At mihi quid tandem fiet modò? quis mihi fidus Hærebit lateri comes, ut tu sæpe solebas Frigoribus duris, et per loca fœta pruinis, Aut rapido sub sole, siti morientibus herbis ? Sive opus in magnos fuit eminùs ire leones, Aut avidos terrere lupos præsepibus altis ; Quis fando sopire diem, cantúque, solebit?
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Pectora cui credam? quis me lenire docebit Mordaces curas, quis longam fallere noctem Dulcibus alloquiis, grato cùm sibilat igni
Molle pyrum, et nucibus strepitat focus et malus Auster Miscet cuncta foris, et desuper intonat ulmo?
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Aut æstate, dies medio dum vertitur axe,
Cùm Pan æsculeâ somnum capit abditus umbrâ, Et repetunt sub aquis sibi nota sedilia nymphæ, Pastorésque latent, stertit sub sepe colonus ; Quis mihi blanditiásque tuas, quis tum mihi risus, Cecropiósque sales referet, cultosque lepores?
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. At jam solus agros, jam pascua solus oberro, Sicubi ramosæ densantur vallibus umbræ : Hîc serum expecto; supra caput imber et Eurus Triste sonant, fractæque agitata crepuscula silvæ.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Heu, quam culta mihi priùs arva procacibus herbis Involvuntur, et ipsa situ seges alta fatiscit! Innuba neglecto marcescit et uva racemo, Nec myrteta juvant; ovium quoque tædet, at illæ Morent, in'que suum convertunt ora magistrum.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Tityrus ad corylos vocat, Alphesibous ad ornos, Ad salices Aegon, ad flumina pulcher Amyntas;
"Hic gelidi fontes, hîc illita gramina musco, Hîc Zephyri, hîc placidas interstrepit arbutus undas:" Ista canunt surdo, frutices ego nactus, abibam.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Mopsus ad hæc, nam me redeuntem forte notârat, (Et callebat avium linguas, et sidera Mopsus),
Thyrsi, quid hoc?" dixit, "quæ te coquit improbabilis ? Aut te perdit amor, aut te malè fascinat astrum ; Saturni grave sæpe fuit pastoribus astrum, Intimáque obliquo figit præcordia plumbo."
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Mirantur nymphæ, et "quid te, Thyrsi, futurum est? Quid tibi vis?" aiunt; "non hæc solet esse juventæ Nubila frons, oculique truces, vultúsque severi; Illa choros, lusúsque leves, et semper amorem Jure petit; bis ille miser qui serus amavit."
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Venit Hyas, Dryopéque, et filia Baucidis Aegle, Docta modos, citharæque sciens, sed perdita fastu ; Venit Idumanii Chloris vicina fluenti;
Nil me blanditiæ, nil me solantia verba,
Nil me, si quid adest, movet, aut spes ulla futuri.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hei mihi! quam similes ludunt per prata juvenci, Omnes unanimi secum sibi lege sodales! Nec magis hunc alio quisquam secernit amicum De grege; sic densi veniunt ad pabula thoes, In'que vicem hirsuti paribus junguntur onagri : Lex eadem pelagi; deserto in littore Proteus Agmina Phocarum numerat, vilisque volucrum Passer habet semper quicum sit, et omnia circum Farra libens volitet, serò sua tecta revisens ; Quem si sors letho objecit, seu milvus adunco Fata tulit rostro, seu stravit arundine fossor, Protinùs ille alium socio petit inde volatu.
Nos durum genus, et diris exercita fatis Gens homines, aliena animis, et pectore discors; Vix sibi quisque parem de millibus invenit unum ; Aut si sors dederit tandèm non aspera votis, Illum inopina dies, quâ non speraveris horâ, Surripit æternum linquens in sæcula damnum. Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Heu quis me ignotas traxit vagus error in oras Ire per aëreas rupes, Alpémque nivosam! Ecquid erat tanti Romam vidisse sepultam, (Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim, Tityrus ipse suas et oves et rura reliquit ;) Ut te tam dulci possem caruisse sodale! Possem tot maria alta, tot interponere montes, Tot silvas, tot saxa tibi, fluviósque sonantes! Ah certè extremùm licuisset tangere dextram, Et benè compositos placidè morientis ocellos, Et dixisse," Vale, nostrî memor ibis ad astra." Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Quamquam etiam vestrî nunquam meminisse pigebit, Pastores Thusci, Musis operata juventus,
Hic Charis, atque Lepos; et Thuscus tu quoque Damon, Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe. O ego quantus eram, gelidi cùm stratus ad Arni Murmura, populeúmque nemus, quà mollior herba, Carpere nunc violas, nunc summas carpere myrtos, Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam! Ipse etiam tentare ausus sum; nec, puto, multùm Displicui; nam sunt et apud me, munera vestra, Fiscellæ, calathique, et cerea vincla cicutæ : Quin et nostra suas docuerunt nomina fagos Et Datis,1 et Francinus, erant et vocibus ambo Et studiis noti, Lydorum sanguinis ambo.
