Nell' altera Babelle Che per varie favelle Ch’ Ode oltr' all Anglia il suo piu degno Idi oma Ch'à Ingegni sovrumani Chiaromente conosci, e giungi al fine Della moral virtude al gran confine. Che di virtù immortale Che s'opre degne di Poema o storia Furon gia, l'hai presenti alla memoria. Ch' inalzandoti all' Etra In Tamigi il dirà che gl'e concesso Per te suo cigno parreggiar Permesso. So che fatico indarno, Freno dunque la lingua, e ascolto il core Del. Sig. Antonio Francini gentilhuomo Florentino. JOANNI MILIONI LONDINENSI, Juveni patria, virtutibus exinio, VIRO qui multa peregrinatione, studia cuncta orbis terrarum loca perspexit, ut novus Ulys ses omnia ubique ab omnibus apprehenderet: Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperdite sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda : et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab pro pria sapientia excitatos intelligat : Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt. Cui in memoria totus orbis ; in intellectu sapi entia; in voluntate ardor gloriæ ; in ore eloquentia ; harmonicos coelestium sphærarum sonitus astronomia duce audiente; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur magistra philosophia legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assidua autorum lectione, Exquirenti, restauranti, percurrenti. At cur nitor in arduum ? Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Fama non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert Carolus Deodatus Patricius Florentinus, Tanto homini servus, tantæ virtutis amator, LIBER PRIMUS. Elegia prima, ad Carolum Deodatum. TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Pertulit et voces nuncia charta tuas ; Pertulit occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ Vergivium prono quâ petit amne salum. Multùm crede juvat terras aluisse remotas Pectus amans nostri, tamque fidele caput, quòdque mihi lepidum tellus longinqua sodalem Debet, at unde brevi reddere jussa velit. Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ, Meque nec invitum patria dulcis habet. Jam nec arundiferum mibi cura revisere Camum, Nec dudum vetiti me laris angit amor. Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles, Quàm male Phæbicolis convenit ille locus ! Nec duri libet usque minas perferre magistri Cæteraque ingenio non subeunda meo. Et vacuum curis oria grata sequi, Lætus et exilii conditione fruor. Ille Tomitano flebilis exul agro; Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero, Neve foret victo laus tibi prima, Maro. Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis, Et totum rapiunt me mea vita libri. Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri, Et vocat ad plausus garrula scena suos. Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres, Seu procus, aut positâ casside miles adest, Sive decennali fæcundus lite patronus Detonat inculto barbara verba foro; Sæpe vafer gnato succurrit fervus amanti, Et nasum rigidi fallit ubique patris; Sæpe novos illic virgo mirata calores Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat. Sive cruentatum furiosa Tragedia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat, Et dolet, et specto, juvat et spectasse dolendo, Interdum et lacrymis dulcis amaror inest : Seu puer infelix indelibata reliquit Gaudia, et abrupto flendus amore cadit, Seu ferus é tenebris iterat Styga criminis ultor Conscia funereo pectora torre movens, Seu mæret Pelopeia domus, seu nobilis Ili, Aut luit incestos aula Creontis avos. Irrita nec nobis tempora veris eunt. Atque suburbani nobilis umbra loci. Virgineos videas preteriisse choros, |