Inter hæc μάθωτου conveniunt cum Sophocleis ἔχω μαθεῖν ὅτου in Aj. 33. Mox redde ἐξακούσιμος, qui potest audire. Id enim Edipus curabat, ut sciscitari posset aliquem, sede sua non relicta. Dein probe rationem reddit Antigona, cur homine quodam viso, ab indecora compellatione se abstineat. Mos, dicto ἕψομαι, (Edipus sciscitandi cupidus, sedem relicturus est; quem tamen reprimit Antigona verbis ὁδῶν οὐ δεῖ. Dein πόδ' ανύειν, de qua formula loquendi vide Indices, quos describere non sustinebo, generale quid, uti par est, de hominis adventu indicat. Postremo voce εξορμώμενον audita, dipus iterum reprimitur a filia, voces μév ov proferente, et vocibus gestum consentaneum exhibente. Omnis profecto hujus loci venustas pessum isset, nisi Edipus in sede illicita ab homine, in scenam jam intraturo, repertus esset.

35. Σκοπὸς προσήκεις ὧν ἀδηλούμεν φράσαι. Ita cum Steph. Elmsleius. Αt monstrum barbariei est illud άδηλοῦμεν. Verba transitiva non admittunt & privativum. Frustra H. Steph. άδηλοῦμεν contulit cum ἀγνοοῦμεν. Omnes Mss. τῶν ἃ δηλοῦμεν φράσαι : quod aperte vitiosum est. Intelligi poterat τῶν ἱστοροῦμεν. Αt Sophocles scripsit, προσήκεις, ων αδηλ ̓ ἴσμεν, φράσαι. Ubi ὧν est Attice pro τούτων α

Neu

36. Πρὶν νῦν τὰ πλείον ἱστορεῖν. Ita AL. πρινὴ τὰ ΡΤ. tra lectio est sana. In tali loco plurale τὰ πλείον est ineptum. Scripsit Tragicus. Πρίν σ' ἕν τι πλεῖον ἱστορεῖν μ'. Sape ἱστορεῖν cum duplice accusativo jungitur; et sæpissime v penitus excidit. In Class. Journ. No. xxii. p. 245. emendavi Soph. Aj. 130. et Eurip. (Edip. Fragm. xii. legendo 'Ως ἦμαρ ἓν κλίνει τε κἀνάγει πάλιν et ̓Αλλ' ήμας ἕν τι μεταβολὰς πολλὰς ἔχει, collato Phoen. 1683. ἓν ἦμάρ μ' ὤλβισ ̓, ἓν δ ̓ ἀπώλεσεν: ubi Valckenaer citat Sosiphanis fragm. apud Stob. p. 187=111. Ας ἕν τ ̓ ἔδωκε φέγγος ἕν τ ̓ ἀφείλετο et Hecub. 248. Τὸν πάντα δ' ὄλβον ἦμας ἕν μ' ἀφείλετο, quibus ipse addo Pindar. Isthm. IV. 26. ἡμέρᾳ γὰρ ἐν μιᾷ τραχεία νίφας πολέμοιο τεσσάρων ἀνδρῶν ἐρήμωσεν μάκαιραν ἑστίαν. Quod ad ἕν τι, cf. Platon. Theætet. p. 178. ed. Bip. ἓν μέντοι τι—ἀρέσκει: Menon. p. 334. ἕν γε τι ζητεῖς κατὰ πάντων: et Eurip. Med. 375. ἕν τί μοι πρόσαντες.

42. Τὰς πάνθ ̓ ὁρώσας Εὐμενίδας ὅ γ ̓ ἐνθάδ' ὢν Εἴποι λεώς νιν. Ita Mss. omnes et Suid. V. Niv. At Eustath. p. 763, 37. Rom. εἴπῃ. Primus Vauvillier reposuit ἂν Εἴποι. Sed et 8. legere debuit, propter antithesin in ὅδε et ἄλλα δ ̓ ἀλλαχοῦ καλά. 44-48. Versus et persona sunt iterum in pejus mutata : ΟΙΔ. ἀλλ ̓ ἵλεως μὲν τόνδ ̓ ἱκέτην δεξαίατο

ὡς οὐχ ἕδρας γῆς τῆσδ ̓ ἂν ἐξέλθοιμ' ἔτι.

