Ανορμον εἰσέπλευσας εὐπλοίας τυχών ; 435 Οι. Η ταῦτα δῆτ ̓ ἀνεκτὰ πρὸς τότε κλύει; Οὐκ εἰς ὄλεθρον; ἐχὶ θᾶσσον ; & πάλιν Αψοῤῥα οἴκων τῶνδ ̓ ἀποςραφεὶς ἄπει ; Τει. Οὐδ ̓ ἀκόμην ἔΓωγ ̓ ἂν, εἰ σὺ μὴ κάλεις.440 Οι. Οὐ γάρ τι σ ̓ ἤδειν μῶρα φωνήσοντ ̓ ἐπεὶ Σχολῇ σ ̓ ἂν οἴκες τοὺς ἐμὸς ἐςειλάμην. Note the 433rd line, and the expression in the 435th, as insinuating that the prototype of Edipus is constantly likened to the devil, as observed passim. 439. Note παλιν αψορρος, and the remainder of the line, as referable to the librations of the moon, and the successive return to view of those portions of her which have been before obscured. 441. Note μωρα φωνήσοντα, as of folly or lunacy; the 444th line contains the like allusion. Τε. Ημείς τοιοίδ ̓ ἔφυμεν, ὡς μέν σοι δοκεῖ, Μῶροι γονεῦσι δ ̓ ὅι σ ̓ ἔφυσαν, εὔφρονες. Οι. Ποίοισι ; μεῖνον· τίς δέ μ' ἐκφύει βροτῶν; Οι. Κομιζέτω δῆθ ̓· ὡς παρὼν τά γ' ἐμποδὼν Οχλεῖς συθείς τ' ἂν ἐκ ἂν ἀλύναις πλέον. Τει. Εἰπὼν απειμ ̓ ὧν ἕνεκ ἦλθον, δ τὸ σὸν 455 Δείσας πρόσωπον ἐ γάρ ἐσθ ̓ ὅπε μ' ὀλεῖς· Λέγω δέ σοι τον ανδρα τ8τον, ὃν πάλαι 445. Note Βροτων, and particularly) the whole of the line next ensuing, and the three following lines. 452. The boy, who conducts Teiresias in his blindness, has the same prototype as Portia in the Merchant of Venice, in her boy's clothes; that prototype is, in fact, situate (in light) just before Ζητεῖς, ἀπειλῶν κανακηρύσσων φόνον Ξένα λόγῳ μέτοικ©· εἶτα δ ̓ ἐγγενὴς Τῇ ξυμφορᾷ τυφλὸς γὰρ ἐκ δεδορκότα, 460 465 Αδελφὸς αὐτὸς καὶ πατὴς, καὶξ ἧς ἔφυ Γυναικὸς, υἱὸς καὶ πόσις, καὶ τοῦ πατρὸς Ομόσπορός τε καὶ φονεύς· καὶ ταῦτ ̓ ἐὼν the person of Teiresias, and looking towards him; the boy is drawn in Fig. 132. 455. Απειμ' and note the whole of the speech with which Teiresias concludes this scene. Εἴσω λογίζω καν λάβης μ' ἐψευσμένον, SCENA TERTIA. ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΙΚΑ. ΣΤΡΟΦΗ Α. ΧΟΡΟΣ. Τις ὅντιν ̓ ὁ Θεστιέπεια Δελφίς εἶπε πέτρα Αῤῥητ ̓ ἀῤῥήτων Τελέσαντα φοινίαισι χερσίν; Δειναί δ ̓ ἅμ ̓ ἕπονται Κῆρες ἀναπλάκητοι. 470 475 480 ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ Α. Ελαμψε γάρ τε νιφόεντα Αρτίως φανεῖςα Φάμα Παρνασό, Τὸν ἄδηλον ἄνδρα πάντ' ἰχνεύειν. Φοιτᾷ καρ ὑπὲρ ἀδρίαν ὕλαν, Ανά τ' ἄντρα και πέτρας, ὡς ταῦρG, Τα μεσόμφαλα γᾶς ἀπονοσφίζων Μαντεία· τὰ δ ̓ αἰεὶ Ζῶντα περιποτᾶτοι. 485 490 ΣΤΡΟΦΗ Β. Δεινὰ μὲν ἦν δεινὰ ταράσσει Σοφὸς οἰωνοθέτας, Οὔτε δοκοