صور الصفحة
PDF
النشر الإلكتروني

Fumumque, flammasque, rotataque turbine saxa.
Quin ubi detonuit fragor, et lux reddita cœlo;
Mæstos confluere agricolas, passuque videres
Tandem iterum timido deserta requirere tecta :
Sperantes, si forte oculis, si forte darentur
Uxorum cineres, miserorumve ossa parentum 30
Tenuia, sed tanti saltem solatia luctûs)
Una colligere et justâ componere in urnâ.
Uxorum nusquam cineres, nusquam ossa parentum

And," Sulphurei cum per juga consita Gauri," Ausonii Mosell. p. 387, ed. Tollii. "Anhelantem coelesti sulfure campum,"

v. Stat. Theb. xi. 17.

V. 25. In the modern Latin poetry, this license of lengthening the "que" before the mute and liquid, even with the power of the cæsura, ought to be avoided, as it is supported by so few examples. See Virg. Æn. vii. 186. Georg. i. 164. And see also Æn. iii. 91. Ov. Met. v. 484, and Class. Journal, No. xxi. p. 174, xxii. 364.

V. 26. This is not a common expression in Latin poetry. Val. Flaccus has, "Dum detonet ira:" iv. 294. See also Quintilian (Gesn. xii. ix. 4): "Cum illa dicendi vitiosa jactatio inter plausores sero detonuit." Petron. Sat. c. xvii. p. 37. Sid. Apollin. c. xiv. 24.

V. 31. See Virg. Georg. i. 397: "Tenuia nec lanæ," &c.— ii. 121: "Depectant tenuia Seres." Lucret. iv. 747. And Terent. Maur. ver. 474.

V. 31.

"Solatia luctûs

Exigua ingentis misero sed debita patri."

Æn. xi. 62.

[ocr errors]

V. 32. I should conceive the proper phrase to be "Colligere in unum," and not und. Virg. Ecl. vii. 2: "Compulerantque greges Corydon et Thyrsis in unum." Cicero de Inventione, i. 56: "Colligere et conferre in unum.' Again, "Militibus in unum conductis." And Philip. ix.: "Si omnes juris consulti in unum conferantur." Ovidii Met. iii. 715. See the note on Ovid. Metam. xiii. 910.

[blocks in formation]

Nor wife, nor children more shall he behold,
Nor friends, nor sacred home."

Thomson. Winter, 315.

(Spem miseram!) assuetosve Lares, aut rura videQuippe ubi planities campi diffusa jacebat; [bunt. Mons novus: ille supercilium, frontemque favillâ Incanum ostentans, ambustis cautibus, æquor Subjectum, stragemque suam, mæsta arva, minaci Despicit imperio, soloque in littore regnat.

41

Hinc infame loci nomen, multosque per annos Immemor antiquæ laudis, nescire labores Vomeris, et nullo tellus revirescere cultu. Non avium colles, non carmine matutino Pastorum resonare; adeo undique dirus habebat Informes latè horror agros saltusque vacantes. 45 Sæpius et longè detorquens navita proram Monstrabat digito littus, sævæque revolvens Funera narrabat noctis, veteremque ruinam. Montis adhuc facies manet hirta atque aspera

saxis:

49

Sed furor extinctus jamdudum, et flamma quievit,
Quæ nascenti aderat; seu fortè bituminis atri
Defluxere olìm rivi, atque effoeta lacuna
Pabula sufficere ardori, viresque recusat;
Sive in visceribus meditans incendia jam nunc
(Horrendùm) arcanis glomerat genti esse futuræ
Exitio, sparsos tacitusque recolligit ignes.

V. 41. "Res antiquæ laudis," Virg. Georg. ii. 174.

56

V. 43. "Matutini cantus," Æn. viii. 456. Par. Lost, v. 7. V. 45. " Longe saltus, lateque vacantes."

Virg. Georg. iii. 476. Luke. V. 47. "Indice monstraret digito," Hor. Sat. ii. viii. 26. And Pers. i. 28

V. 56. "Sparsosque recolligit ignes," Lucan. i. 157. “Dum tacitas vires, et flammam colligit ignis," Sil. Itai. iv. 307;

Raro per clivos haud secius ordine vidi Canescentem oleam: longum post tempus amicti Vite virent tumuli; patriamque revisere gaudens Bacchus in assuetis tenerum caput exerit arvis 60 Vix tandem, infidoque audet se credere cœlo.

A FAREWELL TO FLORENCE.

[See Mason's Memoirs, vol. ii. p. 157.]

