heroum mira virtutes indicat arte.

namque fluenti sono prospectans litore Diae e. Thesea cedentem celeri cum classe tuetur indomitos in corde gerens Ariadna furores, necdum etiam sese quae visit visere credit, ut pote fallaci quae tum primum excita somno desertam in sola miseram se cernat arena. inmemor at iuvenis fugiens pellit vada remis, inrita ventosae linquens promissa procellae. quem procul ex alga maestis Minois ocellis saxea ut effigies bacchantis prospicit euhoe, prospicit et magnis curarum fluctuat undis, non flavo retinens subtilem vertice mitram, non contecta levi velatum pectus amictu, non tereti strophio lactentis vincta papillas, omnia quae toto delapsa e corpore passim ipsius ante pedes fluctus salis adludebant.

sic neque tum mitrae neque tum fluitantis amictus illa vicem curans toto ex te pectore, Theseu,

toto animo, tota pendebat perdita mente.

ah misera, adsiduis quam luctibus externavit spinosas Erycina serens in pectore curas

illa tempestate, ferox quo ex tempore Theseus egressus curvis e litoribus Piraei

attigit iniusti regis Gortynia tecta.

nam perhibent olim crudeli peste coactam Androgeoneae poenas exolvere caedis

Catull. ed. IIII.

5

electos iuvenes simul et decus innuptarum Cecropiam solitam esse dapem dare Minotauro. 80 quis angusta malis cum moenia vexarentur, ipse suum Theseus pro caris corpus Athenis proicere optavit potius quam talia Cretam funera Cecropiae nec funera portarentur. atque ita nave levi nitens ac lenibus auris 85 magnanimum ad Minoa venit sedesque superbas. hunc simul ac cupido conspexit lumine virgo regia, quam suavis expirans castus odores lectulus in molli conplexu matris alebat, quales Eurotae progignunt flumina myrtus 90 aurave distinctos educit verna colores, non prius ex illo flagrantia declinavit lumina, quam cuncto concepit corpore flammam funditus atque imis exarsit tota medullis.

heu misere exagitans inmiti corde furores 95 sancte puer, curis hominum qui gaudia misces, quaeque regis Golgos quaeque Idalium frondosum, qualibus incensam iactastis mente puellam fluctibus in flavo saepe hospite suspirantem! quantos illa tulit languenti corde timores! 100 quanto saepe magis fulgore expalluit auri! cum saevum cupiens contra contendere monstrum aut mortem oppeteret Theseus aut praemia laudis. non ingrata tamen frustra munuscula divis

promittens tacito succepit vota labello.

nam velut in summo quatientem bracchia Tauro quercum aut conigeram sudanti cortice pinum indomitus turbo contorquens flamine robur eruit (illa procul radicibus exturbata

prona cadit, late qua est impetus obvia frangens), sic domito saevum prostravit corpore Theseus nequiquam vanis iactantem cornua ventis. inde pedem sospes multa cum laude reflexit errabunda regens tenui vestigia filo, ne labyrintheis e flexibus egredientem tecti frustraretur inobservabilis error.

sed quid ego a primo digressus carmine plura
commemorem, ut linquens genitoris filia vultum,
ut consanguineae conplexum, ut denique matris,
quae misera in gnata deperdita laetabatur,
omnibus his Thesei dulcem praeoptarit amorem,
aut ut vecta rati spumosa ad litora Diae
venerit, aut ut eam devinctam lumina somno
liquerit inmemori discedens pectore coniunx?
saepe illam perhibent ardenti corde furentem
clarisonas imo fudisse e pectore voces,

ac tum praeruptos tristem conscendere montes,
unde aciem in pelagi vastos protenderet aestus,
tum tremuli salis adversas procurrere in undas
mollia nudatae tollentem tegmina surae,
atque haec extremis maestam dixisse querellis,
frigidulos udo singultus ore cientem.

'sicine me patriis avectam, perfide, ab oris, perfide, deserto liquisti in litore, Theseu? sicine discedens neglecto numine divum 135 inmemor ah devota domum periuria portas? nullane res potuit crudelis flectere mentis consilium? tibi nulla fuit clementia praesto, inmite ut nostri vellet miserescere pectus? at non haec quondam nobis promissa dedisti 140 voce; mihi non haec miserae sperare iubebas, sed conubia laeta, sed optatos hymenaeos: quae cuncta aerii discerpunt inrita venti. nunc iam nulla viro iuranti femina credat, nulla viri speret sermones esse fideles ;

145 quis dum aliquid cupiens animus praegestit apisci, nil metuunt iurare, nihil promittere parcunt, sed simul ac cupidae mentis satiata libidost, dicta nihil meminere, nihil periuria curant. certe ego te in medio versantem turbine leti 150 eripui, et potius germanum amittere crevi, quam tibi fallaci supremo in tempore dessem. pro quo dilaceranda feris dabor alitibusque praeda, neque iniecta tumulabor mortua terra. quaenam te genuit sola sub rupe leaena,

155 quod mare conceptum spumantibus expuit undis, quae Syrtis, quae Scylla rapax, quae vasta Charybdis,

talia qui reddis pro dulci praemia vita?

si tibi non cordi fuerant conubia nostra, saeva quod horrebas prisci praecepta parentis, at tamen in vestras potuisti ducere sedes, quae tibi iucundo famularer serva labore, candida permulcens liquidis vestigia lymphis purpureave tuum consternens veste cubile. sed quid ego ignaris nequiquam conqueror auris, 5 externata malo, quae nullis sensibus auctae nec missas audire queunt nec reddere voces? ille autem prope iam mediis versatur in undis, nec quisquam adparet vacua mortalis in alga. sic nimis insultans extremo tempore saeva 10 Fors etiam nostris invidit questibus auris. Iuppiter omnipotens, utinam ne tempore primo Gnosia Cecropiae tetigissent litora puppes, indomito nec dira ferens stipendia tauro perfidus in Cretam religasset navita funem, 75 nec malus hic celans dulci crudelia forma consilia in nostris requiesset sedibus hospes ! nam quo me referam? quali spe perdita nitor? Idomeneusne petam montes? ah gurgite lato discernens pontum truculentum ubi dividit aequor? 180 an patris auxilium sperem? quemne ipsa reliqui respersum iuvenem fraterna caede secuta? coniugis an fido consoler memet amore? quine fugit lentos incurvans gurgite remos? praeterea nullo litus, sola insula, tecto,