AL SIGNOR GIO. MILTONI, NOBILE INGLESE. ODE. ERGIMI all' Etra ò Clio Perche di stelle intreccierò corona La fronde eterna in Pindo, e in Elicona ; Non può del tempo edace Rimaner preda, eterno alto valore; Furar dalle memorie eccelso onore, Su l'arco di mia cetra un dardo forte Dell' ocean profondo Cinta dagli ampi gorghi Anglia risiede Separata dal mondo, Però che il suo valor l' umano eccede : Questa feconda sà produrre Eroi Ch' hanno a ragion del sovruman tra noi. Alla virtù sbandita Danno nei petti lor fido ricetto, Quella gli è sol gradita, Perchè in lei san trovar gioia e diletto; Ridillo tu, Giovanni, e mostra in tanto Con tua vera virtù, vero il mio Canto. Lungi dal patrio lido Spinse Zeusi l' industre ardente brama; Con aurea tromba rimbombar la fama, E per poterla effigïare al paro Dalle più belle Idee trasse il più raro. Così l'ape ingegnosa Trae con industria il suo liquor pregiato Dal giglio e dalla rosa, E quanti vaghi fiori ornano il prato ; Di bella gloria amante Volgesti a ricercar scienze, ed arti; Fabro quasi divino Sol virtù rintracciando il tuo pensiero Chi di nobil valor calca il sentiero ; Quanti nacquero in Flora O in lei del parler Tosco appreser l' arte, La cui memoria onora Il mondo fatta eterna in dotte carte, Volesti ricercar per tuo tesoro, E parlasti con lor nell' opre loro. Nell' altera Babelle Per te il parlar confuse Giove in vano, Di se stessa trofeo cadde su'l piano : Ch' ode oltr' all' Anglia il suo più degno idioma I più profondi arcani Ch' occulta la natura e in cielo e in terra, Ch' a ingegni sovrumani Troppo avara, talor gli chiude e serra, Non batta il Tempo l' ale, Fermisi immoto, e in un ferminsigli anni, Scorron di troppo ingiuriosi ai danni; Dammi tua dolce cetra Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto, Ch' inalzandoti all' Etra Di farti uomo celeste ottiene il vanto, Io che in riva del Arno Tento spiegar tuo merto alto e preclaro, E ad ammirar, non a lodarlo imparo ; Freno dunque la lingua, e ascolto il core Che ti prende a lodar con lo stupore. Del sig. ANTONIO FRANCINI, gentiluomo Fiorentino. JOANNI MILTONI, Londinensi : Juveni patriâ, virtutibus eximio; VIRO, qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca, perspexit; ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet : Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperdita sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat: Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt: Cui in memoriâ totus orbis; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus astronomiâ duce, audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur, magistrâ philosophiâ, legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ autorum lectione, Exquirenti, restauranti, percurrenti. At cur nitor in arduum? Illi, in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS1 Patricius Florentinus, Tanto homini servus, tantæ virtutis amator. 1 'Carolus Datus: Carlo Dati, one of Milton's Florentine friends. ELEGIARUM LIBER. ELEG. I. AD CAROLUM DEODATUM.1 TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Carolum Deodatum:' Charles Deodati, one of Milton's most intimate friends, was an excellent scholar, and practised physic in Cheshire. He was educated with our author at St Paul's School in London; and from thence went to Trinity College, Oxford, where he was entered in the year 1621, at thirteen years of age. He was a fellow-collegian there with Alexander Gill, another of Milton's intimate friends, who became successively usher and master of St Paul's School. He died in 1638. Si sit hoc exilium patrios adiise penates, Non ego vel profugi nomen sortémve recuso, O, utinam vates nunquam graviora tulisset Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero, Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat. Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat, Et dolet, et specto, juvat et spectâsse dolendo, Gaudia, et abrupto flendus amore cadit : Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili, Sed neque sub tecto semper, nec in urbe, latemus; Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo, |