5

0

5

nec sic errore exacto laetatus Ulixes,
cum tetigit carae litora Dulichiae,

nec sic Electra, salvum cum adspexit Oresten,
cuius falsa tenens fleverat ossa soror,
nec sic incolumem Minois Thesea vidit,
Daedalium lino cum duce rexit iter,
quanta ego praeterita collegi gaudia nocte:
inmortalis ero, si altera talis erit.

at dum demissis supplex cervicibus ibam,
dicebar sicco vilior esse lacu.

nec mihi iam fastus opponere quaerit iniquos,

nec mihi ploranti lenta sedere potest.

atque utinam non tam sero mihi nota fuisset

condicio! cineri nunc medicina datur.

ante pedes caecis lucebat semita nobis:

scilicet insano nemo in amore videt.

hoc sensi prodesse magis: contemnite, amantes: sic hodie veniet, siqua negavit heri. pulsabant alii frustra dominamque vocabant: mecum habuit positum lenta puella caput. haec mihi devictis potior victoria Parthis,

haec spolia, haec reges, haec mihi currus erunt. magna ego dona tua figam, Cytherea, columna, taleque sub nostro nomine carmen erit,

'has pono ante tuas tibi, diva, Propertius aedes exuvias, tota nocte receptus amans.

nunc ad te, mea lux, veniat mea litore navis

30

servata an mediis sidat onusta vadis? quod si forte aliqua nobis mutabere culpa, vestibulum iaceam mortuus ante tuum.

10

XV.

O me felicem! o nox mihi candida! et o tu
lectule deliciis facte beate meis!

quam multa adposita narramus verba lucerna,
quantaque sublato lumine rixa fuit!
5 nam modo nudatis mecum est luctata papillis,
interdum tunica duxit operta moram.

illa meos somno lapsos patefecit ocellos
ore suo, et dixit 'sicine, lente, iaces ?'

quam vario amplexu mutamus bracchia! quantum
oscula sunt labris nostra morata tuis!

non iuvat in caeco Venerem corrumpere motu :
si nescis, oculi sunt in amore duces.
ipse Paris nuda fertur periisse Lacaena,
cum Menelaeo surgeret e thalamo:

15 nudus et Endymion Phoebi cepisse sororem
dicitur et nudae concubuisse deae.

quod si pertendens animo vestita cubaris,
scissa veste meas experiere manus:

quin etiam, si me ulterius provexerit ira,

ostendes matri bracchia laesa tuae.

necdum inclinatae prohibent te ludere mammae: viderit haec, siquam iam peperisse pudet. dum nos fata sinunt, oculos satiemus amore: nox tibi longa venit, nec reditura dies. atque utinam haerentes sic nos vincire catena velles, ut numquam solveret ulla dies! exemplo iunctae tibi sint in amore columbae, masculus et totum femina coniugium. errat qui finem vesani quaerit amoris: verus amor nullum novit habere modum. terra prius falso partu deludet arantes, et citius nigros Sol agitabit equos fluminaque ad caput incipient revocare liquores aridus et sicco gurgite piscis erit, quam possim nostros alio transferre calores: huius ero vivus, mortuus huius ero. quod mihi,si secum tales concedere noctes illa velit, vitae longus et annus erit: si dabit haec multas, fiam inmortalis in illis. nocte una quivis vel deus esse potest. qualem si cuncti cuperent decurrere vitam et pressi multo membra iacere mero, non ferrum crudele neque esset bellica navis, nec nostra Actiacum verteret ossa mare,

nec totiens propriis circum oppugnata triumphis

50

lassa foret crines solvere Roma suos.

haec certe merito poterunt laudare minores.
laeserunt nullos pocula nostra deos.

tu modo, dum licet, hunc fructum ne desere vitae:
omnia si dederis oscula, pauca dabis.

ac veluti folia arentes liquere corollas,

quae passim calathis strata natare vides, sic nobis, qui nunc magnum spiramus amantes, forsitan includet crastina fata dies.

10

XVI.

Praetor ab Illyricis venit modo, Cynthia, terris, maxima praeda tibi, maxima cura mihi. non potuit saxo vitam posuisse Cerauno? ah Neptune, tibi qualia dona darem! 5 nunc sine me plena fiunt convivia mensa, nunc sine me tota ianua nocte patet. quare, si sapis, oblatas ne desere messes, et stolidum pleno vellere carpe pecus: deinde, ubi consumpto restabit munere pauper, dic alias iterum naviget Illyrias.

Cynthia non sequitur fasces nec curat honores:

semper amatorum ponderat illa sinus.

at tu nunc nostro, Venus, o succurre dolori,
rumpat ut adsiduis membra libidinibus.
ergo muneribus quivis mercatur amorem?
Iuppiter, indigna merce puella perit.
semper in Oceanum mittit me quaerere gemmas,
et iubet ex ipsa tollere dona Tyro.

atque utinam Romae nemo esset dives et ipse
straminea posset dux habitare casa!
numquam venales essent ad munus amicae
atque una fieret cana puella domo.
non quia septenas noctes seiuncta cubaris,
candida tam foedo bracchia fusa viro,
non quia peccaris (testor te), sed quia vulgo
formosis levitas semper amica fuit.
barbarus excussis agitat vestigia lumbis
et subito felix nunc mea regna tenet.
adspice quid donis Eriphyla invenit amaris,
arserit et quantis nupta Creusa malis.
nullane sedabit nostros iniuria fletus?

an dolor hic vitiis nescit abesse tuis?
tot iam abiere dies cum me nec cura theatri
nec tetigit campi nec mea musa iuvat.

at pudeat certe, pudeat ; nisi forte, quod aiunt, turpis amor surdis auribus esse solet.

cerne ducem, modo qui fremitu conplevit inani Actia damnatis aequora militibus.

hunc infamis amor versis dare terga carinis Propert. ed. IIII.

17