-

Τῶ γῆν Φαέθοντι παραδιδές τας ἡνίας ὁ ἭλιΘ, σε Ἔλα δὲ, μήτε Λιβυκὸν αἰθέρ' εισβαλών

“ Τοσαῦτ ̓ ἀκέσας ειτ ̓ ἔμαρψεν ἡνίας

66

“ Κρᾶσας δὲ πλευρὰν πτεροφόρων, οχημάτων
66
“ Μεθῆκεν· αἱ δ ̓ ἔπταντ ἐπ ̓ αἱθέρΘ πλυχάς.
Πατὴρ δ ̓ ἔπιπε νῶτα σειρίε βεβώς

66

66

“ Ιππευε, παῖδα νεθείων, Ἐκεῖσ ̓ ἔλα,
“ Τῇ ρα τρέφ ἅρμα, τῇ δέ.

Αρ ἐκ ἂν ἔιποις, ὅτι ἡ ψυχή το γράφοντα
συνεπιβαίνει τὸ ἄρματα, καὶ συγκινδυνεύεσα τοῖς
ἵπποις συνεπτέρωται; ε γάς ἂν, εἰ μὴ τοῖς εὐρανίοις
εί
ἐκεινοις ἔργοις ἰσοδρομῦσα ἐφέρετο, τοιαῦτ ̓ ἄν ποτε
ἐφαντάση.”

αν

Quid quod hoc exemplum ipfum protulit ex Longino doctiffimus Barnefius, licet hunc locum præterierit, atque illud ut videtur de industria fecit, eorum more qui auctorem quemvis fibi illuftrandum idcirco fufcipientes quoniam apud eos fit primus, omnia quæ ad rem fuam minus facere videntur omittere folent, cæteris immorari. Sed inftud in tranfitu.

Infra autem Longinus, reprehenfo a se Æschylo `quod vifionibus maxime heroicis fenfus fæpe rudes,

et

et quafi impexos immisceat, Euripidem ait præ æmulatione nonnunquam pene in illud ipfum vitium incidere. Hæc vero quocunque modo fe habeant, multum intereffe perfpicuum eft inter Æfchylum et Euripidem quod ad grandes imagines exprimendas; atque illud præcipue videre eft in iis tragoediis Euripidis quæ in eodem fere quo fchylus verfantur argumento: fic in Phaniffis poeta certe ob oculos fuos habuit admirabilem Græcorum ducum defcriptionem, qui in Septem ad Thebas inducuntur: atque ita quidem habuit, ut ardorem Efchyleum fubinde pene conciperet: ut in fequentibus Antigones in Phaniffis de manibus Thebanis exercitum Argivûm spectantis, et a pædagogo nomina ducum percontantis :

Ιώ πότνια πᾶι Λατς
Ἑκάτα, κατάχαλκον ἅπαν

Πεδίον ἀτράπλει.

Et deinde

Τις ὗτος ο λευκολόφας,
Πρόπαρ ὃς ἀγειται σρατοῦ,
Παγχαλκον ἀσπίδ ̓ ἀμφὶ
βραχίονι κεφίζων;

- Ἒ ἔ ὡς γαυρὸς, ὡς φοβερὸς

Εἰσιδεῖν, γίγανι

Γηγενέτα προσόμοιος,

Ver.109.

Αφερωπός ἐν γραφᾶισιν, εχὶ
Προσφορα αμερίω γένα.

Ver. 120, &c.

Quæ vero de Tydeo, de Parthenopao, de Amphiarao, de Capaneo interrogat tam altum fpirant, ut poeta, ficut Tydeus quem defcribit, pene dicatur

· Αρην δ ̓ Αἰτωλόν ἐν φέρνεις έχειν

Nec omittenda funt illa chori Phæniffarum,

Sed grandia ut hæc fint et fublimia, neutiquam tamen affurgere videntur ad Æfchyleum horrorem, tumultum, impetum, fulmen.

Quid quod in hoc ipfo loco a Pathetico adeo non abftinuit Euripides ut in illud ingenium fuum indicet propenfiffimum: cujufmodi funt pulcherrima illa, et maxime ad animum commovendum idonea, quæ Antigone confpecto fratre Polynice, pro fororia erga illum caritate, exclamat;

Ανεμώκεα

Ανεμώνες είχε δρόμον νεφέλας Ποσὶν ἐξανύσαιμι δὲ αἰθέρω

Πρὸς ἐμὸν ὁμογενέτορα.

Περὶ δ ̓ ὠλένας δέρα φιλτάτα

Βάλλοιμι, χρόνω φυγάδα μέλεον·

Ὡς πλοισι χρυσέοισιν ἐυπρεπής, γέρον,
Ἑώοις ὅμοια φλεγέθων

Βολαῖς ἀελία.

Ver. 166.

Quem ifta non movent animo fit neceffe eft non modo a poetica, verum etiam ab ipfa humanitate averfiffimo. In hac autem fabula alibi reperiatis fublimitatem tantum non Æfchyleam patheticis imaginibus mirum in modum permistam et temperatam. Pugnæ defcriptionem appello inter Argivos et Thebanos fub manibus urbis commiffam; quæ quidem perfectiffima fuiffet abfque una imagine, quæ in iis eft habenda, quas, uti notavimus, licet fint naturales, neque dramatici, neque epici poematis ratio admittit; eam intelligo per quam ex muro in terram cadentes Thebani quidam faltatores, five urinatores agere dicuntur ;

Ἡμῶν τ ̓ ὡς ἕδας εἶδες ἂν πρό τειχέων

Πυκνές κυβιτητῆρας ἐκπεπνευκότας. Ver. 1157.

Sed ut miffa hæc faciamus, quam grande fonat illud poetæ poft Capaneum, Jovis fulmine tactum ?

ἐκτύπησε δὲ

χθών, ὥτε δεῖσαι πάντας.

Ver. 1187.

Summo autem poetæ artificio, Jocasta quæ jam exultaverat propter victoriam ab Argivis reportatam, et urbem filiofque falvos, a nuncio ilico quærit, quid tum illi confilii captarent; ille poft multam tergiverfationem, quæ et focaftam et auditores mirifice folicitos, fufpenfofque tenuerat, narrat ei demum, quomodo Eteocles atque Polynices in fingulare certamen confenferint, et jam factis de more facris ad pugnam fe pararent ; " quibus auditis mifera mater, cujus vices chorus lugubri fane oratione plorat, una cum filia per mediam urbem fe proripit, rem tam atrocem, fi fieri poffit, prohibitura." En vero imaginem maxime fublimem fratrum armis jam indutorum,

Ἔσαν δὲ λαμπρώ, χρωμὰ τ ̓ οὐκ ἠλλαξατήν

Ver. 1252.

Vividiffima etiam eft Μονομαχίας narratio, et mutuæ cædis Polynicis et Eteoclis,

Ἐπεὶ δ ̓ ἀφείθη πυρσός, ὡς Τυρσηνικῆς
Σάλπιγγα ἠχή, σημα φοινία μάχης,
Ἤιξαν δρόμημα δεινὸν ἀλλήλοις ἔπι.
Κάπροι δ' όπως πήγοντες ἀγρίαν γένυν,

Συνήψαν, ἀφοῦ διάβροχοι γενειάδας. Ver. 1386.

Πλείων