Cæruleámque suis comitatam Dorida Nymphis ;
Ut tibi dent placidam per sua regna viam.
At tu, si poteris, celeres tibi sume jugales,
Vecta quibus Colchis fugit ab ore viri;
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras
Gratus Eleusinâ missus ab urbe puer.

Atque ubi Germanas flavere videbis arenas,
Ditis ad Hamburgæ monia flecte gradum,
Dicitur occiso quæ ducere nomen ab Hamâ,
Cimbrica quem fertur clava dedisse neci.
Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore

Præsul, Christicolas pascere doctus oves:
Ille quidem est animæ plusquam pars altera nostræ ;
Dimidio vitæ vivere cogor ego.

Hei mihi quot pelagi, quot montes interjecti,
Me faciunt aliâ parte carere mei!

Charior ille mihi, quàm tu, doctissime Graiûm,
Cliniadi, pronepos qui Telamonis erat ;
Quámque Stagyrites generoso magnus alumno,
Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi.
Qualis Amyntorides, qualis Philyrëius heros
Myrmidonum regi, talis et ille mihi.
Primus ego Aonios, illo præunte, recessus
Lustrabam, et bifidi sacra vireta jugi;
Pieriôsque hausi latices, Clióque favente,
Castalio sparsi læta ter ora mero.
Flammeus at signum ter viderat arietis Æthon,
Induxitque auro lanea terga novo;
Bisque novo terram sparsisti, Chlori, senilem
Gramine, bisque tuas abstulit Auster opes:
Necdum ejus licuit mihi lumina pascere vultu,
Aut linguæ dulces aure bibisse sonos.
Vade igitur, cursúque Eurum præverte sonorum;
Quàm sit opus monitis res docet, ipsa vides.

Invenies dulci cum conjuge fortè sedentem,
Mulcentem gremio pignora chara suo:
Forsitan aut veterum prælarga volumina patrum
Versantem, aut veri Biblia sacra Dei ;
Cœlestive animas saturantem rore tenellas,
Grande salutiferæ religionis opus.

Utque solet, multam sit dicere cura salutem,
Dicere quam decuit, si modò adesset, herum.
Hæc quoque, paulùm oculos in humum defixa modestos,
Verba verecundo sis memor ore loqui :
Hæc tibi, si teneris vacat inter prælia Musis,
Mittit ab Angliaco littore fida manus.
Accipe sinceram, quamvis sit sera, salutem;
Fiat et hoc ipso gratior illa tibi.

Sera quidem, sed vera fuit, quam casta recepit
Icaris à lento Penelopeia viro.

Ast ego quid volui manifestum tollere crimen,
Ipse quod ex omni parte levare nequit ?
Arguitur tardus meritò, noxámque fatetur,
Et pudet officium deseruisse suum.
Tu modò da veniam fasso, veniámque roganti ;
Crimina diminui, quæ patuere, solent.
Non ferus in pavidos rictus diducit hiantes,
Vulnifico pronos nec rapit ungue leo.
Sæpe sarissiferi crudelia pectora Thracis
Supplicis ad mostas delicuere preces:
Extensæque manus avertunt fulminis ictus,
Placat et iratos hostia parva Deos.
Jámque diu scripsisse tibi fuit impetus illi,
Neve moras ultra ducere passus Amor;
Nam vaga Fama refert, heu nuntia vera malorum!
In tibi finitimis bella tumere locis ;

Teque tuámque urbem truculento milite cingi,
Et jam Saxonicos arma parâsse duces.

