صور الصفحة
PDF
النشر الإلكتروني

AL SIGNOR GIO. MILTONI, NOBILE INGLESE.

ODE.

ERGIMI all' Etra ò Clio

Perche di stelle intreccierò corona
Non più del Biondo Dio

La fronde eterna in Pindo, e in Elicona ;
Diensi a merto maggior, maggiori i fregi,
A celeste virtù celesti pregi.

Non può del tempo edace

Rimaner preda, eterno alto valore;
Non può l'oblio rapace,

Furar dalle memorie eccelso onore,

Su l'arco di mia cetra un dardo forte
Virtù m' adatti, e ferirò la morte.

Dell' ocean profondo

Cinta dagli ampi gorghi Anglia risiede

Separata dal mondo,

Però che il suo valor l' umano eccede :

Questa feconda sà produrre Eroi

Ch' hanno a ragion del sovruman tra noi.

Alla virtù sbandita

Danno nei petti lor fido ricetto,

Quella gli è sol gradita,

Perchè in lei san trovar gioia e diletto; Ridillo tu, Giovanni, e mostra in tanto Con tua vera virtù, vero il mio Canto.

Lungi dal patrio lido

Spinse Zeusi l' industre ardente brama;
Ch' udio d' Elena il grido

Con aurea tromba rimbombar la fama,

E per poterla effigïare al paro

Dalle più belle Idee trasse il più raro.

Così l'ape ingegnosa

Trae con industria il suo liquor pregiato

Dal giglio e dalla rosa,

E quanti vaghi fiori ornano il prato ;
Formano un dolce suon diverse corde,
Fan varie voci melodia concorde.

Di bella gloria amante
Milton dal ciel natio per varie parti
Le peregrine piante

Volgesti a ricercar scienze, ed arti;
Del Gallo regnator vedesti i regni,
E dell' Italia ancor gli Eroi più degni.

Fabro quasi divino

Sol virtù rintracciando il tuo pensiero
Vide in ogni confino

Chi di nobil valor calca il sentiero ;
L'ottimo dal miglior dopo scegliea
Per fabbricar d'ogni virtù l' idea.

Quanti nacquero in Flora

O in lei del parler Tosco appreser l' arte,

La cui memoria onora

Il mondo fatta eterna in dotte carte,

Volesti ricercar per tuo tesoro,

E parlasti con lor nell' opre loro.

Nell' altera Babelle

Per te il parlar confuse Giove in vano,
Chè per varie favelle

Di se stessa trofeo cadde su'l piano :

Ch' ode oltr' all' Anglia il suo più degno idioma
Spagna, Francia, Toscana, e Grecia, e Roma.

I più profondi arcani

Ch' occulta la natura e in cielo e in terra,

Ch' a ingegni sovrumani

Troppo avara, talor gli chiude e serra,
Chiaramente conosci, e giungi al fine
Della moral virtude al gran confine.

Non batta il Tempo l' ale,

Fermisi immoto, e in un ferminsigli anni,
Che di virtù immortale

Scorron di troppo ingiuriosi ai danni;
Chè s' opre degne di poema e storia
Furon già, l'hai presenti alla memoria.

Dammi tua dolce cetra

Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto,

Ch' inalzandoti all' Etra

Di farti uomo celeste ottiene il vanto,
Il Tamigi il dirà che gli è concesso
Per te suo cigno pareggiar permesso.

Io che in riva del Arno

Tento spiegar tuo merto alto e preclaro,
So che fatico indarno,

E ad ammirar, non a lodarlo imparo ;

Freno dunque la lingua, e ascolto il core

Che ti prende a lodar con lo stupore.

Del sig. ANTONIO FRANCINI, gentiluomo Fiorentino.

JOANNI MILTONI, Londinensi :

Juveni patriâ, virtutibus eximio;

VIRO, qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca, perspexit; ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet :

Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperdita sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat:

Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt:

Cui in memoriâ totus orbis; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus astronomiâ duce, audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur, magistrâ philosophiâ, legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ autorum lectione,

Exquirenti, restauranti, percurrenti.

At cur nitor in arduum?

Illi, in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS1 Patricius Florentinus,

Tanto homini servus, tantæ virtutis amator.

1 'Carolus Datus: Carlo Dati, one of Milton's Florentine friends.

ELEGIARUM LIBER.

ELEG. I.

AD CAROLUM DEODATUM.1

TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ,
Pertulit et voces nuncia charta tuas ;
Pertulit, occiduâ Deva Cestrensis ab orâ
Vergivium prono quà petit amne salum.
Multùm, crede, juvat terras aluisse remotas
Pectus amans nostrî, támque fidele caput,
Quódque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Méque nec invitum patria dulcis habet.

Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor.
Nuda nec arva placent, umbrásque negantia molles :
Quàm malè Phœbicolis convenit ille locus !
Nec duri libet usque minas perferre Magistri,
Cæteraque ingenio non subeunda meo.

Carolum Deodatum:' Charles Deodati, one of Milton's most intimate friends, was an excellent scholar, and practised physic in Cheshire. He was educated with our author at St Paul's School in London; and from thence went to Trinity College, Oxford, where he was entered in the year 1621, at thirteen years of age. He was a fellow-collegian there with Alexander Gill, another of Milton's intimate friends, who became successively usher and master of St Paul's School. He died in 1638.

Si sit hoc exilium patrios adiise penates,
Et vacuum curis otia grata sequi,

Non ego vel profugi nomen sortémve recuso,
Lætus et exilii conditione fruor.

O, utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro ;

Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima, Maro.
Tempora nam licet hîc placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me, mea vita, libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,
Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
Seu procus, aut positâ casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro;
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris ;
Sæpe novos illic virgo mirata calores

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat. Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat,

Et dolet, et specto, juvat et spectâsse dolendo,
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest :
Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit :
Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor,
Conscia funereo pectora torre movens :

Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili,
Aut luit incestos aula Creontis avos.

Sed neque sub tecto semper, nec in urbe, latemus;
Irrita nec nobis tempora veris eunt.

Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.

« السابقةمتابعة »