85

Thyrsi quid hoc ? dixit, quæ te coquit improba bilis ?
Aut te perdit amor, aut te malè fascinat aftrum,
Saturni grave sæpe fuit paftoribus aftrum,
Intimaque obliquo figit præcordia plumbo.

80
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Mirantur nymphæ, & quid de te Thyrfi futurum est ?
Quid tibi vis ? aiunt, non hæc folet efle juventæ
Nabila frons, oculique truces, vultusque feveri,
Illa choros, lususque leves, & semper amorem
Jure petit, bis ille miser, qui ferus amavit.

Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni.
Venit Hyas, Dryopéque, & filia Baucidis Aegle
Docta modos, citharæque fciens, fed perdita faltu,
Venit Idumanii Chloris vicina fuenti;

90 Nil me blanditiæ, nil me folantia verba, 'Nil me, fi quid adeft, movet, aut fpes ulla futuri.

Ite domum impaiti, domino jam non vacat, agni.
Hei mihi quam fimiles ludunt per prata juvenci,
Omnes unanimi fecum sibi lege sodales,

95
Nec magis hunc alio quisquam fecernit amicum
De grege, fic denfi veniunt ad pabula thoes,
Inque vicem hirsuti paribus junguntur onagri;
Lex eadem pelagi, deserto in littore Proteus
Agmina phocarum numerat, vilisque volucrum

100
Paffer habet semper quicum fit, & omnia circum
Farra libens volitet, serò sua tecta revisens,
Quem fi sors letho objecit, feu milvus adunco
Fata tulit roftro, feu stravit arundine fosfor,
Protinus ille alium focio petit inde volatu.

105
Nos durum genus, & diris exercita fatis
Gens homines aliena animis, & pectore discors,
Vix fibi quisque parem de millibus invenit unum,
Aut, fi fors dederit tandem non aspera votis,
Illum inopina dies quâ non fperaveris horâ

lia

Surripit, æternum linquens in fæcula damnum.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni, Heu quis me ignotas traxit vagus error in oras Ire per aëreas rupes, Alpemque nivofam ! Ecquid erat tanti Romam vidiffe fepultam, 115 (Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim, Tityrus ipfe fuas & oves & rura reliquit ;) Ut te tam dulci poslem caruisse sodale, Poffem tot maria alta, tot interponere montes, Tot sylvas, tot faxa tibi, Aluviosque fonantes ! 120 Ah certè extremùm licuiffet tangere dextram ; Et bene compositos placidè morientis ocellos, Et dixisse vale, noftri memor ibis ad aftra.

Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. Quamquam etiam vestri nunquam meminisse pigebit, 125 Pastores Thufci, Mufis operata juventus, Hic Charis, atque Lepos; & Thuscus tu quoque Damon, Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe, O ego quantus eram, gelidi cum ftratus ad Arni Murmura, populeumque nemus, quà mollior herba, 130 Carpere nunc violas, nunc fummas carpere myrtos, Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam. Jpfe etiam tentare ausus fuin, nec puto multùm Difplicui, nam funt & apud me munera vestra Fiscellæ, calathique, & cerea vincla cicutæ,

135 Quin & noftra suas docuerunt nomina fagos Et Datis, & Francinus, erant & vocibus ambo Et ftudiis noti, Lydorum fanguinis ambo.

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hæc mihi tum læto dictabat roscida luna,

140 Dum folus teneros claudebam cratibus hædos. Ah quoties dixi, cùm te cinis ater habebat, Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon, Vimina nunc texit, varios fibi quod fit in ufus !

145

Et quæ tum facili sperabam mente futura
Arripui voto levis, & præfentia finxi,
Heus bone numquid agis ? nifi te quid forte retardat,
Imus : & argutâ paulum recubamus in umbrâ,
Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Caflibelauni !
Tu mihi percurres medicos, tua gramina, succos, 150
Helleborúmque, humilesque crocos, foliumque hyacinthi,
Quasque habet ifta palus herbas, artesque medentâm.
Ah pereant herbæ, pereant artefque medentům,
Gramina, poftquam ipfi nil profecere magiftro.
Ipfe etiam, nam nescio quid mihi grande sonabat

155
Fistula, ab undecimâ jam lux est altera nocte,
Et tum forte novis admôram labra cicutis,
Disliluere tamen ruptâ compage, nec ultra
Ferre graves potuere fonos, dubito quoque ne fim
Turgidulus, tamen & referam, vos cedite fylvæ. 160

