صور الصفحة
PDF
النشر الإلكتروني

coniugale non iniremus inter sororem nostram et ducem de Danehalt (!), cuius consanguinei se vobis in carcere vestro graves exhibuerunt inimicos et adversarios, vobis significamus, quod hoc sine consilio vestro et voluntate nullatenus facere curabimus, quoniam in hiis et aliis vestro volumus frui consilio. Scire etiam vos volumus, quod prompti sumus et semper parati ad quecumque commodum vestrum respiciunt et honorem, quem a nostro non reputamus alienum. Rogamus autem vos, quatenus circa pentecosten aliquem de vestris ad nos transmittatis, per quem statum et velle vestrum nobis significetis, et nos per eundem esse nostrum et voluntatem vobis renunciabimus. Teste rege, apud Guldeford, VII. die Martii.

"

Nach der Handschrift im Archive im Tower zu London gedruckt in: „Foedera, Conventiones, Litterae etc. inter Reges Angliae et alios quoscunque etc. principes etc., ex autographis primum in „lucem missa cura et studio Thomae Rymer, historiographi, et Roberti Sanderson, armigeri, denuo aucta „et emendata accurantibus Adamo Clarke et Fred. Halbroke, Vol. 1, P. I, Londini, 1816, p. 194.“

Am 4. April 1229 drückt der König Heinrich wieder seine Freude über die durch Magister G. vernommene Befreiung des Herzogs Otto aus und meldet ihm, dass er auf seinen Wunsch auch dem Papste für dessen Mitwirkung gedankt und um die Empfehlung des Herzogs Otto an die deutscher Reichsfürsten gebeten habe. Vgl. auch Böhmer, Regesta p. 378; vgl. S. 377. Am 5. April 1229 wies der König Heinrich dem magistro Galfrido, clerico O. ducis de Bruneswic", ein Geschenk aus dem königlichen Schatze an; vgl. Orig. Guelf. IV, p. 115.

(1229.)

[ocr errors]

367.

Otto, Herzog von Lüneburg, bittet den Papst Gregor IX., ihn von dem Eide zu entbinden, den er für seine Entlassung aus der Gefangenschaft des Grafen von Schwerin darauf geleistet hat, die für seine Befreiung abgetretene Burg Hitzacker nimmer und auf keine Weise wieder an sich bringen zu wollen. Vestre gratie significo, pater sancte, quod, cum dominus et auunculus meus rex Daci [e] a vasallo suo, modice reputationis viro, perfide captus esset, ego ratione sanguinis iniuriam eius meam reputans, absolutionem eius procuraui celeriter, ne mora traheret ad se periculum et iacturam. Postmodum excogitans, quod expediret reipublice, ne remanerent crimina impunita, volebam vindicare, quod factum fuerat fraudulenter, cum nemini patrocinari debeant fraus et dolus; sed quia varii sunt euentus rerum, id, quod conceperam, non poteram perducere ad effectum, sed ex insperato etiam captus fui et diutissime detentus in vinculis ferreis, a quibus eripi non potui, nec absolui, donec castrum quoddam munitissimum ad me spectans hereditario iure oportuit me dimittere, vellem, nollem. Juraui et[iam] renuntians, quod illud nunquam repetam, nec pro recuperando eo per me vel per alium arma sumam. Cum igitur valde graue mihi sit, quod occasione iuramenti, quod vi inductus prestiti, tam enormem sustinere debeam lesionem, beatitudini vestre supplico, quod illud relaxare dignemini, et vt mea possim repetere, dispensetis me (cum), cum habeatis plenitudinem potestatis. Non

enim iuraui voluntarie, sed per metum, qui cadere poterat in constantem virum, et ob hoc merito debeo excusari. Preterea cum fidem non seruanti fides seruanda non sit, nemo de facto isto rationabiliter me redarguere et vindicare poterit, vt videtur.

Nach Schannat, Vind. Lit. I, p. 196, „ex cod. M. S. Mogunt." Nach Schannat gedruckt in den Orig. Guelf. IV, p. 101, Gruber: Orig. Livon. p. 251, Staphorst: Hamburg. Kirchen-Gesch. I, 2, p. 128. Meursius Op. Vol. IX, p. 389-390, Not. c., meint irrthümlich, dass dieser Brief in ganz gleicher Form auch von dem Könige Waldemar erlassen sei. Vgl. Dahlmann I, S. 385, Not. 1, und S. 392—393.

