Ἰδε προλείπω βωμόν, ήδε χειρία,

Σφάζειν, φονεύειν, δεῖν, ἀπαρτῆσαι δέρην.
Ω τέκνον, ἡ τεκεσά σ', ὡς σὺ μὴ πάνης,
Στείχω πρὸς άδην

Ver. 388, &c.

Quales etiam fundit querelas Iphis, in Supplicibus, fuper Evadne filia quæ fe dudum in rogum mariti projecerat ?

Εἶεν. τί δὴ χρὴν τὸν ταλαίπωρον με δράν;
Στείχειν πρὸς οἴκους; κατ ̓ ερημιὰν ἴδω
Πολλῶν μελάθρων, απορίαν τ ̓ εμῷ βίω.
Ἢ πρὸς μέλαθρα τῇδε Καπανέως μόλω,
Ἥδισα, πρίν γε δή ποτ ̓ ἦν παῖς ἥδε μοι;
Αλλ' εκέτ ̓ εσίν. ἥ γ' ἐμὴν γενειάδα
Προσήγετ ̓ ἀιεὶ τοματι, καὶ κάρα τόδε
Κατείχε χερσί. Πατρὶ δ ̓ ἐδὲν ἥδιον
66 Γέροντι θυγατρός. ἀρσένων δὲ μείζονες

σε

66

Ψυχαί, γλυκείαι δ ̓ ἧσσον εἰς θωπεύματα.

Ver. 1094, &c.

Quam apte porro ad naturam, Agamemnonis ægritudinem defcribit famulus fenex in Iphigenia in Aulide?

Σὺ δὲ λαμπτῆρα φάβο ἀμπετάσας,

Δέλτον τε γράφεις

Τήνδ', ἵν πρὸ χερῶν ἔτι βατάζεις,
Καὶ ταυτά πάλιν γράμματα συγχεις,
Και σφραγίζεις, λύεις τ ̓ ὀπίσω,
Ρίπλεις τε πέδῳ πεύκην, θαλερίν
Κατὰ δάκρυ χέων.

Ver. 34.

Quinetiam

Quinetiam eandem ægritudinem cum Iphigenia colloquens pulcherrime prodit;

Ιφ. Εγώ δε βέλομαι τὰ σὰ φέρν ̓, ὦ πάτερ,
Ὑποδραμουσα, προσβαλειν διὰ χρόνια.
Ποπῶ γὰρ ὄμμα δὴ σόν. ὀργιθῆς δὲ μή.
Αγ. ̓Αλλ ̓ ὦ τέκνον, χρῶ· φιλωπάτως δ ̓ ἀεί ποτ ̓ εἶ,
Μάλισα παίδων τῶνδ ̓, ὅσους ἐγὼ τέκον.

Ιφ. Ω πάτερ, ἐσεῖδον σ ̓ ἀσμμένη πωλλῷ χρόνῳ.
Αγ. Καὶ γὰρ πατήρ σε. τόδ ̓ ἴσον ὑπὲρ ἀμφοῖν λέγεις.
Ιφ. Χαίρ', εν δέ μ' ἀγαγὼν πρός σ ̓ ἐποίησας πάτερ.
Αγ. Οὐκ οἶδ ̓, ὅπως φῶ τέτο, καὶ μὴ φᾶ, τέκνον.
Ιφ. Ἔα, ὡς ἐ βλέπεις μ' εύκηλον, ἄσμενός μ' ἰδών.
Αγ. « Πολλ ̓ ἀνδρὶ βασιλει καὶ τρατηλάτῃ μέλει.
Ιφ. Πρὸς ἐμου γενῶ νῦν, μὴ ἐπὶ φροντίδας τρέπε.
Αγ. ̓Αλλ' εἰμὶ παρὰ σοὶ νῦν ἅπας κεκ ἄλλοθι.
Ιφ. Μένες νυν ὄφρυν, όμμα τ ̓ ἔκλεινον φίλον.
Αγ. Ἰδέ· Γέγηθ ̓, ἕως γέγηθά, σ' εἰσορῶν, τέκνον.
Ιφ. Κάπειτα λείβεις δάκρυ ἀπ ̓ ὀμματων σέθεν ;
Αγ. Μακρὰ γὰρ ἡμῖν ἡ ̓πιῦσ ̓ ἀπουσία.

T

Ιφ. Οὐκ οἶδ', ὅ, τι φῂς, οὐκ οἶδα, φίλτατ' ἐμοὶ πάτερ. Ver. 635, &c.

Mira autem in eadem fabula fimplicitas eft puellæ illius patrem compellantis, qui illam aræ deftinaverat, et orantis ne morti traderetur:

Πρώτη σ ̓ ἐκάλεσα πατέρα, καὶ σὺ παῖδ ̓ ἐμέ,
Πρώτη δὲ γόνασι σοῖσι σῶμα δὲσ ̓ ἐμὲν,

Φίλας χάριτας ἔδωκά, κάντεδεξάμην. Ver. 1220.