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni, Ipfe ego Dardanias Rutupina per æquora puppes Dicam, & Pandrasidos regnum vetus Inogeniæ, Brennúmque Arvigarúmque duces, priscúmque Belinum, Et tandem Armoricos Britonum sub lege colonus; 165

Tum gravidam Arturo fatali fraude lögernen,
Mendaces vultus, affumptaque Gorlöis arma,
Merlini dolus. O mihi tum fi vita fupersit,
Tu procul annosa pendebis fistula pinu
Multùm oblita mihi, aut-patriis mutata Camænis

170
Brittonicum ftrides, quid enim ? omnia non licet uni
Non sperâsse uni licet omnia, mi fatis ampla
Merces, & mihi grande decus (sim ignotus in ævum
Tum licet, externo penitusque inglorius orbi)
Si me flava comas legat Usa, & potor Alauni,
Vorticibusque frequens Abra, & nemus omne Treantæ,
Et Thamefis meus ante omnes, & fusca metallis
Tamara, & extremis me discant Orcades undis,

175

Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hæc tibi servabam lentâ fub cortice lauri, Hæc, & plura fimul, tum quæ mihi pocula Mantus, Mansus Chalcidicæ non ultima gloria ripæ, Bina dedit, mirum artis opus, mirandus & ipse, Et circum gemino cælaverat argumento : In medio rubri maris unda, & odoriferum ver, 185 Littora longa Arabum, & sudantes balsama sylvæ, Has inter Phoenix divina avis, unica terris Cæruleùm fulgens diversicoloribus alis Auroram vitreis surgentem respicit undis. Parte alia polus omnipatens, & magnus Olympus, 190 Quis putet? hic quoque Amor, pictæque in nube pharetræ, Arma corusca faces, & fpicula tincta pyropo ; Nec tenues animas, pectusque ignobile vulgi Hinc ferit, at circùm fiammantia lumina torquens Semper in erectum fpargit fua tela per orbes

195 Impiger, & pronos nunquam collimat ad ictus, Hinc mentes ardere facræ, formæque deorum.

Tu quoque in his, nec me fallit fpes lubrica, Damon, Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis abiret Sanctáque fimplicitas, nam quò tua candida virtus? 200 Nec te Lethæo fas quæfiviffe fub orco, Nec tibi conveniunt lacrymæ, nec febimus ultrà, Ite procul lacrymæ, purum colit æthera Damon, Æihera purus habet, pluvium pede reppulit arcum ; Heroúmque animas inter, divósque perennes, 205 Æthereos haurit latices & gaudia potat Ore facro. Quin tu coeli poft jura recepta Dexter ades, placidúfque fave quicunque vocaris, Seu tu nofter eris Damon, five æquior audis Diodotus, quo te divino nomine cuncti Colicolæ nôrint, fylvisque vocabere Damon. Quòd tibi purpureus pador, & fine labe juventus

210

Grata fuit, quod nulla tori libata voluptas,
En etiam tibi virginei servantur honores;
Ipse caput nitidum cinctus rutilante corona, 215
Lætáque frondentis geftans umbracula palmæ
Aternum perages immortales hymenæos;
Cantus ubi, choreifque furit lyra mifta beatis,
Felta Sionæo bacchantur & Orgia thyrso.

Jan. 23. 1646.
Ad JOANNEM ROUSIUM Oxoniensis Academic

Bibliothecarium.

De libro Poematum amiffo, quem ille fibi denuo mitti

poftulabat, ut cum aliis noftris in Bibliotheca publica
reponeret, Ode.

Strophe 1.
Emelle cultu fimplici gaudens liber,

Fronde licet gemina,
Munditiéque nitens non operosa,
Quam manus attulit
Juvenilis olim,

5
Sedula tamen haud nimii poetæ;
Dum
vagus

Ausonias nunc
Nunc Britannica per vireta lufit
Insons populi, barbitóque devius
Indulfit patrio, mox itidem pectine Daunio
Longinquum intonuit melos
Vicinis, & humum vix tetigit pede ;

Antistrophe.
Quis te parve liber, quis te fratribus
Subduxit reliquis dolo?
Cum tu missus ab urbe,

per umbras,

5