Anm.

Bei Schannat trägt dieser Brief die Ueberschrift: „Alberti Orlamundani comitis epistola ad Honorium II. pont. max." Indessen lässt die Fassung derselben vermuthen, dass sie von Schannat gemacht, und nicht dem Manuscript, in welcher er den Brief fand, entnommen ist. Allerdings berichtet Albertus Stadensis zum J. 1227 (Pertz, Scr. XVI, p. 359): „Castrum Lovenburch pro comitis Alberti liberatione Alberto duci redditur", und diese Stelle hat wohl Schannat zu seiner Annahme bestimmt; indessen müsste der Brief dann in die ersten Monate des Jahres 1227 fallen (denn der Papst Honorius III. starb am 18. März 1227), aber der Abt Albert von Stade bringt jene Nachricht erst am Ende des Jahres 1227, und im Zeitbuche des Eike von Repgow (S. 476 bei Massmann) heisst es: „Do makede de biscop van Bremen ene even unge twischen deme koninge (nämlich Waldemar) unde eme unde græven Alve, also dat des koninges sone Abel græven Alves dochter name. Also wart dat orloge do vorsont. An der tit wart ledich græve Albrecht van Orlemunde unde antwerde deme hertogen Albrechte Louenborg." Also auch nach diesem Berichte fällt die Freilassung Albrecht's nach der Schlacht bei Bornhöved (1227, Juli 22), nicht in die Zeit des Papstes Honorius III. Ferner konnte Graf Albrecht von Orlamünde nicht schreiben, dass er die Burg Lauenburg hereditario iure" besessen habe. Man muss daher ohne Zweifel mit R. Usinger diesen Brief dem Herzog Otto von Lüneburg zuschreiben, von welchem Eike von Repgow (S. 478) meldet: „In deme silven iare, do Jerusalem weder gewunnen wart (1229), do wart ledich de hertoge Otto van Luneborg unde antwarde deme hertogen Albrechte Hiddesackere". Vgl. die Note zur Urkunde Nr. 364.

1229.

April 27. Güstrow.

368.

Brunward, Bischof von Schwerin, bestätigt das Dom-Collegiat-Stift zu
Güstrow.

In nomine sancte et indiuidue trinitatis. Ego Brunwardus Zuerinensis episcopus omnibus Christi fidelibus in perpetuum. Vt ea, que nostris temporibus fuerint instituta, posteritati nostre fiant certa et permaneant inconuulsa, litterarum memorie commendamus. Jnde est, quod omnibus Christi fidelibus in noticiam uenire uolumus, quod dominus Heinricus de Rostoc, filius Borewini domini Magnopolensis, timorem pre oculis habens diuini nominis et amorem, habito consilio et consensu nostro, et de bona uoluntate patris sui, necnon filiorum suorum Johannis, Nycolai, Heinrici et Prebizlaui, pro salute omnium eorum, ad honorem omnipotentis dei et beatissime uirginis Marie matris eius sanctique Johannis ewangeliste atque beate Cecilie uirginis, ecclesiam conuentualem canonicorum in loco,

Meklenburgisches Urkunden-Buch I.