Он Fæsulæ amœna

[ocr errors]

Frigoribus juga, nec nimiùm spirantibus auris!
Alma quibus Tusci Pallas decus Apennini
Esse dedit, glaucâque suâ canescere sylvâ!
Non ego vos posthàc Arni de valle videbo
Porticibus circum, et candenti cincta coronâ
Villarum longè nitido consurgere dorso,
Antiquamve Ædem, et veteres præferre Cupres-
Mirabor, tectisque super pendentia tecta.

[sus

and Virg. Georg. i. 427. The position of "que" is wrong. See note to Burm. Ovid. Metam. xiv. 30; but also consult Class. Journal. No. xxii. p. 22.

V. 58. "Foetum canentis olivæ," Ov. Met. vi. 81.

V. 60.

[ocr errors]

Jam modò coeruleo nitidum caput exsere ponto," Ov. Met. xiii. 838. And Fast. i. 458.

V. 61. "Pennis ausus se credere cœlo," Virg. Æn. vi. 15. V. 1 In Sil. Ital. Pun. viii. 478, the second syllable of this word is short: "Fæsula, et antiquus Romanis moenibus horPolybius also (lib. ii. cap. 9,) writes aíooλa. In other authors, as Appian. Civ. Bell. ii. c. 2. Dion. xxxvii. it

ror."

IMITATION OF AN ITALIAN SONNET

OF SIGNIOR ABBATE BUONDELMONTE.

[See Mason's Memoirs, vol. ii. p. 158.]
SPESSO Amor sotto la forma
D'amistà ride, e s'asconde:
Poi si mischia, e si confonde
Con lo sdegno, e col rancor.
In Pietade ei si trasforma;
Par trastullo, e par dispetto;
Mà nel suo diverso aspetto
Sempr' egli, è l' istesso Amor.

LUSIT amicitiæ interdum velatus amictu,
Et benè compositâ veste fefellit Amor.

1

is written covλai, which appears to be the more ancient orthography. See Cluver.. Ital. Antiq. vol. i. p. 509. V. 5. "Non ego vos posthac, viridi projectus in antro, Dumosâ pendere procul de rupe videbo."

Virg. Ecl. i. 76. V. 7. "Conspicitur nitidis fundata pecunia villis," Hor. Ep. i. xv. 46. 66 Superni villa candens Tusculi," Epod. i. 29. "Candida qua geminas ostendunt culmina turres," Propert. Eleg. iii. xvi. 3. "Nitidos lares," Martial. Ep. i. 71. 2. V. 8. "Præferimus manibus vittas," Æn. vii. 237. V. 9. "Talia despectant longo per cœrula tractu Pendentes saxis instanti culmine, ville."

Ausonii Mosell. ver. 283.

And, "Culmina villarum pendentibus edita ripis." v. 20.

V. 1. "Intrat amicitiæ nomine, tectus Amor."

Ovid. Ar. Am. i. 720.

"Ut mihi prætextæ pudor exvelatus amictu."

Propert. iii. xxiii. 3.

V. 2. "At me composità pace fefellit amor," Propert. El.

ii. ii. 6. "Cum bene compositis," Manil. iv. 58.

Mox iræ assumpsit cultus, faciemque minantem, Inque odium versus, versus et in lacrymas: Ludentem fuge, nec lacrymanti, aut crede furenti; Idem est dissimili semper in ore Deus.

[ocr errors]

ALCAIC ODE,*

WRITTEN IN THE ALBUM OF THE GRANDE CHARTREUSE, IN DAUPHINY, AUGUST 1741.

[See Mason's Memoirs, vol. ii. p. 160, and W. S. Landori Poemata, p. 195. An imitation of this ode appeared by Mr. Seward in Europ. Mag. 1791, and it is translated in E. Cartwright's Poems, 1803, p. 91.]

Oн Tu, severi Religio loci,

Quocunque gaudes nomine (non leve
Nativa nam certè fluenta

Numen habet, veteresque sylvas;

V. 5. So Moschus, Idyll. i. 25:

Κἢν ποτ' ἴδης κλαίοντα, φυλάσσει μή σε πλανήση.
Κἢν γελάα, τὸ νιν ἕλκε, καὶ ἢν ἐθέλῃ σὲ φιλᾶσαι
Φεῦγε.

This little poem has been translated into English verse by Mr. Walpole; see his works, vol. iv. p. 454; and also by the author of "The Pleasures of Memory: see Rogers's Poems,

p. 165.

[ocr errors]

* In Heron's [Pinkerton] "Letters of Literature," p. 299, is a translation of this ode; and, after that, a most extraordinary assertion, which I wish the author of that book had not given me an opportunity of producing: as, to say no worse, it is erroneous in every instance. "This exquisite ode," says he, "is by no means in the Alcaic measure, which Mr. Gray seems to

« السابقةمتابعة »