1 Carlo Dati of Florence, with whom Milton corresponded after his return to England.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hæc mihi tum læto dictabat roscida luna, Dum solus teneros claudebam cratibus hædos. Ah quoties dixi, cùm te cinis ater habebat, Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon, Vimina nunc texit, varios sibi quod sit in usus ! Et quæ tum facili sperabam mente futura Arripui voto levis, et præsentia finxi ;
"Heus bone! numquid agis? nisi te quid fortè retardat, Imus? et argutâ paulùm recubamus in umbrâ, Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Cassibelauni? Tu mihi percurres medicos, tua gramina, succos, Helleborúmque, humilésque crocos, foliúmque hyacinthi, Quasque habet ista palus herbas, artésque medentûm." Ah pereant herbæ, pereant artésque medentûm, Gramina, postquam ipsi nil profecere magistro ! Ipse etiam, nam nescio quid mihi grande sonabat Fistula, ab undecimâ jam lux est altera nocte, Et tum fortè novis admôram labra cicutis, Dissiluere tamen ruptâ compage, nec ultra Ferre graves potuere sonos: dubito quoque ne sim Turgidulus, tamen et referam ; vos cedite, silvæ.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Ipse ego Dardanias Rutupina per æquora puppes Dicam, et Pandrasidos regnum vetus Inogeniæ, Brennúmque Arviragúmque duces, priscúmque Belinum, Et tandem Armoricos Britonum sub lege colonos; Tum gravidam Arturo, fatali fraude, Iögernen, Mendaces vultus, assumptáque Gorlöis arma, Merlini dolus. O mihi tum si vita supersit, Tu procul annosâ pendebis, fistula, pinu, Multùm oblita mihi; aut patriis mutata Camœnis Brittonicum strides, quid enim? omnia non licet uni, Non sperâsse uni licet omnia, mî satis ampla
Merces, et mihi grande decus (sim ignotus in ævum Tum licèt, externo penitùsque inglorius orbi), Si me flava comas legat Usa, et potor Alauni, Vorticibúsque frequens Abra, et nemus omne Treantæ, Et Thamesis meus ante omnes, et fusca metallis Tamara, et extremis me discant Orcades undis.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. Hæc tibi servabam lentâ sub cortice lauri,
Hæc, et plura simul; tum quæ mihi pocula Mansus, Mansus, Chalcidicæ non ultima gloria ripæ, Bina dedit, mirum artis opus, mirandus et ipse, Et circum gemino cælaverat argumento:
In medio rubri maris unda, et odoriferum ver, Littora longa Arabum, et sudantes balsama silvæ, Has inter Phoenix, divina avis, unica terris, Cæruleùm fulgens diversicoloribus alis, Auroram vitreis surgentem respicit undis;
Parte aliâ polus omnipatens, et magnus Olympus :
Quis putet? hîc quoque Amor, pictæque in nube pharetræ, Arma corusca faces, et spicula tincta pyropo;
Nec tenues animas, pectúsque ignobile vulgi,
Hinc ferit; at, circum flammantia lumina torquens, Semper in erectum spargit sua tela per orbes Impiger, et pronos nunquam collimat ad ictus : Hinc mentes ardere sacræ, formæque deorum.
Tu quoque in his, nec me fallit spes lubrica, Damon, Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis abiret Sanctáque simplicitas, nam quò tua candida virtus? Nec te Lethæo fas quæsivisse sub orco,
Nec tibi conveniunt lacrymæ, nec flebimus ultra : Ite procul, lacrymæ ; purum colit æthera Damon, Æthera purus habet, pluvium pede reppulit arcum ; Heroúmque animas inter, divósque perennes, Æthereos haurit latices, et gaudia potat
« السابقةمتابعة » |