Πλείων δὲ τοῖς ὁρωσεν ἐτάλαξ ̓ ἱδρὼς

Η τοῖσι δρωσι, διὰ φίλων ὀῤῥωδίαν. - - Ver. 1397. Γαΐαν δ ̓ ὁδαξ ἑλόντες, ἀλλήλων πέλας Πίπλεσιν άμφω, και διώρισαν κράτο. Ver. 1433.

--

Quis denique, horroris expers et mifericordiæ, animo contempletur Focaftam inter filios mortuam jacentem, et utrumque complectentem ?

---- ἐν δὲ τοῖσι φιλτάτοις

Θανῖσα κεῖται, πριβαλῶς ἀμφοῖν χέρας V. 1467.

Præterea æquum erit, Academici, pauca alia loca infigniora defignare in quibus nullo modo in fublimi genere scribendi videtur nofter peregrinus, etiamfi Æfchylum minus fibi auctorem habuerit.Huc itaque referendum illud chori in Bacchis Bacchum invocantis,

Ιώ, ἰώ δέσποτα, δέσποτα,
Μόλε νῦν ἡμέτερον εἰς θιάσον,

Ὦ Βρόμιε, Βρόμιε

Πέδων χθονὸς ἔνοσι πότνια.

Α, α· τάχα τὰ Πενθέως μέλαθρα

Διατινάξεται πεσήμασιν.

Atque illud Cyclopis de feipfo,

Ἐπεκπιὼν γάλακα ἀμφορέα, πέπλον
Κρέω, Διὸς βρονταῖσιν εἰς ἔριν κτυπων.

Ver. 582.

Cyc. Ver. 326.

Et

Et illud nuncii in Andromache cædem Neoptolemi narrantis,

εν

Κραυγὴ δ ̓ ἐν ἐυφήμοισι δύσφημα δόμοις
Πέτραισιν ἀντέκλαγξεν· εὐδία δ ̓ ὅπως
Ἔξη, φαεννοῖς δεσπότης είλβων ὅπλοις,
Πρὶν δή τις ἀδύτων ἐκ μέσων ἐφθέγξατο
Δεινὸν τε, καὶ φρικῶδες· ώρσε δὲ σρατόν
Τρέψας προς αλκήν· ἔνθ ̓ Αχιλλέως πιτνει
Παῖς

Ver. 1144.

Sed nimius effem fi hujufmodi exemplis immorarer.

Itaque profcifci libet ad μανίας illas, vel furores in quibus exprimendis Euripides fæliciffimus, uti fupra dictum eft, Longino videtur.—Phædram igitur videamus et amore Hippoliti depereuntem, et ob eam rem de fanitate ac mente deturbatam ; quam accommodata ea funt ad naturam, atque ad exprimendam fummam dominæ ægritudinem quæ nutrix illi dicit ?

Δευρο γὰρ ελθεῖν, πᾶν ἔπος ἦν σοι,

Τάχα δ' εἰς θαλάμες σπεύσεις τὸ πάλιν·
Ταχὺ γαρ' σφάλλη, κεδενὶ χαίρεις.

Ver. 182.

Ipfa autem Phædra, quam adhuc pudebat amoris incefti, animum fuum quodammodo aperit per fermonem delirum, et nullo modo mulieri conve

nientem ;

nientem. Cum enim totus fere fuerat Hippolytus in venationibus, illa quoque vitam avet fub dio agere, rofcidos fontes haurire, fub alnis requiefcere, canes clamore excitare, et in feras jaculum Thef falicum emittere.

Πέμπετε μ' εἰς ὄρος. εἶμι πρὸς ὕλαν,
Καὶ παρὰ πεύκας, ἵνα πηροφόνοι
Στείβεσι κύνες,

Βαλίαις ἐλάφοις εΓχριπτόμεναι.

Πρός θεων, έραμαι κυσί ταύξαι,
Καὶ παρὰ χαίτην ξανθαν ρίψαι
Θεσσαλόν ὅρπακα.

