صور الصفحة
PDF
النشر الإلكتروني

the mysteries. But the words of Apuleius in referring to the last stage of initiation are remarkably in point. "I rushed forward," says that writer, "amidst surrounding elements" (typifying the wreck of nature), and beheld a SUN SHINING WITH THE SPLENDOR of day amidst the depths of midnight." "They (the candidates) saw celestial beauty," says Plato, "in all the dazzling radiance of perfection." These descriptions, compared with another by Timarchus in Plutarch, would lead us to imagine that a grand orrery or solar system was displayed, accompanied with a profusion of radiance, and the most resplendent machinery; for the latter speaks of starry globes revolving to the sound of celestial symphonies and supernatural accents. I have before said, that the Rabbis affirm, that their tabernacle contained the Urim and Thummim, and the Sephyroth. The first are supposed to represent the zodiacal signs divided into two hemispheres; the last a mystic astronomical system or orrery, of which the kingdom' is the centre. The word Sephyroth means lights; the Urim and Thummim, something burning and resplendent.

Thus considered, my inference as to the Central room seems nearly completed, perhaps as nearly as any analogy can be trusted.

SOPHOCLIS

Vulgata quadam Lectiones defenduntur atque expli

cantur.

QUOAD versus 147 et seqq. Sophoclis Electræ, ego quidem penitus improbo G. B-ii nimis audaciter fictas lectiones, tueorque communem lectionem his quæ sequuntur argumentis. Plura depromere ex hac scena necesse erit, quibus depromtis vel leviter inspicienti erit manifestum, quoad hæc loca et sibi consentaneum nec difficilem intellectu esse Sophoclem. Scena nobis inducit Chorum ex Argivis Virginibus constitutum quæ cum Electra colloquuntur. Vid. Class. Journ. No. LIV, 339. Chorus.

ἀλλ ̓ οὗ τοι τόν γ' ἐξ Αίδα παγκοίνου λίμνας πατέρ' ἀνστάσεις, οὔτε γόοις οὔτε λιταῖς. ἀλλ ̓ ἀπὸ τῶν μετρίων ἐπ' ἀμήχανον

Chorus.

At patrem a Tartari flumine, omnibus communi, nec ploratu nec precibus inter vivos restitues. Porro a mediocri ad

[blocks in formation]

ἰω παντλάμων Νιόβα, σὲ δ' ἔγωγε
νέμω θεὸν,

ἅτ ̓ ἐν τάφῳ πετραίῳ
αἰεὶ δακρύεις.
Chorus.

οὗτοι σοὶ μούνα, τέκνον,

ἄχος ἐφάνη βροτῶν, πρὸς ὅτι σὺ τῶν ἔνδον εἶ περισσὰ, οἷς ὁμόθεν εἶ, καὶ γονᾷ ξύναιμος, οἷα Χρυσόθεμις ζώει καὶ ̓Ιφιάνασσα, κρυπτᾷ τ ̓ ἀχέων ἐν ἥβᾳ, ὄλβιος ὃν & κλεινὰ νὰ ποτὲ Μυκηναίων δέξεται εὐπατρίδαν Διὸς εὔφρονι βήματι μολόντα τάνδε γᾶν Ορέσ

ταν.

vehementem evadis tristitiam semperque ingemiscens teipsam pessumdas. Cur mihi intoleranda projicis mala e quibus nulla est liberatio?

Electra.

Infantula! quæcunque, parentibus misere peremptis eorum obliviscitur ! At Avis illa ge mebunda mentem mihi abripuit, quæ Itun, semper Itun lamentatur-Avis territa Nuncia certe Jovis ! Ego quidem te, Ο Niobe miserrima, Deam teneo quæ marmoreo in sepulchro semper ploras!

Chorus.

Haud tibi soli mortalium eve-
nit calamitas; qua sorte num
tu præ iis qui sunt in ædibus,
abundas quibuscum versaris,
esque sanguine consors; tali fa-
to vivit Chrysothemis et Iphi-
anassa, atque felix ille qui te-
nera in ætate tutus ab his la-
tebat molestiis, quem clara
Μycenarum terra aliquando re-
cipiet, illum qui divino latoque
gressu hos ad fines advenit, no-
bili natum Patre Orestam!

Fingit conjectative G. B-us, ut infra videre est,
ἀλλά μ' ἄγει στόνῳ αἶσα παρὰ φρένας,

ἃ Ιτὸν αἰνὸν "Ιτυν ὀλοφύρεται,

ὄρνις ἅτ ̓ ἄζομεν, εἴδεος ἄγγελος

Horum admirabilium versionem ad literam factam dabimus“Sed Parca mihi gemitu (suo) sensus rapit, quæ Itun miserum Itun lamentatur, avis veluti lugemus, veris nuncia!!"