Te circum latè campos populatur Enyo,

Et sata carne virûm jam cruor arva rigat; Germanisque suum concessit Thracia Martem, Illuc Odrysios Mars pater egit equos; Perpetuóque comans jam deflorescit oliva, Fugit et ærisonam Diva perosa tubam, Fugit Io! terris, et jam non ultima virgo Creditur ad superas justa volâsse domos. Te tamen interea belli circumsonat horror, Vivis et ignoto solus inópsque solo; Et, tibi quam patrii non exhibuere penates, Sede peregrinâ quæris egenus opem. Patria, dura parens, et saxis sævior albis Spumea quæ pulsat littoris unda tui, Siccine te decet innocuos exponere fœtus, Siccine in externam ferrea cogis humum? Et sinis, ut terris quærant alimenta remotis Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus, Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique, Quæ via post cineres ducat ad astra, docent? Digna quidem Stygiis quæ vivas clausa tenebris, Æternâque animæ digna perire fame! Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim Pressit inassueto devia tesqua pede, Desertásque Arabum salebras, dum regis Achabi Effugit, atque tuas, Sidoni dira, manus: Talis et horrisono laceratus membra flagello, Paulus ab Æmathiâ pellitur urbe Cilix, Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iësum Finibus ingratus jussit abire suis.

At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis,
Nec tua concutiat decolor ossa metus.

Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis,
Intenténtque tibi millia tela necem,

At nullis vel inerme latus violabitur armis,
Déque tuo cuspis nulla cruore bibet.
Namque eris ipse Dei radiante sub ægide tutus ;
Ille tibi custos, et pugil ille tibi :
Ille, Sionææ qui tot sub mœnibus arcis
Assyrios fudit nocte silente viros,

Inque fugam vertit quos in Samaritadas oras
Misit ab antiquis prisca Damascus agris ;'
Terruit et densas pavido cum rege cohortes,
Aere dum vacuo buccina clara sonat,
Cornea pulvereum dum verberat ungula campum,
Currus arenosam dum quatit actus humum,
Auditúrque hinnitus equorum ad bella ruentûm,
Et strepitus ferri, murmuráque alta virûm.
Et tu (quod superest miseris) sperare memento,
Et tua magnanimo pectore vince mala ;
Nec dubites quandoque frui melioribus annis,
Atque iterum patrios posse videre lares.

ELEG. V. ANNO ÆTATIS XX.

IN ADVENTUM VERIS.

IN se perpetuo Tempus revolubile gyro
Jam revocat Zephyros vere tepente novos;
Induitúrque brevem Tellus reparata juventam,
Jámque soluta gelu dulce virescit humus.
Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires,
Ingeniúmque mihi munere veris adest?
Munere veris adest, iterúmque vigescit ab illo,
(Quis putet?) atque aliquod jam sibi poscit opus.

Castalis ante oculos, bifidúmque cacumen oberrat,
Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt;
Concitáque arcano fervent mihi pectora motu,
Et furor, et sonitus me sacer intus agit.
Delius ipse venit, video Penëide lauro
Implicitos crines; Delius ipse venit.

Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli,
Pérque vagas nubes corpore liber eo;
Pérque umbras, pérque antra feror, penetralia vatum,
Et mihi fana patent interiora deûm ;
Intuitúrque animus toto quid agatur Olympo,
Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos.
Quid tam grande sonat distento spiritus ore?
Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor?
Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo ;
Profuerint isto reddita dona modo.
Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis,
Instituis modulos, dum silet omne nemus:
Urbe ego, tu sylvâ, simul incipiamus utrique,
Et simul adventum veris uterque canat.
Veris Io! rediere vices; celebremus honores
Veris, et hoc subeat Musa perennis opus.
Jam sol, Ethiopas fugiens Tithoniáque arva,
Flectit ad Arctöas aurea lora plagas.

Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opacæ,
Horrida cum tenebris exulat illa suis.
Jamque Lycaonius, plaustrum cœleste, Boötes

Non longâ sequitur fessus ut ante viâ;
Nunc etiam solitas circum Jovis atria toto

Excubias agitant sidera rara polo :

Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit,
Neve Giganteum Dii timuere scelus.
Fortè aliquis scopuli recubans in vertice pastor,
Roscida cùm primo sole rubescit humus,