Properz. Omnia poft obitum figit maiora vetuftas.
Maius ab exfequiis nomen in ora venit.
Nam quis equo pulfas abiegno nofceret arces?
Fluminaque Aemonio cominus iffe viro?
Idaeum Simoenta Iovis cunabula parvi?
Hectora ter campos, ter maculafse rotas?
Deiphobumque, Helenumque, et Pudilamanta fine
armis,

Qualemcunque Parin via fua noffet humus.
Exiguo fermone fores nunc, Ilion, et tu
Troja bis Oetaei numina capta dei.
Nec non ille tui cafus memoratur Homerus,
Pofteritate fuum crefcere fentit opus,
Meque inter feros laudabit Roma nepotes.
Illum poft cineres auguror effe diem.
Ne mea contemto lapis indicet offa fepulcro,
Provifum eft, Lycio vota probante deo.
Carminis interea noftri redeamus in orbem,
Gaudeat ut folito tacta puella fono,

Ovid.

S. B. I. S. 73. Die meisten seiner Gedichte haz ben, ihrer Form nach, elegischen Charakter und Versbau; vornehmlich aber gehören die fünf Bücher seiner sogenannten Triftium, oder Klagen über seine Verbannung, hieher. Ein so nahes, inniges Interesse des Dichters lässt lauter Natur und Sprache des Gefühls erwarten; beide aber vermisst man in diesen Elegieen nur allzu oft, und wird dafür durch den, hier müssigen, Aufwand seiner Phantasie, und durch den schönen Wohlklang seiner Verse, nicht genug entschädigt. Nicht selten reifft er sich und den Leser auf einmal aus aller Rührung und Theilnehmung durch ganz zwecklose Vergleis chungen, oft sogar durch Antithefen und Wortspiele. Eine der schönsten, obgleich von den bemerkten Fehlern nicht ganz freie, Elegie ist die folgende, worin er seinen Abschied aus Rom, und die Nacht schildert, in welcher er in seine Vers bannung gieng.

Ovid,

Cum fubit illius triftiffima noctis imago,
Quae mihi fupremum tempus in Urbe fuit;
Cum repeto noctem, qua tot mihi cara reliqui;
Labitur ex oculis nunc quoque gutta meis.
Iam prope lux aderat, qua me difcedere Caefar
Finibus extremae iufferat Aufoniae.

Nec mens, nec fpatium fuerant fatis apta paranti:
Torpuerant longa pectora noftra mora.

Non mihi fervorum, comitis non cura legendi:
Non aptae profugo veftis opisve fuit.
Non aliter ftupui, quam qui lovis ignibus ictus
Vivit; et eft vitae nefcius ipfe fuae.

Ut tamen hanc animo nubem dolor ipse removit,
Et tandem fenfus convaluere mei;
Adloquor extremum moeftus abiturus amicos,
Qui modo de multis unus et alter erant.
Uxor amans flentem flens acrius ipía tenebat,
Imbre per indignas usque cadente genas.

Nata

Ovid.

Nata procul Libycis aberat diverfa fub oris:
Nec poterat fati certior effe mei.

Quocunque adfpiceres, luctus gemitusque fonabant:
Formaque non taciti funeris intus erat.
Foemina, virque, meo pueri quoque funere moerent:
Inque domo lacrimas angulus omnis habet.
Si licet exemplis in parvo grandibus uti;
Haec facies Trojae cum caperetur, erat.
Iamque quiefcebant voces hominumque canumque:
Lunaque nocturnos alta regebat equos.
Hanc ego fufpiciens, et ab hac Capitolia cernens,
Quae noftro fruftra iuncta fuere Lari;
Numina vicinis habitantia fedibus, inquam,
Iamque oculis nunquam templa videnda meis,
Dique relinquendi, quos Urbs habet alta Quirini ;
Efte falutati tempus in omne mihi!

Et quanquam fero clypeum poft vulnera fumo;
Attamen hanc odiis exonerate fugam,
Coeleftique viro, quis me deceperit error,
Dicite; pro culpa ne fcelus effe putet.
Ut, quod vos fcitis, poenae quoque fentiat auctor,
Placato poffum non mifer effe Deo.
Hac prece adoravi Superos ego; pluribus uxor;
Singultu medios praepediente fonos.
Illa etiam ante Lares paffis proftrata capillis
Contigit exftin&tos ore tremente focos:
Multaque in averfos effudit verba Penates,
Pro deplorato non valitura viro.