Præbent nobis Msti omnes, quos autem G. B., ut aliquando videatur, pro nihilo estimat,

ἀλλ ̓ ἐμέ γ' ὁ σότονεσσ ̓ ἄραρε φρένας
CI. JI.

VOL, XXIX.

NO. LVII

G

ἃ "Ιτυν αἰὲν "Ιτυν ολοφύρεται,

ὄρνις ἀτυζομένα· Διὸς ἄγγελος.

Inprimis, ait G. B." page in linguam et metrum peccat" En versum qui Strophicus est ei ad quem adhæsit G. B. Loquitur Electra.

οἶδά τε καὶ ξυνιήμι τάδ' οὗ τί με,—ν. 181.

cui suum subjicimus Antistrophicum
ἀλλ' ἐμέ & στονόεσσ' ἄραρε φρένας

Hic nil nisi quod aptum et suave sit vidimus. Notemus quod et Stropha et Antistrophæ versus 4, 5, 10, 11, 12, 13. puri sunt dactylici.-Ego quidem non audio in tÿ “äpape,” cum G. B. Amphibrachov, sed re vera, prout metrum postulat, anapæstum. Illud pe ante 4ge, procul dubio, commune est : litera vel sola vel cum muta conjuncta eadem in syllaba coiens communem reddit antecedentem vocalem; teste Homero, qui Sophocli quasi deus est. Primo, quoad quantitatis communitatem Top literæ, habemus hoccine notissimum.-Iliad. E. "Αρες, "Αρες, βροτολοιγέ, μιαιφόνε, κ. Το 入. Deinde de litera p cum muta conjuncta,

[ocr errors]
[ocr errors]

ἕως δ ταῦθ' ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν.

ἀλλ' ὅγε μερμήριζε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν. Inde plena auctoritate communique regula vocalis natura brevis ante op consonantes producitur.-Hoc autem canone fit apape anapæstum.-Ergo recte se habet vulgata loci hujus lectio.apage, ait G. B., non alibi extat in sensu rou placuit."-Neque in hoc loco; at salvum nihilo minus esse potest vocabulum. Attamen, ponamus insincerum esse illud page. Exulet igitur, ejusque vice fungatur παρὰ φρένας. At quid de illis ἀλλ ̓ ἐμέ γ' á σTOVÓCσo'?-Nullus extat accusator, nec ipse G. B.- Aptumne epitheton est σrovósσσa Philomela? Nemo recusat-Quid autem de manuscriptis? Adclamant omnes, atque huic vulgatæ lectioni favent.Socientur deinde voces ἀλλ' ἐμέ γ' ἃ στονόεσσ' cum conjectura B-ana "Tagà pévas"

..

ἀλλ ̓ ἐμέ γ ̓ ἃ στονόεσσα παρὰ φρένας.

At cum sequentibus conjuncta hæc lectio sensu prorsus laborat. Nihilominus voces illæ ἐμέ γ' ά στονόεσσα per se ipsas innocuæ, imo et optimæ quoad sensum esse videntur, fautoresque habent eruditos codicesque omnes; sed male concordant cum r Tagà pévas."-Nempe quia posteriora hæc non sunt a Sophocle, at potius merum G. B-i figmentum.-" De literis mutatis nihil est quod dicam," ait G. B.; et sibi consentaneus adjicere poterat, 66 neque est quod curem de manuscriptis." Pereant, ait ille, aλx' qué y' d σrovőeσr', et nova apten

tur vocabula ad illud "apà pévas."-Nimirum vir doctus' postquam hanc meliorem, ut sibi videbatur, invenerat lectionem, sibi conscius erat, T "agape" avulso, sensum a se, quoad cœtera, esse fœdatum, inde in Sophocleani versus effigiem refingere conatur hæc "disjecta membra Poëtæ :"

ἀλλά μ' ἄγει στόνῳ αἶσα παρὰ φρένας.

Sed quid de τῷ σε ἀλλά μ', ” anne difert de τῷ ἀλλ' ἐμέ? Prorsus nihil-responderet vel infimo ordine puerulus. Qua porro de causa hanc veram vulgatamque lectionem de loco deturbat B-us? Nempe ad sensum refarciendum quem manu audacissima corruperat. Nunc de aye quid dicendum? Habentne manuscripti? ne unus quidem. Deerat autem nescio quid ad barathrum implendum, ingeritque illud miserum yɛ. Eodem modo 4ids ayyeλov expellit, et illico corruit, quoad sensum, et metrum fortasse, totius versus compages! Sciverat hoc catus homo, versus namque debetur dactylicus: et dactylicum re vera prestant manuscripti omnes. At miratur G. B. "quid sibi velit Aids ayyeλos?' nemo hominum satis bene definire potest." Atque ita mehercule quia G. B. et alii, ut opinor, admodum pauci, phrasis cujuspiam minus intelligunt sententiam, more hodierno decretum est ut exul fiat et ipse Zeus! Ad rem redeamus. Elidere visum est B-o vocem 40s, et substituere eideos.-Hoc autem facto, et copia data aliis vulgatæ lectionis vocibus ut sua sede fruantur, tale quid nobis exoritur Méλos,

[ocr errors]

!!

