Talis, utì fama est, vastâ Franciscus eremo
Tetra vagabatur solus per lustra ferarum,
Silvestrique tulit genti pia verba salutis
Impius, atque lupos domuit, Libycósque leones.
Subdolus at tali Serpens velatus amictu
Solvit in has fallax ora execrantia voces ;
"Dormis, nate? Etiamne tuos sopor opprimit artus?
Immemor, O, fidei, pecorúmque oblite tuorum!
Dum cathedram, venerande, tuam, diademáque triplex,
Ridet Hyperboreo gens barbara nata sub axe;
Dúmque pharetrati spernunt tua jura Britanni:
Surge, age; surge, piger, Latius quem Cæsar adorat,
Cui reserata patet convexi janua cœli,
Turgentes animos, et fastus frange procaces,
Sacrilegique sciant, tua quid maledictio possit,
Et quid Apostolicæ possit custodia clavis;
Et memor Hesperia disjectam ulciscere classem,
Mersáque Iberorum lato vexilla profundo,
Sanctorúmque cruci tot corpora fixa probrosæ,
Thermodoonteâ nuper regnante puellâ.
At tu si tenero mavis torpescere lecto,
Crescentésque negas hosti contundere vires;
Tyrrhenum implebit numeroso milite pontum,
Signáque Aventino ponet fulgentia colle:
Relliquias veterum franget, flammisque cremabit;
Sacraque calcabit pedibus tua colla profanis,
Cujus gaudebant soleis dare basia reges.
Nec tamen hunc bellis et aperto Marte lacesses;
Irritus ille labor: tu callidus utere fraude:
Quælibet hæreticis disponere retia fas est.
Jámque ad consilium extremis rex magnus ab oris
Patricios vocat, et procerum de stirpe creatos,
Grandævósque patres, trabeâ canisque verendos;
Hos tu membratim poteris conspergere in auras,
Atque dare in cineres, nitrati pulveris igne
Edibus injecto, quà convenere, sub imis.
Protinùs ipse igitur, quoscunque habet Anglia fidos,
Propositi, factique, mone: quisquamne tuorum
Audebit summi non jussa facessere Papæ ?
Perculsósque metu subito, casúque stupentes,
Invadat vel Gallus atrox, vel sævus Iberus.
Sæcula sic illic tandem Mariana redibunt,
Túque in belligeros iterum dominaberis Anglos.
Et, nequid timeas, divos divásque secundas
Accipe, quotque tuis celebrantur numina fastis."
Dixit; et, adscitos ponens malefidus amictus,
Fugit ad infandam, regnum illætabile, Lethen.
Jam rosea Eoas pandens Tithonia portas
Vestit inauratas redeunti lumine terras;
Mostáque, adhuc nigri deplorans funera nati,
Irrigat ambrosiis montana cacumina guttis:
Cùm somnos pepulit stellatæ janitor aulæ,
Nocturnos visus et somnia grata revolvens.
Est locus æternâ septus caligine noctis,
Vasta ruinosi quondam fundamina tecti,
Nunc torvi spelunca Phoni, Prodotæque bilinguis,
Effera quos uno peperit Discordia partu.
Hic inter cæmenta jacent, præruptáque saxa,
Ossa inhumata virûm, et trajecta cadavera ferro;
Hic Dolus intortis semper sedet ater ocellis,
Jurgiáque, et stimulis armata Calumnia fauces,
Et Furor, atque viæ moriendi mille videntur,
Et Timor, exanguisque locum circumvolat Horror;
Perpetuòque leves per muta silentia Manes
Exululant, tellus et sanguine conscia stagnat.
Ipsi etiam pavidi latitant penetralibus antri
Et Phonos, et Prodotes; nullóque sequente per antrum, Antrum horrens, scopulosum, atrum feralibus umbris,
Diffugiunt sontes, et retrò lumina vortunt :
Hos pugiles Romæ per sæcula longa fideles
Evocat antistes Babylonius, atque ita fatur.
"Finibus occiduis circumfusum incolit æquor
Gens exosa mihi; prudens Natura negavit
Indignam penitùs nostro conjungere mundo;
Illuc, sic jubeo, celeri contendite gressu,
Tartareóque leves difflentur pulvere in auras
Et rex et pariter satrapæ, scelerata propago:
Et, quotquot fidei caluere cupidine veræ,
Consilii socios adhibete, operisque ministros."
Finierat; rigidi cupidé paruere gemelli.