45

qui Gustrowe dicitur, ordinauit. Cui ecclesie de propria sua hereditate ad prebendas canonicorum ibidem deo seruiencium hec bona et has uillas cum omni iure et omni utilitate cum parrochia attinente libere assignauit: villam Gutowe cum tota disterminacione sua, villam Belcowe cum tota disterminacione sua, villam Gentzowe cum tota disterminacione sua, villam Demene cum tota disterminacione sua, et quatuor mansos in Sucowe. Insuper ad altare speciale usui eorumdem canonicorum, ad quod uno die missa de sancta Maria sequentique die missa pro defunctis celebrabitur, hos redditus libere cum omni iure suo et omni utilitate deputauit in uilla Camin quatuor mansos, in uilla Carowe decimam quatuor mansorum, quos ibidem sub nomine allodii habuit collocatos, ita tamen, si allodium transumptum fuerit, ita quod aliqui coloni particulariter colant agros eosdem, ecclesie tamen supradicta decima conseruetur. Dedit eciam eiusdem ecclesie canonicis secundum honestam consuetudinem aliarum ecclesiarum liberam electionem in quemlibet canonicum eligendum. Qui omnia hec et alia, que suo inscribi fecit priuilegio ecclesie memorate, banno nostro confirmari deuote ac humiliter postulauit, et postmodum ipsius heredes idem bona fide fieri petiuerunt. Nos uero deuocionem suam ac suorum considerantes, desiderio ipsorum grato accurrentes assensu, sicut iuste ac racionabiliter petiuerunt, sic nos de suscepto ministerio bona suprascripta cum redditibus eorum et alia, que adhuc per deuocionem fidelium accrescere poterunt, et omnia iura ecclesie, sicut tradiderunt ecclesie sepedicte, banno nostro iure canonico, auctoritate omnipotentis dei et beatorum apostolorum Petri et Pauli irrefragabiliter confirmamus. Siquis uero hanc nostre confirmacionis paginam ausu nefario presumpserit uiolare, anathema sit et omnium sanctorum incurrat inprecacionem et, nisi condigne satisfecerit, diuinam numquam effugiat ulcionem. Testes hii aderant: clerici: Godefridus, Thiodericus, Bertoldus, Johannes, eiusdem ecclesie canonici; laici: Johannes de Snakenborch, Gherardus de Snakenborch, Heinricus Gamba, Jordanus, Heinricus Grubo, Baroldus, Bertrammus de Rozstoch aduocatus, Wilhelmus de Crupelin, Lippoldus, Bruno cognatus noster, Bernardus de Wienthorp, Henricus Jesieviz et alii quam plures. Acta sunt hec anno gracie M° CC° XXIX. Datum in Gustrowe per manus Petri capellani, quinto kalendas Maii.

Nach dem Diplomatarium des Dom-Collegiat-Stifts zu Güstrow, Urk. Nr. III. In dem Abdruck bei Thiele, Coecilienkirche, Beilage C, fehlt unter den Zeugen Gherardus de Snakenborch; statt Baroldus gibt er Bartoldus, statt Jesieviz: Jesevitz. Andere Abdrücke s. bei Schröder, P. M. I, S. 560, und Franck IV, S. 123.

1229. Juni 1.

369.

Nicolaus und Heinrich, Fürsten von Rostock, verleihen, unter Zustimmung
ihrer Brüder Johann und Pribislav, dem Kloster Michaelstein (im Bisthum
Halberstadt) die Güter in der Einöde des Dorfes Rosin und bestimmen deren
Grenzen.

In nomine sancte et indiuidue trinitatis. Ego Nycolaus et Hinricus fratres dei gratia et domini dicti de Rostok omnibus in perpetuum. Decurrenti cum tempore ne labantur, que geruntur in tempore, littera [rum memo]ria de [be]nt eternari. [Jn]de [est], quod ego Nycolaus et Hinricus fratres omnibus presentis pagine inspectoribus notum esse volumus, quod nos diuina nobis inspir [an]te gratia, cum vnanimi consensu fratrum nostrorum Johannis et Prybzlay et omnium heredum nostrorum, pro salute nostra et omnium antecessorum nostrorum pro remissione peccatorum, monasterio Lapidis Sancti Mychahelis, quod situm est in Halberstadensi diocesi, bona in solitudine ad villam Resin antiquitus pertinentia, ab omni iure secularis potestatis exempta, cum decimis, pratis, vineis, terris, [nemoribus, usuag]iis et pascuis, in busco et plano, in aquis et molendinis, in viis, semitis et omnibus aliis [libertatibus et imm]unit [atibus] suis, contulimus perpetuo possidendum. Ne autem predictum monasterium aliquam [de hoc dubietati]s patiatur molestiam, volumus, vt ab oriente paruum stagnum, quod wlgo Depense [d]icit[ur, et a]b occidente locus, qui Dependille nominatur, includantur, ab aquilone autem Nebulam fl[umen] tang [ant] et ad meridiem magnum stagnum Bisdede et terminos Belicho[. ens]es et terminos Belliconses (!) ant[iquitus] a [p]arentibus nostris designatos ab omni contradictione vbique contingant. contingant. Et ut omnis sinistra desit suspicio, quod bona voluntate fecimus, sigilli nostri inpressione roboramus. Huius donationis testes sunt: canonici de Gustrowe Godfridus, Thidericus, Johannes, Helias, Reynerus; laici vero: Hinricus dapifer, Baroldus aduocatus, Jordanus, Hinricus Grubo, Johannes de Snakenborch, Walterus de Amersleue, Wilhelmus comes de Altena, Bernardus comes de Speghelbrech, Johannes minor aduocatus et alii quam plures. Acta sunt hec anno gratie M° CC° XX° nono, indictione secunda, kalendis Junii.