ὄρνις ἀτυζομένα, εἴδεος "Αγγελος Sane mihi videtur idem accidere iis qui improba manu antiquorum scripta deturbant, atque illis qui veritatem minus colunt; his enim qui unum duntaxat mendacium edixerint, necesse est ut amplius mille acciantur in clientelam !!

Simili modo, qui nullo jure, nulla manuscriptorum auctoritate freti, vel tantillum rodunt ex Antiquorum scriptis, adeo sensum metrumve lacerant, ut omnibus pateat injuria. Hancque iterum atque iterum fieri injuriam videmus, usque dum ipse auctor lotus evanuerit; deinde in vicem ejus Imagiunculam quandam in pompa ducunt. Hæc omnia evenire cernimus in G. B-ii aliorumque ipsi similium παμφώνῳ Εργαστηρίῳ. Scilicet trahitur ad supplicium & ὄρνις ἀτυζομένα, extunditur autem in ὄρνις är alouev, literis et sono (confiteor) alteri quam simillimum! sed Sophoclis sententiæ alienissimum. Ego quidem tueor communem lectionem, primo quod optime manuscripti eam exhibent, deinde quod omnes, justo titulo viri eruditissimi huc usque eam adprobaverunt.-Mihi stat lectio communis. Namque inesse loco, de quo agitur, videmus stylum bene Græcum, et Sophocle dignum; videmus quoque orationem personis aptam, contextui consentaneam, intellectuque facilem. B-næ autem

lectioni desunt tituli quibus ullo modo hic vir eruditus eam adprobare possit.-Communem lectionem äpape nihil in metrum offendisse demonstravimus, neque opus est, prout G. B. opinatur, ut agape pro "placuit" intelligamus; sed ab aipa aufero, arripio, sustollo:-ergo äpape pévas est, abstulit vel arripuit

mentem.

Græcia lusciniis est regio notissima, quibus de avibus apud poëtas frequentissimam invenimus mentionem. Mihique res certa videtur lusciniæ aliarumque avium cantus in prima hujus dramatis scena fuisse imitatos. Repræsentabatur quoque Electra, quasi exierit ædibus paternis; pro foribus autem et sub dio hos questus effundebat:

ἀλλ ̓ οὐ μὲν δὴ λήξω θρήνων,

στυγερῶν τε γόων ἔς τ ̓ ἂν λεύσσω παμφεγγεῖς ἄστρων ῥιπὰς, λεύσσω δὲ τόδ' ἡμαρ μὴ οὐ—τεκνολέτειρ ̓ ὡς ἀηδων, ἐπικωκύσω, τῶν δὲ πατρῴων

πρὸ θυρῶν ἠχω πᾶσι προφωνεῖν.

Siquis animum intendat veros ad affectus sententiasque quibus induere personam, hancce Electram, voluit Poëta, ne vocabulum quidem e communi lectione amovebit. Insanit illa quodam modo lugendo. Quam pulchre autem depingit Tragœdus noster hunc animi illius affectum, evocatque sibi in auxilium amplissimas orationis Græcæ imagines! Versibus in choricis, de quibus nunc agitur, atque in mentione de luscinia et de Niobe facta, respicit Electra et in suas fortunas et pristinam gentis mythologiam.-Ut diximus supra, σTovósσσa est epitheton lusciniæ notissimum; hocque dato, veteres respiciebant ad cantum hujus avis, modulationemque subinde murmurantem, ut quæ memor esset, revocaretque Philomelæ lugubre fatum. Quo teste igitur, quove jure, adimere velit G. B. hoc epitheton, et refingere novam suam ineptissimamque lectionem oróvų aloa? Pro" aièv "ITUv," nobis largitur "aivòv "Iruv," balbutitque nescio quid de αἰνόγαμος, αἰνολάμπης, αἰνομόρος, αινό-Παρις. Horum autem illustrium claudat agmen et ipse alvó-B-05!

Quid enim fecit illud innocuum alv? annon verissime dici potest de ave illa de qua et ipse Aristoteles scribit, 'H dè åndwov ᾄδει μὲν συνεχῶς ἡμέρας καὶ νύκτας δεκαπέντε ? Detur nihilomi nus Bio ut aivov "ITUv diei possit de miserulo cujus membra

I Post voces μὴ οὐ, ellipsis est λήξω θρήνων : τεκνολέσεις respicit ad Philomelam priusquam in lusciniam transformata erat; namque, sorore socia, Itun puerulum jugulavit.—Vid. Ovid. Met. lib. vì, 643.

« السابقةمتابعة »