Interea longo flectens curvamine cœlos
Despicit æthereâ Dominus qui fulgurat arce,
Vanáque perversæ ridet conamina turbæ ;
Atqui sui causam populi volet ipse tueri.
Esse ferunt spatium, quà distat ab Aside terrâ
Fertilis Europe, et spectat Mareotidas undas;
Hic turris posita est Titanidos ardua Famæ,
Ærea, lata, sonans, rutilis vicinior astris
Quàm superimpositum vel Athos vel Pelion Ossæ.
Mille fores aditúsque patent, totidémque fenestræ.
Ampláque per tenues translucent atria muros :
Excitat hîc varios plebs agglomerata susurros;
Qualitèr instrepitant circum mulctralia bombis
Agmina muscarum, aut texto per ovilia junco,
Dum Canis æstivum cœli petit ardua culmen.
Ipsa quidem summâ sedet ultrix matris in arce;
Auribus innumeris cinctum caput eminet olli,
Queis sonitum exiguum trahit, atque levissima captat
Murmura, ab extremis patuli confinibus orbis.
Nec tot, Aristoride, servator inique juvencæ
Isidos, immiti volvebas lumina vultu,
Lumina non unquam tacito nutantia somno,
Lumina subjectas latè spectantia terras.
Istis illa solet loca luce carentia sæpe
Perlustrare, etiam radianti impervia soli :
Millenisque loquax auditáque visáque linguis
Cuilibet effundit temeraria; veráque mendax
Nunc minuit, modò confictis sermonibus auget.
Sed tamen à nostro meruisti carmine laudes,
Fama, bonum quo non aliud veracius ullum,
Nobis digna cani, nec te memorâsse pigebit
Carmine tam longo; servati scilicèt Angli
Officiis, vaga diva, tuis, tibi reddimus æqua.
Te Deus, æternos motu qui temperat ignes,
Fulmine præmisso alloquitur, terrâque tremente;
"Fama siles? An te latet impia Papistarum
Conjurata cohors in méque meósque Britannos,
Et nova sceptrigero cædes meditata Iacobo ?"
Nec plura; illa statim sensit mandata Tonantis,
Et, satis ante fugax, stridentes induit alas,
Induit et variis exilia corpora plumis ;
Dextra tubam gestat Temesæo ex ære sonoram.
Nec mora, jam pennis cedentes remigat auras,
Atque parum est cursu celeres prævertere nubes :
Jam ventos, jam solis equos, post terga reliquit :
Et primò Angliacas, solito de more, per urbes
Ambiguas voces, incertáque murmura, spargit :
Mox arguta dolos, et detestabile vulgat
Proditionis opus, nec non facta horrida dictu,
Authorésque addit sceleris, nec garrula cæcis
Insidiis loca structa silet; stupuere relatis
Et paritèr juvenes, paritèr tremuere puellæ,
Effoetique senes paritèr : tantæque ruinæ
Sensus ad ætatem subitò penetraverat omnem.
Attamen interea populi miserescit ab alto
Ethereus Pater, et crudelibus obstitit ausis
Papicolûm; capti pœnas raptantur ad acres :
At pia thura Deo, et grati solvuntur honores;
Compita læta focis genialibus omnia fumant ;
Turba choros juvenilis agit: Quintóque Novembris
Nulla dies toto occurrit celebratior anno.
IN OBITUM PRÆSULIS ELIENSIS.1
ADHUC madentes rore squalebant genæ,
Et sicca nondum lumina
Adhuc liquentis imbre turgebant salis,
Quem nuper effudi pius,
Dum mæsta charo justa persolvi rogo
Wintoniensis Præsulis.
Cùm centilinguis Fama, proh! semper mali
Cladisque vera nuntia,
Spargit per urbes divitis Britanniæ,
Populósque Neptuno satos,
Cessisse morti, et ferreis sororibus,
Te, generis humani decus,
Qui rex sacrorum illâ fuisti in insulâ
Quæ nomen Anguillæ tenet.
Tunc inquietum pectus irâ protinùs
Ebulliebat fervidâ,
Tumulis potentem sæpe devovens deam :
Nec vota Naso in Ibida
Concepit alto diriora pectore;
Graiúsque vates parciùs
1 Nicholas Fulton, Bishop of Ely, died October 5, 1656, not many days after Bishop Andrews, before celebrated. He had been master of Pembroke Hall, as well as Bishop Andrews.
|