Dixerat: et genua amplexus, genibusque volutans Haerebat. Qui sit, fari, quo sanguine cretus, Hortamur; quae deinde agitet fortuna, fateri. Ipse pater dextram Anchises, haud multa moratus, Dat iuveni; atque animum praesenti pignore firmat. Ille haec, deposita tandem formidine, fatur:
Sum patria ex Ithaca, comes infelicis Vlyxei, Nomen Achemenides, Troiam genitore Adamasto Paupere (mansissetque utinam Fortuna!) profectus. Hic me, dum trepidi crudelia limina linquunt, Immemores socii vasto Cyclopis in antro Deseruere. Domus sanie dapibusque cruenta Intus, opaca, ingens. Ipse arduus, altaque pulsat Sidera, (dî, talem terris avertite pestem) Nec visu facilis, nec dictu adfabilis ulli: Visceribus miserorum et sanguine vescitur atro. Vidi egomet, duo de numero quum corpora nostro, Prensa manu magna, medio resupinus in antro Frangeret ad saxum, sanieque exspersa natarent Limina: vidi, atro quum membra fluentia tabo Manderet, et tepidi tremerent sub dentibus artus. Haud impune quidem: nec talia passus Vlyxes, Oblitusve sui est Ithacus discrimine tanto. Nam, simul expletus dapibus, vinoque sepultus, Cervicem inflexam posuit, iacuitque per antrum Immensus, saniem eructans ac frusta cruento Per somnum commixta mero; nos, magna precati Numina, sortitique vices, una undique circum
Fundimur, et telo lumen terebramus acuto Ingens, quod torva solum sub fronte latebat, Argolici clipei aut Phoebeae lampadis instar: Et tandem laeti sociorum ulciscimur umbras. Sed fugite, o miseri, fugite, ab litore funem Rumpite.
Nam qualis quantusque cavo Polyphemus in antro Lanigeras claudit pecudes, atque ubera pressat, Centum alii curva haec habitant ad litora vulgo Infandi Cyclopes, et altis montibus errant. Tertia iam lunae se cornua lumine complent, Quum vitam in silvis, inter deserta ferarum Lustra domosque traho, vastosque ab rupe Cyclopas Prospicio, sonitumque pedum vocemque tremisco. Victum infelicem, baccas lapidosaque corna, Dant rami, et vulsis pascunt radicibus herbae. Omnia collustrans, hanc primum ad litora classem Conspexi venientem: huic me, quaecumque fuisset, Addixi; satis est gentem effugisse nefandam. Vos animam hanc potius quocumque absumite leto.
Vix ea fatus erat: summo quum monte videmus Ipsum inter pecudes vasta se mole moventem Pastorem Polyphemum, et litora nota petentem: Monstrum horrendum, informe, ingens, cuilumenademtum. Trunca manu pinus regit, et vestigia firmat: Lanigerae comitantur oves: ea sola voluptas, Solamenque mali.
Postquam altos tetigit fluctus, et ad aequora venit,
Luminis effossi fluidum lavit inde cruorem, Dentibus infrendens gemitu; graditurque per aequor Iam medium, necdum fluctus latera ardua tinxit. Nos procul inde fugam trepidi celerare, recepto Supplice, sic merito; tacitique incidere funem: Verrimus et proni certantibus aequora remis. Sensit, et ad sonitum vocis vestigia torsit. Verum ubi nulla datur dextra adfectare potestas, Nec potis Ionios fluctus aequare sequendo, Clamorem immensum tollit: quo pontus, et omnes Intremuere undae, penitusque exterrita tellus Italiae, curvisque immugiit Aetna cavernis. At genus e silvis Cyclopum et montibus altis Excitum ruit ad portus, et litora complent. Cernimus adstantes nequidquam lumine torvo Aetnaeos fratres, caelo capita alta ferentes, Concilium horrendum: quales quum vertice celso Aëriae quercus, aut coniferae cyparissi Constiterunt, silva alta Iovis, lucusve Dianae. Praecipites metus acer agit quocumque rudentes Excutere, et ventis intendere vela secundis. Contra iussa monent Heleni. *Scyllam atque Charybdin * Inter, utramque viam leti discrimine parvo, * Ne teneant cursus. Certum est dare lintea retro. Ecce autem Boreas angusta ab sede Pelori Missus adest. Vivo praetervehor ostia saxo Pantagiae, Megarosque sinus, Thapsumque iacentem. Talia monstrabat relegens errata retrorsum
P. VIRG. AENEID. LIB. III. 688
Litora Achemenides. *
Sicanio praetenta sinu iacet insula contra Plemmyrium undosum: nomen dixere priores Ortygiam. Alpheum fama est huc Elidis amnem Occultas egisse vias subter mare; qui nunc Ore Arethusa tuo Siculis confunditur undis. Iussi numina magna loci veneramur; et inde Exsupero praepingue solum stagnantis Helori. Hinc altas cautes proiectaque saxa Pachyni Radimus, et fatis numquam concessa moveri Apparet Camarina procul, campique Geloi, Immanisque Gela flavii cognomine dicta. Arduus inde Acragas ostentat maxima longe Moenia, magnanimum quondam generator equorum. Teque datis linquo ventis, palmosa Selinus; Et vada dura lego saxis Lilybeïa caecis. Hinc Drepani me portus et illaetabilis ora Accipit. Hic, pelagi tot tempestatibus actus, Heu! genitorem, omnis curae casusque levamen, Amitto Anchisen. Hic me, pater optime, fessum Deseris, heu, tantis nequidquam erepte periclis! Nec vates Helenus, quum multa horrenda moneret, Hos mihi praedixit luctus, non dira Celaeno. Hic labor extremus, longarum haec meta viarum. Hinc me digressum vestris deus appulit oris.
Sic pater Aeneas intentis omnibus unus Fata renarrabat divûm, cursusque docebat. Conticuit tandem, factoque hic fine quievit.
t Regina gravi iam dudum saucia cura Vulnus alit venis, et caeco carpitur igni. Multa viri virtus animo, multusque recursat Gentis honos: haerent infixi pectore vultus, Verbaque: nec placidam membris dat cura quietem Postera Phoebea lustrabat lampade terras, Humentemque Aurora polo dimoverat umbram; Quum sic unanimam adloquitur male sana sororem : Anna soror, quae me suspensam insomnia terrent! Quis novus hic nostris successit sedibus hospes! Quem sese ore ferens! quam forti pectore, et armis! Credo equidem, nec vana fides, genus esse deorum Degeneres animos timor arguit. Heu, quibus ille Iactatus fatis! quae bella exhausta canebat! Si mihi non animo fixum immotumque sederet, Ne cui me vinclo vellem sociare iugali, Postquam primus amor deceptam morte fefellit; Si non pertaesum thalami taedaeque fuisset;
« السابقةمتابعة » |