ΞΕ. τί δ ̓ ἐστὶ τοῦτο;

δίχ ̓ ἐστι θάρσος, πρὶν ἂν ἐνδείξω τί δρῶ. Ita Ald. sed PT. ἵλεω-οὐδ ̓ ἐμόν τι πρίν γ'—τί δρᾶν. Unde levissimum quid lucramur. Sed fortiter nego quemlibet vulgata posse intelligere. Primo, μὲν nullam apodosin habet: 2do, Græce dici nequit per votum δεξαίατο, ὡς ἂν ἐξέλθοιμι : debuit esse ὡς ἐξέλθω: Sto, Ineptum est manifesto ἕδρας γῆς τῆσδε : 4to, Sententiarum nexus inter Edipi et Hospitis verba plane nullus est : 5to, Deest nomen post ἐξανιστάναι, quod dipum significet: postremo, inepta et ne Græce quidem dicta ἐνδείξω τί δρῶ. Hæc tamen pede inoffenso prætereunt VV. DD. nescientes scilicet Sophoclem scripsisse:

ΟΙΔ. ἀλλ ̓ ἱλέως μ ̓ ἂν τὸν ἱκέτην δεξαίατο
ΕΕ. τί δ ̓ ἐστι τοῦτο ;

ΟΙΔ.

EE.

συμφορᾶς ξύνθημ ̓ ἐμῆς. σῶς οὐχ ἕδρας γ ̓ ἂν τῆσδ ̓ ἂν ἐξέλθοιμ ̓ ἔτι· ἀλλ ̓ οὐδὲν ἂν τοῦτ' ἐξανιστάναι

πόλεως

δίχ ̓, ἐστι θάρσος, πρίν σ ̓ ἂν ἐνδείξω· τί δρᾶς;

Nunc demum omnia facillima intellectu sunt. E verbis hospitis jam Edipus intellexerat se ad lucum Furiarum advenisse; noverat quoque in fatis esse ἐνταῦθα se κάμπτειν τὸν ταλαίπωρον βίον, uti in v. 90. planissime indicatur; quo spectat illud ξυμφορᾶς ξύνθημ ̓ ἐμῆς. Jure igitur non votum, δεξαίατο, eloquitur, sed vaticinium, ἂν δεξαίατο: quibus dictis hospes jure excitatus rei adeo miræ causam sciscitatur, quam tecte Edipus exponit verbis Σῶς οὐχ ἕδρας γ ̓ ἂν τῆσδ' ἂν ἐξέλθοιμ' ἔτι: et tamen, quam debilis sit ipse senex, recordatus, verba nimis arroganter dicta temperat, dum metuit ne per vim e lucu depellatur. Metum vero esse inanem hospes ostendit, πρὶν ἂν ἐνδείξῃ cuncta τοῖς ἐν τέλει: quem tamen, ad id agendum abiturum, manu retinet Edipus; cujus ad gestum referri debent verba τί δρᾷς: quæ Ms. Vat. optime conservat, uti patet ex Eurip. Hipp. 325. Τί δρᾷς; βιάζῃ χειρὸς ἐξαρτω‐ μένη. De verbo σῶς saepe depravato multa possum dicere, sed paucis ero contentus. In Ed. C. 1210. σῶς conjecit Scaliger, restituit Brunck. qui et av reposuit e Mss. et edd. antiq. vice ζῶν in Philoct. 21. Praeclare Coraius emendat Herodot. i. 209. legendo ἐκεῖ σῶς, ἐμοὶ, pro ἐκεῖ ὡς ἐμοὶ: quocum mirifice facit Aristoph. Εq. 610. σῶς ἐλήλυθας: quem citat Valcken. ad Phoen. 732. quique poterat emendare Bacch. 791. legende ἀλλὰ δέσμιος φυγῶν Δώσεις, πόδ' εἰ σῶς πάλιν ἀναστρέψω, δίκην: ubi δώσεις Tyrwhitto, et πόδα debetur Piersono in Notis Mss. penes me. Dignum sane, quod parte aliqua exscribatur, Lexicon est Phile

