Μαλθακόν όμμάτων βελος,
Δηξίθυμον έρωτος άνθος,
Παρακλίνεσ'.

Ver. 746. άε.
Istud porro Patheticum fonat quod chorus ad
Cassandram
Φρενομανής τις ει θεοφόρητος, αμ -
φί δ' αυτάς θροις
Νόμον άνομον γε, οία τις ξεθα
Ακόρεστος βοάς, φιλοίκτοις ταλάιναις φρεσιν
Ιτυν Ιτυν στενασ’ αμφιθαλή κακοίς
Αηδων βίον.

Ver. 1149.

Atque iftud quod Clytemnestra de morte ejusdem,

τοι,

κίκνα δίκην, Τον ύστατον μελψασα θανάσιμον γόον, Κείται φιλήτωρ τούδ'

Hactenus quidem imagines protulimus ex figuris, comparationibus, et descriptionibus potiffimum petitas ; reftat ut pauca earum etiam exempla, quæ sensu maxime proprio imagines appellandæ funt, in medium afferantur.

Cujusmodi sunt ista Ius æstro percitæ in Prometheo vincto

Τις γή, τί γένος, τίνα φωλεύσσειν
Τόνδε χαλινοίς εν πετρίνοισι

Κεικα»

!

Χειμαζόμενον και τίνος αμπλακίης
ΓΙοιναΐς ολέκη και σήμηνον όπη
Γης και μογέρα πεπλάνημαι.

* * *

in a ,

έα, έα:
Χριέι τις αι με τάλαιναν οίστρος,
Είδωλον Αργε γηγενούς, άλευ & δα,
Φοβούμαι τον μυριωπόν είσορώσα βούταν.

Τί ποτέ μ' & Κρόνιε παι τι ποτε,
Τι ποτε ταΐσδ' ενέζευξας ευρων
Αμαρτούσαν, εν πημoνάισιν ; ε ε.
Οιστρηλάτω δε δείματι δειλαίαν
Παρακοπον ώδε τειρεις ;
Πυρί' φλέξον, ή χθονί κάλυψον, και
Ποντίοις δακεσι δός βοράν, μηδέ μοι
Φθονήσης ευγμάτων άναξ. Ver. 563, &c.

Atque ea ejusdem poftea,

Ελελελελελευ,
Υπό μ' αυ σφάκελος και φρένοπληγείς
Μανίαι θαλπος', οίσρε δ' άρδες
Χριίει μ' άπυρος
Κραδία δε φόβω φρενα λακτιζει.
Τροχοδινειται δ' όμμαθ’ ελιγδην,
Εξω δε δρόμο φερομαι, λύσσης
Πνεύματι μάργα, γλώσσης ακρατής
Θολεροι δε λόγοι παίίασ’ εική
Στυγνής προς κύμασιν άτης. Ver. 876. c.

Istis vero pulcherrima illa Cassandra adjiciamus licet et sui, et Agamemnonis mortem vaticinantis.

Ver. 1109.

Ver. 1223.

Ιω ποπόι τί' ποτε μήδεται και
Ιώ τάλαινα, τόδε γαρ τελείς, Ver. 1116.
Τον ομοδέμνιον ποσιν
Λατρόισι φαιδρύνασα και
Α, ά· δου, ιδού· άπεχε της βοός

- Ver. 1134.
Τον ταύρον :
Ιου, Ιου, , ώ κακά:
Υπ' αυ

με

δεινός ορθομαντειας πόνος
Στροβει
Παπάι, οιϊν το πύρ επέρχεται δεμοι και
Οτοτόι, Λύκειο Απολλον, οι εγώ, εγώ.
Αύτη διπους λέαινα συγκοιμωμένη
Λύκω, λεοντος ευγενους απουσία,
Κτενει με την τάλαιναν. -

Ver. 1265. Atque illa denique Orestis in Choepboris maternis furiis agitati

,
Α, α. δμωαι γυναικες, αϊδε Γορόνων δίκην,
Φαιωχίτωνες, και πεπλεκτανημέναι
Πυκνόις δράκουσιν.

Ver. 1048.
Ουκ εισί δόξαι τώνδε πημάτων έμοι'. Ver. 1ο53.
Σαφώς γαρ άιδε μητρος έγκοτοι κύνες.
Αναξ Απολλον, άδε πληθύουσι δή,
Kαξ εμμάτων στάζουσιν αίμα δυσφιλές.

Ver. 1057.

;

Itaque istæ, Academici, quas selegi, imagines abunde animosum poetæ ingenium testantur ; qui plures velint, videant Ius fomnium in Prometheo vineto; deprecationem virginum in Septem ad Thebas; earundem lamentationem propter mortem fratrum; narrationem chori in Perfis bellicum Perfarum apparatum describentis ; Atosa, regiæ matris, fomnium; pugnæ descriptionem inter Græcos et Persas, et cladis Persarum ; threnum Atolla et chori; consternationem Electra apud Choephoras cincinnum fraternum intuentis ; Člytemnestræ fomnium in eadem tragedia ; descriptionem Eumenidum quæ loca, sicut et alia multa, imaginibus abundant aptis ad omnes animi affectus permovendos.

Quid? quod rarissime apud Æschylum occurrant imagines aut ineptæ, aut dramate indignæ; unam tamen aut alteram libet cautionis gratia proferre: ineptius igitur videtur Cassandra in Agamemnone Ægistbum, virum mollem prorsus et effeminatum, at Cassandra et Agamemnone aéovt & vanniy, five leonem imbellem appellare : aliam enim leonis notionem solemus habere. — Indignum autem dramate illud Clytemnestræ omnino judico de Græcis et Trojanis, poft captam urbem, inter fe in eadem urbe male conjunctis et sociatis, οξος τ' άλειφα τ' 'εγχέας ταυτώ κύτει, , Διχοστατούντ', αν ου φίλως προσευνεπoις :

Ver. 330 in Agam.

Oleum

Oleum certe istud et acetum parum fatis tragicum spirare perspicuum est.

Nec altius forsan sonant illa chori ad Ægiftbum

Κόμπασον θαρρών, αλέκτωρ ώσπερ θελείας πελας.

Ver. 1680.

De imaginibus igitur fummi hujusce poetæ fatis forfan dictum est; ex qua quidem parte nihil aliud ei vituperationi dandum esse censeo præter circuitionem quandam, et ambages quibus vellem aliquando et orationes chori, et descriptiones magis caruiffent.

Ad reliqua certe quod attinet, rectiffime Plutarchus, de tribus Græcis tragicis censuram ferens, nostrati soua tribuit; et proinde nequeo quin Stanleio affentiar, qui illud το αυθάδες της διανοιας και ogácsãs, five grandiloquentiam quam Æschylo vitio vertunt nonnunquam et Quinctilianus, et Longinus, ex aliorum fententia ftatuit optime et naturæ tragediæ, et veterum heroum moribus convenire.