Ver. 21 5, &c

Præterea in Bacchis inducit Pentheum poeta furore percitum, qui orgia Bacchi exploraturus, quæ ludibrio et defpectui habuiffet, nefcit fibi exitium imminere :

Καὶ μὴν ὁρᾶν μοι δύο μεν ἡλίες δοκῶ,
Δισσας δὲ Θήβας

Και ταυρῷ ἡμῖν πρόθεν ἡγειθαι δοκεῖς

Ver.916.

Iftum Penthei furorem, atque hunc locum Virgilius refpexit, ut furor Didonis ab Ænea derelicta, animis leftorum fortius imprimeretur;

Eumenidum veluti demens videt agmina Pentheus, Et folem geminum, et duplices fe oftendere Thebas.

Admirabilis

Admirabilis autem eft tota defcriptio Herculis mente capti, et in fuos impetum facientis: qua nihil quidem fingi poteft efficacius ad affectus illos, quos potiffimum permovere tragœdiæ eft, mifericordiam fcilicet et terrorem ciendos. Quod fi Euripidi, prout animadverti aliquando, illud nonnulli vitio dederunt, quod fæpius deos in scenam inducat, (qua culpa vereor ut eum liberare poffim) id certe fœliciflime in hac fabula fecit, in qua colloquium inter Irim et Lyfam, five Furiam, horribilem et idoneam futuri mali expectationem concitat. Graphice quidem Herculem defcribit ipfa Furia pro foribus furentem, caput concutientem, oculos diftortos et torvos volventem, præ rabie anhelum, atque inftar tauri mugientem;

es >

Ἤν ἰδέ· και δή τινάσσει κρᾶτα βαλβίδων απο Καὶ διατρέφεις ἑλίσσει σίγα γοργώπες κέρας. Αμπνοὰς δ ̓ εἰ σωφρονίζει, ταυρῶ ὣς ες εμβολὴν Δεινες· μυκᾶται δὲ, κῆρας ἀνακαλων τάς Ταρτάρει. Ver. 867.

Hæc tamen omnia pro indiciis tantum morbi eum quafi tentantis habenda funt; ita nimirum ifta Lyja,

Τάχα σ' εγώ μᾶλλον χορεύσω, καὶ καταυλήσω
Qi6w.
Ver. 871.

Illas vero minas, quæ paulo poft ab Hercule perpetrantur, abunde comprobant; qui uxorem, et

tres

tres filios interimit, ratus fe Eurytheum, et liberos ejus telis conficere.

Interea patheticas quafdam imagines, quibus maxime Euripides vincebat cæteros poetas, et e quibus eum potiffimum dignofci ftatuimus, vifum eft hic in medium afferre, quæ certe abunde per omnia poetæ hujufce opera fparguntur.

Quam triftia illa Hecuba Ulyffen obtestantis ne filia immolaretur?

ἥψω τῆς ἐμῆς, ὡς φής, χερές,

Καὶ τῆςδε γεραιᾶς προσπιτνων παρηΐδα
Ανθάπτομαι σε τωνδε των αυτων εγώ,
Χάριν τ ̓ ἀπαιτω τὴν τόθ', ἱκετεύω τέ σε,
Μή με τὸ τέκνον εκ χερῶν αποσπάσης,
Μὴ δὲ κτανητε. των τεθνηκότων άλις.
Ταύτη γέγηθα, καπιλήθομαι κακων •
Ἡδ ̓ ἀντι πολλων επί μοι παραψυχή,
Πόλις, τιθηνή, βάκτρον, ἡγεμών ὁδου.

Ver. 273.

Atque ea ejufdem ipfam Polixenam ad eandem deprecationem excitantis?

Ὦ θύγατερ, ὅ μοὶ μὲν λογοι πρὸς αιθέρα
Φρουδοι, μάτην ῥιφέντες ἀμφὶ σου φήνα.
Σὺ δ ̓ ειτε μείζω δύναμιν ἤ μήτης έχεις,
Σπούδαζε, πάσας ὡς ἀηδόνα τόμα

Φθογγάς