ó

monis, V. Σῶος, unde sua hausit Eustaths Ιλ. Ν. p. 941. Bas. σῶος ὁ ὁλόκληρος ὁ παρὰ τοῖς ̓Αττικοῖς σῶς λέγεται—σῶς δὲ εὕρηται καὶ θηλυκώς. Αριστοφάνης· Οὕτω παρ' ἡμῖν ἡ πόλις μάλιστα σῶς ἂν εἴη· λέγουσι δὲ καὶ σᾶ τὰ σῶα οἱ παλαιοὶ, παρ ̓ οἷς καὶ σὰ ἢ σῶα Εὐριπίδης Υψιπύλη, Εὔφημα καὶ σᾶ καὶ κατεσφραγισμένα· καὶ ̓Αριστοφάνης ̔Η μᾶζα γὰρ σᾶ καὶ τὰ κρέα [χω κάραβος addit Eustathius.] Poteram quoque multa de av sic repetito, verum satis est allegare Matthiæ Gr. Gr. S. 599. et VV. DD. ibi citatos. Quod ad οὐδὲν ὂν τοῦτ ̓ (vel, quod prætulerim, τόδ') de corpore δεικτικῶς dictum, id plane tuetur Ajac. 766. ὁ μηδὲν ὢν et 1218. "Οτ ̓ οὐδὲν ὢν τοῦ μηδὲν ἀντέστης ὕπερ: plura de phrasi illa vid. apud Valcken. ad Phoen. 601. et Matthiæ Gr. Gr. §. 437.

49. ΟΙΔ. Πρὸς νῦν θεῶν, ὦ ξεῖνε, μή μ' ατιμάσης. Rarissime in formula πρὸς θεῶν sic νῦν interponitur. Malim Μὴ πρός σε θεῶν. De σε sic interposito vid. Porson. ad Μed. 925. De μὴμὴ repetitis vid. mea ad Esch. Suppl. 284. p. 115. Sed ut verum fatear, Sophocles aliud quid videtur scripsisse, nempe Πάρες με ΟΙΔ. πρὸς θεῶν, ξεινε.—Dicto πάρες, hospes ab (Edipo se liberat.

51. κοὐκ ἄτιμος ἔκ γ ̓ ἐμοῦ φανεῖ. Amat Sophocles ye post ἐx; cf. Philoct. 700. ἔκ γε γᾶς ἑλεῖν : cf. et Ed. Τ. 516. πρός γ' ἐμοῦ. Hic vero prætulerim ἐκ ξένου propter lusum. Dixerat dipus ξεινε : responderi poterat ἐκ ξένου. Et sane PT. ἐξ ἐμοῦ. Similiter propter lusum in 52. malim Τίς δ', οἶσθ', ὁ χῶρος δή 'στ', ἐν ᾧ βεβήκαμεν ; vice Τίς δ ̓ ἔσθ' — δήτ': etenim respondetur "Οσ ̓ οἶδα Χώρος μὲν δ' ἔστ'. Ibi Brunckius Τίς ἔσθ' probante Reisigio, cui displicuit δὲ et δῆτα; neque injuria : sed frequentissime δὲ δὴ conjunguntur: vid. Οrest. 59. 52. 62.

-

54, 5. ἔχει δέ νιν Σεμνὸς Ποσειδῶν. Nusquam alibi Neptunus appellatur σεμνός. Ibi fortasse latet Ο Ζηνοποσειδῶν, de quo nom mine vid. Athen. ii. p. 42. A.

58. et sqq. Locus est pessime interpolatus:

οἱ δὲ πλησίοι γύαι

τόνδ ̓ ἱππότην Κολωνὸν εὔχονταί σφισιν
ἀρχηγὸν εἶναι καὶ φέρουσι τοὔνομα

τὸ τοῦδε κοινὸν πάντες ὠνομασμένον.