VoL. III,

L

Utinam

Utinam vero oratio ejufdem in qua de mifera fua fortuna queritur, coloribus poeticis minus abundaffet, et imaginibus quæ locum iftum perperam fortiuntur. Quidni quidem Paridis, belli fufcepti caufæ, in Ida monte expofiti, meminiffet? Sed quid tam multa de ipfo monte tum cum fummum vitæ difcrimen adibat? quid aquas limpidas memorat? quid fontes nympharum? quid prata floribus virentia? quid rofas, atque hyacinthos dignos quos deæ decerperent? Hæc omnia fine dubio melius choro celebranda mandarentur. Sed ut ad rem redeam. Cum igitur virgo ad mortem, ut videbatur, nuncio referente, duceretur, quali naturæ fcientia exhibet poeta furdum illum, et inexorabilem patrem, commotum tandem, et in lacrymas folutum. Verfus funt pulcherrimi :

ὡς δ ̓ ἐσεῖδεν ̓Αγαμέμνων ἄναξ Ἐπὶ σφαγάς στίχουσαν εις ἄλσα κόρην, Ανεςέναζε· κάμπαλιν τρέψας κάρα, Δάκρυα προηγεν, ὀμμάτων πέπλον προθείς. Ver. 1547.

Notatu vero funt digniffima ea Andromaches in Troadibus, lacrymis fe et lamentis dantis propter puerum Aftyanacta, ex Græcorum decreto, de turri præcipitandum :

Ἡ τὸ πατρὸς δέ σ' ευγένεἰ ἀποκτενεῖ,
Ἡ τοῖσιν ἄλλοις γίνεται σωτηρία.

Τὐδ ̓ ἐθλὸν οὐκ εἰς καιρὸν ἦλθέ σοι πατρός.
Ὦ λέκτρα τἀμὰ δυσυχῆ τε, καὶ γάμοι,
Οἷς ἦλθον εἰς μέλαθρον Ἕκτορός ποτε,
Οὐχ ὡς σφαγεῖον Δαναΐδαις τέξεσ' εμόν,
Αλλ ̓ ὡς τύραννον Ασιάδα πολυσπόρε.
Ὦ παῖ, δακρύεις ; αἰθάνῃ κακῶν σέθεν ;
Τί με δέδραξαι χερσί, καντέχῃ πέπλων,
Νεοσσὸς ὡσεὶ πλέρυγας εἰςπινῶν εμάς ;
Οὐκ εἶσιν Εκτωρ κλεινὸν ἀρπάσας δορυ,
Γῆς ̓εξανελθών, σοὶ φέρων σωτηρίαν·
Οι συγγένεια παρὸς, οὐκ ἰχὺς Φρυγῶν·
Λυγρὸν δὲ πήδημ ̓ εἰς τράχηλον ὑψόθεν
Πεσὼν ἀνοίκτως, πνευμ ̓ ἀποῤῥήξεις σέθεν.
Ὦ νέον ὑπαγκάλισμα μητρὶ φίλτατον.
Ὦ χρωτὸς ἡδὺ πνευμα· διακενῆς ἄρα
Ἐν σπαργάνοις σε ματὶς εξέθρεψε δε
Μάτην δ' εμόχθεν, καὶ κατεξάνθην πόνοις.
Νῦν, ἔι ποτ ̓ ἄνθις, μητέρ' ἀσπάζει σέθεν,
Πρόσπιπε τὴν τεκοῦσαν· ἀμφὶ δ ̓ ὠλένας
Ελισσ ̓ ἐμοῖς νώτοισι, καὶ τόμ ̓ ἁρμοσον.
Ὦ βαρβαρ' εξευρόντες Ἕλληνες κακά,
Τί τόνδε παῖδα κλείνετ ̓ ἐδὲν αἴτιον;

Ver. 735, &.

Et profecto operæ erit pretium Hecubam intueri, in hac fabula, Aftyanacta nepotem fuum acerbiffimo luctu lamentantem. Quam mæsta oratione fingula pene pueri membra percurrit, et Hectoris

L 2

jucundam

jucundam imaginem in ipfis manuum articulis explorat! Quam apte in memoriam revocat ea quæ nepos olim loquaci fermone jactare folitus fuit!

el

Δύσηνε κρατὸς, ὡς σ ̓ ἔκειρεν αθλίως
Τείχη πατρῷα Λοξίε πυργώματα.
Ὃν πόλλ' εκήπευσ ̓ ἡ τεκᾶσα βόστρυχον,
Φιλήμασίν τ' ἔδωκεν. ἔνθεν εκγελᾷ
Οξέων ραγέντων φόνω, ἵν ̓ αἰχρὰ μὴ λέγω.
Ω χειρες, ὡς εἰκὸς μὲν ἡδείας πατρὸς
Κέκτης δεν άρθροις, ἔκλυτοι πρόκειπέ μοι.
Ὦ πολλὰ κόμπες εκβαλών φίλον τίμα,
Ολωλας, εψεύσω μ ̓, ὅτ ̓ εἰσπίπλων πέπλους,
Ὥ μῆτερ, ἤυδας, ἣ πολύν σοι βοτρύχων
Πλόκαμον κερῦμαι· πρὸς τάφον δ ̓ ὁμηλίκων
Κώμες ἀπάξω, φίλα διδές προσφθέγματα.
Σὺ δ ̓ οὐκ ἔμ', ἀλλ ̓ ἐγώ σε τὸν νεώτερον,
Γραῦς, ἄπολις, ἄτεκνΘ, ἄθλιον
Οι μοι· τὰ πόλλ ̓ ἀσπάσμαθ',
Ὕπνοι τ ̓ ἐκεῖνοι, φοᾶδά μοι.

άπλω νεκρόν. αἵτ ̓ εμαὶ τροφαί, Ver. 1173.

Quam vivide porro Penthei cafum nuncius defcribit, a Bacchis mifere dilacerati? Quam tremenda etiam vox Bacchi Bacchas ad cædem illam cohortantis, quas ob ipfam eam caufam ad infaniam adegiffet? Illud quidem altum et univerfum filentium, quod vocem dei excepit, ad imagines maxime fublimes relegandum eft;

Σίγησε