Iamque morae fpatium nox praecipitata negabat,
Verfaque ab axe fuo Parrhafis Arctos erat.

Quid facerem? blando patriae retinebar amore:
Ultima fed iuffae nox erat illa fugae.

Ah! quoties aliquo dixi properante, quid urges
Vel quo feftines ire, vel unde, vide.

Ah! quoties certam me fum mentitus habere
Horam, propofitae quae foret apta viae.
Ter limen tetigi; ter fum revocatus: et ipfe
Indulgens animo pes mihi tardus erat.
Saepe, Vale dicto, rurfus fum multa locutus;
Et quafi difcedens ofcula fumma dedi.

Saepe

Saepe eadem mandata dedi, meque ipfe fefelli,
Refpiciens oculis pignora cara meis.

Ovid.

Denique, quid propero? Scythia eft, quo mittimur,
inquam:

Roma reliquenda eft: utraque jufta mora eft.
Uxor in aeternum vivo mihi viva negatur:
Et domus, et fidae dulcia membra domus.
Quosque ego fraterno dilexi more fodales.
O mihi Thefea pectora iuncta fide!

Dum licet, amplectar: nunquam fortaffe licebit
Amplius in lucro, quae datur hora, mihi eft.
Nec mora, fermonis verba imperfecta relinquo,
Complectens animo proxima quaeque meo.
Dum loquor, et flemus; coelo nitidiffimus alto,
Stella gravis nobis, Lucifer ortus erat.
Dividor haud aliter, quam fi mea membra relin-
quam :

Et pars abrumpi corpore vifa fuo eft.

Sic Priamus doluit, tunc cum in contraria verfus
Ultores habuit proditionis equos.

Tum vero exoritur clamor gemitusque meorum;
Et feriunt moeftae pectora nuda manus.
Tum vero coniux, humeris abeuntis inhaerens,
Miscuit haec lacrymis triftia dicta fuis:
Non potes avelli: fimul, ah! fimul ibimus, in-
quit!

Te fequar, et coniux exulis exul ero.
Et mihi facta via eft: et me capit ultima tellus.
Accedam profugae farcina parva rati.

Te iubet e patria discedere Caefaris ira ;
Me pietas: pietas haec mihi Caefar erit.
Talia tentabat: fic et tentaverat ante,
Vixque dedit vietas utilitate manus.
Egredior (five illud erat fine funere ferri)
Squallidus immiffis hirta per ora comis.
Illa dolore gravis, tenebris narratur obortis
Semianimis media procubuiffe domo.
Utque refurrexit, foedatis pulvere turpi
Crinibus, et gelida membra levavit humo;
Se modo, defertos modo comploraffe Penates;
Nomen et erepti faepe vocaffe viri;

Nec

Ovid.

Nec gemuiffe minus, quam fi nataeve meumve
Vidiffet ftructos corpus habere rogos:
Et voluiffe mori; et moriendo ponere fenfus:
Refpectuque, tamen non potuiffe mei.
Vivat; et abfentem, quoniam fic fata tulerunt,
Vivat; et auxilio fublevet usque fuo!
Tingitur Oceano cuftos Erymanthidos Urfae,
Aequoreasque fuo fidere turbat aquas:
Nos tamen Jonium non noftra findimus aequor
Sponte: fed audaces cogimur effe metu.
Me miferum, quantis increfcunt aequora ventis;
Erutaque ex imis fervet arena vadis!
Monte nec inferior prorae puppique recurvae
Infilit, et pictos verberat unda Deos.
Pinea texta fonant; pulfi ftridore rudentes.
Adgemit et noftris ipfa carina malis.
Navita, confeffus gelido pallore timorem.
Iam fequitur victam, non regit arte, ratem.
Utque parum validus non proficientia rector
Cervicis rigidae fraena remittit equo:

Sic, non quo voluit, fed quo rapit impetus undae,
Aurigam video vela dediffe rati.

Quod nifi mutatas emiferit Aeolus aurǝs,

In loca jam nobis non adeunda ferar.
Nam procul Illyricis laeva de parte relictis,
Interdicta mihi cernitur Italia.

Definat in. vetitas, quaefo, contendere terras,
Et mecum magno pareat aura Deo.
Dum loquor, et cupio pariter timeoque revelli,
Increpuit quantis viribus unda latus!
Parcite, caerulei, vos parcite, numina ponti
Infeftumque mihi fit fatis effe Iovem!
Vos animam faevae feffam fubducite morti,
Si modo, qui periit, non periiffe poteft.