Ita Mss. plerique. Verum et abundat ὠνομασμένον post φέρουσι τοὔνομα, εἰ ὄνομα κοινὸν intelligi nequit, subaudito Κολωνιάται, uti Schol. interpretatur. Sunt tamen, qui conjungunt πάντες cum γύαι, quod fieri potest; nam γύης significat incolam, masculino genere, at γύαι solum foeminino. Mihi vero displicet τοὔνομα τὸ τοῦδε, articulo inutiliter repetito. Scripsit, opinor, Poëta, αἱ δὲ πλησίοι γύαι Τὸν ἱππότην Κολωνὸν εὔχονται φύσιν ̓Αρχηγὸν, οὗ κλει

νὸν φέρουσι τοὔνομα: deleto versu ultimno, seu potius ad eundem locum, ac de quo venit, detruso. Etenim mox legitur : 64, 5. ΟΙΔ. ή γάρ τινες ναίουσι τούσδε τοὺς τόπους ;

ΞΕ. καὶ κάρτα τοῦδε τοῦ θεοῦ γ ̓ ἐπώνυμοι.

Verum Edipus dicere non potuit τούσδε τοὺς τόπους. Etenim ὅδε ὁ sunt δεικτικώς usque usurpata, At cæcus, quo digitum intendere debuerit, nesciebat. Μox κάρτα γε hic nequeunt dici, semper fere ειρωνικώς usurpata. Postremo tautologum sonant τοῦδε τοῦ θεοῦ ἐπώνυμοι post οὗ φέρουσι οὔνομα. Quid plura ? Lege

ΟΙΔ. ή γάρ τινες ναίουσι τοὺς ἐγγὺς τόπους;

ΞΕ. τῇ παιδὶ τοῦ κρατὸς θεοῦ γ ̓ ἐπώνυμοι.

Ubi intelliguntur Athenienses ἐπώνυμοι ̓Αθηνᾶς, quæ fuit παῖς τοῦ κρατὸς θεοῦ. Historia de Minerva ortu est notissima ex Callimacheo μάτηρ δ ̓ οὔτις ἔτικτε θεὰν, ̓Αλλὰ Διὸς κορυφά. Μεὶ κρατὸς servant particulas et κάρτα et πάντες, necnon παιδί latet in τοῦδε.

70, 1, 2. Locus difficillimus ita se habet in Mss. plerisque : ΟΙΔ. ἆρ ̓ ἄν τις αὐτῷ πομπὸς ἐξ ὑμῶν μόλοι;

ΞΕ. ὡς πρὸς τί λέξων ἢ καταρτύσων μόλοι;
ΟΙΔ. ὡς ἂν προσαρκῶν μικρὰ κερδάνῃ μέγα.
At locus expeditu facillimus ita se debet habere:
ΟΙΔ. ἆρ ̓ ἄν τις αὐτῷ πομπὸς ἐκ ξένων μόλοι ;
ΞΕ. ὡς πρὸς τί λέξων ;

ΟΙΔ.

σε μὴ καταργίσων μόλη,

ὃς ἂν, προσαρκῶν σμικρὰ, κερδάνῃ μέγα.

Exstat in Phaen. 760. verbum καταργεῖν simile τῷ καταργίζειν. Redde 6 ne tardus veniat is, qui, leve quid subsidium ipse præbens, magnum aliquid lucrabitur.

75, 6. ἔπειπερ εἶ Γενναῖος ὡς ἰδόντι πλὴν τοῦ δαίμονος. Non bene dicitur Grace γενναῖος ὡς ἰδόντι. Debuit esse γενναῖος εἰσιδεῖν. Mox nequeo intelligere πλὴν τοῦ δαίμονος. Scripsit fortasse poëta Γενναῖος εἰσιδεῖν: mox ἀδημονεῖς latet in τουδαιμονος. Nempe colloquio prolixiore defessus Edipus ducebat singultus. De verbo ἀδημονεῖς alibi depravato vide mea ad Troad. 654. et Musgrav. ad Eurip. Fragm. Incert. 81. Verum locus est mutilus.

