Tu tamen interdum capros meditere petulcos Talia sub quercu Meliboeus et ipse canebam Dante to del Virgilio, Ecl. 1. vascula ten cantos are to be sent to del Virgilio to show him that vernacular poetry may be worth while. FRANCESCO PETRARCA Petrarch, born at Arezzo in 1304, lived in many places in Italy and France, and died among his books at Arquà, near Padua, in 1374. Student of law and letters, churchman, courtier, poet laureate, scholar, idealist, he has been termed "the first modern man," and is generally recognized as having given the impetus to the "revival of learning" in Europe. AsJ.A.Symonds, the great historian of this movement, expresses it, "The ancient and the modern eras met together on the Capitol at Petrarch's coronation, and a new stadium for the human spirit, that which we are wont to style Renaissance, was opened." As an Italian poet, Petrarch set the pace for succeeding generations, especially in the Canzoniere inspired by his idealized love for the lady "Laura," who PETRARCH ever that somewhat shadowy beauty may have been. Moreover, in his appreciation of the charms and the mystic influence of nature, e.g. by the source of the Sorgue at Vaucluse, the poet strikes a new note in literature. On the other hand, he was a passionate admirer of the great Latin classics, and an eager col lector of ancient manuscripts, fortunate at length in discovering at Verona the lost letters of Cicero to Atticus, Quintus, and Brutus, upon which event he himself addressed to Cicero the first of a series of letters to classical authors. His own epistolary Latin style, however, had already been modelled rather on the letters of Seneca. Petrarch was as anxious as Horace for the admiration of his contemporaries and of posterity, and hoped to secure it through the Latin epic, Africa, to which he devoted much time and care, dealing with the career of Scipio Africanus, in nine books. However, neither the friends of his lifetime nor posterity have been very enthusiastic over this work, in spite of fine passages, such as the episode of Masinissa and Sophonisba. Biographical material of value will be found in Symonds' Renaissance in Italy, in Jerrold's Francesco Petrarca, Poet and Humanist (1909), in J. E. Sandys' Harvard Lectures on the Revival of Learning (1905), and in the late Professor Potter's essays on Petrarch, published in 1917 as Vol. III in the Harvard Studies in Romance Languages. A complete edition of the Epistolae de rebus familiaribus et Variae was published in 1859-63 at Florence by Joseph Fracassetti. The Africa has been edited by L. Pinguad, Paris, 1872. PETRARCH WRITES A LETTER TO CICERO Franciscus Petrarca M. Tullio Ciceroni S. P. D. Si te superior offendit epistola (verum enim, ut ipse soles dicere, quod ait familiaris tuus in Andria: "Obsequium amicos, veritas odium parit "), accipe quod offensum animum ex parte mulceat, nec semper odiosa sit veritas; quo5 niam veris reprehensionibus irascimur, veris laudibus delectamur. Tu quidem, Cicero, quod pace tua dixerim, ut homo vixisti, ut orator dixisti, ut philosophus scripsisti. Vitam ego tuam carpsi, non ingenium aut linguam, ut qui illud mirer, hanc stupeam. Neque tamen in vita tua quid10 quam praeter constantiam requiro, et professioni philo sophicae debitum quietis studium, et a civilibus bellis fugam, extincta libertate ac sepulta iam et complorata Republica. Vide ut aliter tecum ago ac tu cum Epicuro multis in locis, sed expressius in libro De Finibus agebas. Eius enim ubilibet vitam probas, rides ingenium. Ego 5 nihil in te rideo, vitae tamen compatior, ut dixi, ingenio gratulor eloquiove. O Romani eloquii summe parens, nec solus ego, sed omnes tibi gratias agimus, quicumque Latinae linguae floribus ornamur; tuis enim prata de fontibus irrigamus, tuo ductu directos, tuis suffragiis 10 adiutos, tuo nos lumine illustratos ingenue confitemur: tuis denique, ut ita dicam, auspiciis ad hanc, quantulacumque est, scribendi facultatem ac propositum pervenisse. Accessit et alter poeticae viae dux; ita enim necessitas poscebat, ut esset et quem solutis et quem fraenatis gressi- 15 bus praeuntem sequeremur, quem loquentem, quem canentem miraremur, quoniam cum bona venia amborum neuter ad utrumque satis erat, ille tuis aequoribus, tu illius impar angustiis. Non ego primus hoc dicerem fortasse, quamvis plane 20 sentirem; dixit hoc ante me, seu ab aliis scriptum dixit, magnus quidem vir Annaeus Seneca Cordubensis, cui te, ut idem ipse conqueritur, non aetas quidem sed bellorum civilium furor eripuit. Videre te potuit, sed non vidit, magnus tamen operum tuorum atque illius alterius lauda- 25 tor. Apud hunc ergo quisque, suis eloquentiae finibus circumscriptus, collegae suo cedere iubetur in reliquis. Verum expectatione te torqueo; quisnam dux ille sit quaeris? nosti hominem, si modo nominis meministi: Publius Virgilius Maro est, Mantuanus civis, de quo 30 egregie vaticinatus es. Cum enim, ut scriptum legimus, iuvenile quoddam eius opusculum miratus, quaesivisses auctorem, eumque iuvenem iam senior vidisses, delectatus es, et de inexhausto eloquentiae tuae fonte, cum propria quidem laude permixtum verum tamen praeclarumque ac magnificum illi testimonium reddidisti. Dixisti enim: Magna spes altera Romae. Quod dictum ex ore tuo auditum adeo sibi placuit insedit5 que memoriae, ut illud post annos viginti, te pridem rebus humanis exempto, divino operi suo eisdem penitus verbis insereret; quod opus si videre licuisset, laetatus esses, de primo flore tam certum te venturi fructus praesagium concepisse. Nec non et Latinis gratulatus Musis, quod 10 insolentibus Graiis vel reliquissent ambiguam, vel certam victoriam abstulissent; utriusque enim sententiae auctores sunt: te, si ex libris animum novi, quem noscere mihi non aliter quam si tecum vixissem videor, ultimae assertorem futurum, utque in oratoria dedisti, sic in poetica 15 palmam Latio daturum, atque ut Aeneidi cederet Ilias iussurum fuisse non dubito, quod iam ab initio Virgiliani laboris Propertius asseverare non timuit. Ubi enim Pierii operis fundamenta contemplatus est, quid de illis sentiret, et quid speraret aperte pronunciavit his versibus: 20 Cedite Romani scriptores, cedite Graii; Nescio quid maius nascitur Iliade. Haec de altero Latinae duce facundiae, magnaeque Romae spe altera. Nunc ad te revertor. Quid de vita, quid de ingenio tuo sentiam audisti. Expectas audire 25 de libris tuis quaenam illos exceperit fortuna, quam seu vulgo seu doctioribus probentur. Extant equidem praeclara volumina, quae ne dicam perlegere, sed nec enumerare sufficimus. Fama rerum tuarum celeberrima atque ingens et sonorum nomen; perrari autem studiosi, seu 30 temporum adversitas, seu ingeniorum hebetudo et segnities, seu quod magis arbitror, alio cogens animos cupiditas 4. sibi: 1C.-30. hebetudo: 'dullness.' |