osculaque inpressis nixa dedi genibus. ante tuos quotiens verti me, perfida, postes, debitaque occultis vota tuli manibus!' haec ille et siquae miseri novistis amantes et matutinis obstrepit alitibus.

sic ego nunc dominae vitiis et semper amantis fletibus aeterna differor invidia.

nec tamen illa suae revocatur parcere famae, turpior et saecli vivere luxuria.

XVII.

Et merito, quoniam potui fugisse puellam! nunc ego desertas adloquor alcyonas. nec mihi Cassope solito visura carinam, omniaque ingrato litore vota cadunt. quin etiam absenti prosunt tibi, Cynthia, venti: adspice, quam saevas increpat aura minas. nullane placatae veniet fortuna procellae? haecine parva meum funus arena teget? tu tamen in melius saevas converte querellas: sat tibi sit poenae nox et iniqua vada. an poteris siccis mea fata opponere ocellis, ossaque nulla tuo nostra tenere sinu?

ah pereat, quicumque rates et vela paravit
primus et invito gurgite fecit iter.

15 nonne fuit levius dominae pervincere mores
(quamvis dura, tamen rara puella fuit),
quam sic ignotis cireundata litora silvis
cernere et optatos quaerere Tyndaridas?
illic siqua meum sepelissent fata dolorem,
ultimus et posito staret amore lapis,
illa meo caros donasset funere crines,

20

25

molliter et tenera poneret ossa rosa:
illa meum extremo clamasset pulvere nomen,
ut mihi non ullo pondere terra foret.

at vos aequoreae formosa Doride natae,

candida felici solvite vela choro:

si quando vestras labens Amor attigit undas,
mansuetis socio parcite litoribus.

XVIII.

Haec certe deserta loca et taciturna querenti, et vacuum zephyri possidet aura nemus; hic licet occultos proferre inpune dolores, si modo sola queant saxa tenere fidem. 5 unde tuos primum repetam, mea Cynthia, fastus? quod mihi das flendi, Cynthia, principium:

qui modo felices inter numerabar amantes,

nunc in amore tuo cogor habere notam.

quid tantum merui? quae te mihi-crimina mutant?

an nova tristitiae causa puella tuae?

sic mihi te referas levis, ut non altera nostro
limine formosos intulit ulla pedes.

quamvis multa tibi dolor hic meus aspera debet,
non ita saeva tamen venerit ira mea,
ut tibi sim merito semper furor et tua flendo
lumina deiectis turpia sint lacrimis.

an quia parva damus mutato signa calore
et non ulla meo clamat in ore fides?
vos eritis testes, siquos habet arbor amores,
fagus et Arcadio pinus amica deo.

ah quotiens teneras resonant mea verba sub umbras, scribitur et vestris Cynthia corticibus!

an tua quod peperit nobis iniuria curas,
quae solum tacitis cognita sunt foribus?
omnia consuevi timidus perferre superbae
iussa neque arguto facta dolore queri.
pro quo, divini Fontes, et frigida rupes
et datur inculto tramite dura quies:
et quodcumque meae possunt narrare querellae,
cogor ad argutas dicere solus aves.

sed qualiscumque es, resonent mihi ‘Cynthia' silvae nec deserta tuo nomine saxa vacent.

Propert. ed. IIII.

15

XVIIII.

Non ego nunc tristes vereor, mea Cynthia, manes,
nec moror extremo debita fata rogo:
sed ne forte tuo careat mihi funus amore,
hic timor est ipsis durior exequiis.

5 non adeo leviter nostris puer haesit ocellis,
ut meus oblito pulvis amore vacet.
illic Phylacides iucundae coniugis heros

10

non potuit caecis inmemor esse locis,
sed cupidus falsis attingere gaudia palmis
Thessalis antiquam venerat umbra domum.
illic quidquid ero, semper tua dicar imago:
traicit et fati litora magnus amor.

illic formosae veniant chorus heroinae,

quas dedit Argivis Dardana praeda viris ; 15 quarum nulla tua fuerit mihi, Cynthia, forma gratior, et Tellus hoc ita iusta sinat. quamvis te longae remorentur fata senectae, cara tamen lacrimis ossa futura meis.

20

quae tu viva mea possis sentire favilla!

tum mihi non ullo mors sit amara loco. quam vereor ne te contempto, Cynthia, busto abstrahat a nostro pulvere iniquus Amor, cogat et invitam lacrimas siccare cadentes! flectitur adsiduis certa puella minis.

quare, dum licet, inter nos laetemur amantes: non satis est ullo tempore longus amor.

XX.

Hoc pro continuo te, Galle, monemus amore, id tibi ne vacuo defluat ex animo: saepe inprudenti fortuna occurrit amanti. crudelis Minyis dixerit Ascanius.

est tibi non infra speciem, non nomine dispar, Thiodamanteo proximus ardor Hylae: hunc tu, sive leges umbrosae flumina Silae, sive Aniena tuos tinxerit unda pedes, sive gigantea spatiabere litoris ora

sive ubicumque vago fluminis hospitio, nympharum semper cupidis defende rapinis (non minor Ausoniis est amor adryasin), ne tibi sit (durum) montes et frigida saxa, Galle, neque expertos semper adire lacus, quae miser ignotis error perpessus in oris

Herculis indomito fleverat Ascanio. namque ferunt olim Pagases navalibus Argo egressam longe Phasidos isse viam,

et iam praeteritis labentem Athamantidos undis Mysorum scopulis adplicuisse ratem.