79, 80. οἵδε γὰρ κρινοῦσί γε Η χρή σε μίμνειν ἢ πορεύεσθαι πάλιν. Sic Μss. plerique. Elmsl. ad Μed. 480. legebat οἵδε γὰρ κρινοῦσιν εὖ : quam conjecturam nunc repudiat, neque vulgatam improbat. Atqui vulgata est improba. Dici nequit οἵδε. Non enim homines adsunt δακτυλοδεικτοι. Istud γὰρ e δὲ venit. Fuit οἱ δὲ scriptum pro οὗτοι δέ. At γὰρ omisso, versus deficit. Opportune igitur Laur. Β. οἱ δὲ κρινοῦσιν σοί γε. ubi σοί γε ve

niunt e Par. F. οἵδε γὰς κρινοῦσι σοι (sic). Scripsit Sophocles οἱ δὲ γῆς κρινοῦσ ̓ ἵνα, Ἢ χρή σε μίμνειν. Junge γῆς ἵνα ubi ter

rarum-

84, 5. Ita distichon misere corrumpitur, Ω πότνιαι δεινῶπες εὐτέ νυν ἕδρας Πρώτων ἐφ ̓ ὑμῶν τῆσδε γῆς ἔκαμψ ̓ ἐγώ. Αt Grace dici nequit κάμπτειν ἕδρας. Legi debet εἰ τὰ νῦν ἕδραις Πρώτων ἐφ ̓ ὑμῶν ταῖσδε γυῖ ἔκαμψ ̓ ἐγώ. Dicitur γυϊα et γόνυ κάμπτειν : hoc de quovis homine, illud de homine, quem curva senecta premit.

91. Elmsleius omittit lectionem variam veranique in Flor. 2. τὸν ταλαιπώρου βίον. De syntaxi vid. Valck. ad Phoen. 1518.

92. Κέρδη μὲν οἰκήσαντα Mss. plerique; at Par. F. οἰκήσοντα. Neque κέρδος οἰκίζειν neque κέρδος οἰκεῖν est locutio proba. Sententiæ tenor postulat ἐκτίσοντα. Similiter τροφεῖα ἐκτίνειν vel ἀπότινειν sape usurpatur. Vid. Valck. ad Phoen. 44.

σεν.

93. "Ατην δὲ τοῖς πέμψασιν, οἵ μ' ἀπήλασαν. At tautologum sonaut οἵ μ' ἀπήλασαν post τοῖς πέμψασιν, i. e. ἀποπέμψασιν. At scripsit Sophocles τοῖς πέμψασιν ἅ μ' ἀπήλασεν, i. e. ἃ ἐμὲ ἀπήλαRespicitur ad rem, quam commemorat Schol. ad Ed. C. 1370. οἱ περὶ ̓Ετεοκλέα καὶ Πολυνείκην δι ̓ ἔθους ἔχοντες τῷ πατρὶ Οἰδίποδι πέμπειν ἐξ ἑκάστου ἱερείου μοῖραν τὸν ὦμον, ἐκλαθόμενοί ποτε, εἴτε κατὰ ῥαστώνην εἴτε ἐξ ὁτουοῦν, ἴσχιον αὐτῷ ἔπεμψαν· ὁ δὲ μικροψύχως καὶ τελέως ἀγεννῶς (f. ἀγέλως risui non deditus) ὅμως (f. ὠμοὺς) γοῦν ἀρὰς ἔθετο κατ ̓ αὐτῶν, δόξας κατολιγωρεῖσθαι: propter quas diras patrem filii expulerunt, uti patet e Phoen. 67. 106, 7. Ιτ ̓ ὦ γλυκεῖαι παῖδες ἀρχαίου Σκότου

Ιτ ̓, ὦ μεγίστης Παλλάδος καλούμεναι. Ita distichon vulgatur Sophocle indignum. Nusquam alibi Furiæ appellantur nomine γλυκεῖαι, neque Pallas μεγίστη per se dicitur. In γλυκεῖαι παῖδες video latere vocem γλαυκωπίδος. Sed nihil ultra. Meliores Codices sunt expectandi.

111. — πορεύονται γὰρ οἵδε δή τινες Χρόνῳ παλαιοί. At nusquam alibi Tès indefinite dictum cum ofde djungitur. Lege of dev τινὲς χρόνῳ παλαίοι. Sic ἰδεῖν νεανίας in Aristoph. Lys. 1211. Plura de phrasi illa dixi in Cl. Jl. No. xix. p. 37.

G. Β.