ALBII TIBULLI LIBER PRIMUS. I. Divitias alius fulvo sibi congerat auro et teneat culti iugera multa soli, quem labor adsiduus vicino terreat hoste, Martia cui somnos classica pulsa fugent: me mea paupertas vita, traducat inerti, dum meus adsiduo luceat igne focus. ipse seram teneras maturo tempore vites rusticus et facili grandia poma manu: nec spes destituat, sed frugum semper acervos praebeat et pleno pinguia musta lacu. nam veneror, seu stipes habet desertus in agris seu vetus in trivio florea serta lapis: et quodcumque mihi pomum novus educat annus, libatum agricolae ponitur ante deo. flava Ceres, tibi sit nostro de rure corona 20 30 spicea, quae templi pendeat ante fores, tum vitula innumeros lustrabat caesa iuvencos, 25 iam modo iners possim contentus vivere parvo 40 pocula, de facili conposuitque luto. parva seges satis est, satis est, requiescere lecto si licet et solito membra levare toro. quam iuvat inmites ventos audire cubantem et dominam tenero detinuisse sinu aut, gelidas hibernus aquas cum fuderit auster, securum somnos imbre iuvante sequi! hoc mihi contingat: sit dives iure, furorem qui maris et tristes ferre potest pluvias. o quantum est auri pereat potiusque smaragdi, quam fleat ob nostras ulla puella vias. te bellare decet terra, Messalla, marique, ut domus hostiles praeferat exuvias: me retinent vinctum formosae vincla puellae, et sedeo duras ianitor ante fores. non ego laudari curo, mea Delia: tecum dum modo sim, quaeso segnis inersque vocer. te spectem, suprema mihi cum venerit hora, te teneam moriens deficiente manu. flebis et arsuro positum me, Delia, lecto, tristibus et lacrimis oscula mixta dabis. flebis: non tua sunt duro praecordia ferro vincta, neque in tenero stat tibi corde silex. 5 illo non iuvenis poterit de funere quisquam lumina, non virgo, sicca referre domum. tu manes ne laede meos, sed parce solutis crinibus, et teneris, Delia, parce genis. interea, dum fata sinunt, iungamus amores: 70 iam veniet tenebris Mors adoperta caput, iam subrepet iners aetas, neque amare decebit, dicere nec cano blanditias capiti. nunc levis est tractanda Venus, dum frangere postes non pudet et rixas inseruisse iuvat. 75 hic ego dux milesque bonus: vos, signa tubaeque, ite procul, cupidis vulnera ferte viris. ferte et opes: ego conposito securus acervo despiciam dites despiciamque famem. 5 10 II. Adde merum vinoque novos conpesce dolores, neu quisquam multo perfusum tempora Baccho nam posita est nostrae custodia saeva puellae, te Iovis imperio fulmina missa petant. ignoscas capiti sint precor illa meo. supplice, cum posti florida serta darem. tu quoque ne timide custodes, Delia, falle. audendum est: fortes adiuvat ipsa Venus. illa favet, seu quis iuvenis nova limina temptat, seu reserat fixo dente puella fores: illa docet furtim molli decedere lecto, illa pedem nullo ponere posse sono, illa viro coram nutus conferre loquaces blandaque conpositis abdere verba notis. nec docet hoc omnis, sed quos nec inertia tardat nec vetat obscura surgere nocte timor. en ego cum tenebris tota vagor anxius urbe, nec sinit occurrat quisquam qui corpora ferro vulneret aut rapta praemia veste petat. quisquis amore tenetur, eat tutusque sacerque qualibet insidias non timuisse decet. non mihi pigra nocent hibernae frigora noctis, non mihi, cum multa decidit imber aqua. non labor hic laedit, reseret modo Delia postes et vocet ad digiti me taciturna sonum. parcite luminibus, seu vir seu femina fiat obvia: celari vult sua furta Venus. neu strepitu terrete pedum, neu quaerite nomen, neu prope fulgenti lumina ferte face. siquis et inprudens adspexerit, occulat ille perque deos omnes se meminisse neget: |