Nach einer im Anfange des 15. Jahrh. gefertigten Abschrift im Haupt-Archive zu Schwerin, zugleich mit der Zehntenverleihung des Bischofs Konrad von Camin vom J. 1233 auf einem halben Bogen Baumwollenpapier in Querfolio. Die Urkunde hat durch Scheuern in den Falten und durch Mäusefrass, so wie durch Verbleichen der Dinte manche Lücken erhalten, deren Ergänzung in [] versucht ist; glücklicherweise fehlt nichts von Bedeutung. Gedruckt in Jahrb. XII, S. 309.

[ocr errors]

1229. Juni 4. Parchim.

370.

Johann, Fürst von Meklenburg, bekennt, in den Dörfern Damm, Klokow, Lanken und Möderitz in dem Kirchspiel Parchim 4 Capellen errichtet, und zur Entschädigung des Pfarrers zu Parchim die Burg-Capelle daselbst mit 6 Hufen in Bök, welche Gerard von Malin geschenkt hatte, bewidmet zu haben. Johannes dei gracia dominus Magnopolensis omnibus, ad quos presens scriptum peruenerit, salutem in domino. Ad abolendam negligenciam, que propter ecclesiarum distanciam in plerisque locis solet hominibus euenire, et ad uoluntatem venerabilis patris et domini nostri Brunwardi Zwerinensis episcopi quatuor capellas construximus de parrochia Parchem, et eciam de consensu patronorum ad illas villas pertinencium, videlicet Damme, Klocowe, Lanken et Moderiz, tali condicione, ut memorati patroni illis capellis in mansis et aliis redditibus prouideant, vnde plebani earundem possint commode sustentari. Jn memoriam huius facti plebano de Parchem in restaurum capellam castri dotauimus cum sex mansis in villa Boken, quos dedit Gerardus de Malyn urbanus noster, ut ex hiis capella in diuinis officiis procuretur, vt etiam idem plebanus ad hoc factum pium fauorem adhibeat et consensum. Jn his quatuor capellis a nobis habeat sine contradictione qualibet patronatum personas instituendas episcopo presentandi. Vt hoc ratum maneat et stabile perseueret, et ne aliquis successorum nostrorum hoc possit vel debeat reuocare, hanc litteram partibus vtriusque fecimus in testimonium sigilli nostri munimine roborari. Testes huius facti sunt: dominus Ditleuus de Gotebuz, Godofridus de Bulowe, Nanno de Lensyn, Johannes plebanus de Parchem et tota ciuitas. Acta sunt hec in Parchem, anno gracie M° CC° XX° IX., secunda feria pentecostes.

NoPozats I6ILI

SI NUWHOI∙IUI WO

Nach dem Original im Rathsarchiv zu Parchim. Von dem an einem Pergamentstreifen hangenden grossen, runden Siegel des Fürsten Johann von Meklenburg, welches hieneben abgebildet ist, ist der Rand mit der Umschrift abgebröckelt, das Wappenbild des Stierkopfes jedoch grösstentheils erhalten. Der Siegelstempel ist verkehrt aufgesetzt, so dass das Siegelbild auf dem Kopfe steht. Ueber die Lage des Dorfes Bök vgl. oben Nr. 319, Anm. 5. Kloko w ist gleichfalls auf der Parchimschen Stadtfeldmark untergegangen. Der „Klokower Kirchhof", wie noch heute ein Platz heisst, liegt am Rande des Sonnenberges, gegen das Neustädter Feld; die Feldmark von Klokow grenzte mit Spornitz. Gedruckt bei Cleemann, Chronik von Parchim, S. 108.

« السابقةمتابعة »