fuis properant de collibus orni,
Mulcenturque novo maculofi carmine lynces.
Diis dilecte fenex, te Jupiter æquus oportet
Nafcentem, & miti luftrârit lumine Phoebus,
Atlantifque nepos; neque enim nifi charus ab ortu
Diis fuperis poterit magno faviffe poëtæ.
Hinc longæva tibi lento fub flore fene&tus
Vernat, & Æfonios lucratur vivida fufos,
Nondum deciduos fervans tibi frontis honores,
Ingeniumque vigens, & adultum mentis acumen.
O mihi fi mea fors talem concedat amicum

Hh 2

Phoebæos

Phoebæos decorâffe viros qui tam bene nôrit,
Si quando indigenas revocabo in carmina reges,
Arcturumque etiam fub terris bella moventem ;
Aut dicam invictæ fociali foedere menfæ,
Magnanimos Heroas, & (O modo spritus adfit)
Frangam Saxonicas Britonum fub Marte phalanges.
Tandem ubi non tacitæ permenfus tempora vitæ,
Annorumque fatur cineri fua jura relinquam,
Ille mihi lecto madidis aftaret ocellis,
Aftanti fat erit fi dicam, fim tibi curæ;
Ille meos artus liventi morte folutos
Curaret parvâ componi molliter urnâ.
Forfitan & noftros ducat de marmore vultus,
Nectens aut Paphiâ myrti aut Parnasside lauri
Fronde comas, at ego fecura pace quiefcam.
Tum quoque, fi qua fides, fi præmia certa bonorum,
Ipfe ego cœlicolûm femotus in æthera divûm,
Quo labor & mens pura vehunt, atque ignea virtus
Secreti hæc aliquâ mundi de parte videbo
(Quantum fata finunt) & totâ mente serenùm
Ridens purpureo fuffundar lumine vultus,
Et fimul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.

EPITAPHIUM

DAMONIS

ARGUMENTU M.

Thyrfis & Damon ejufdem vicinia Paftores, eadem ftudia fequuti à pueritia, amici erant ut qui plurimum. Thyrfis animi causá profectus peregrè de obitu Damonis nuncium accepit. Domum poftea reverfus, & rem ita effe comperiens, fe, fuamque folitudinem, hoc carmine deplorat. Damonis autem fub perfonâ hic intelligitur Carolus Deodatus, ex urbe Hetruria Luca Paterno genere oriundus, cætera Anglus; ingenio, doctrina, clariffimifque cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egregius.

Imerides nymphæ (nam vos & Daphnin &
Et plorata diu meminiftis fata Bionis) [Hylan,

Dicite Sicelicum Thamefina per oppida carmen:
Quas mifer effudit voces, quæ murmura Thyrfis,
Hh 3

Et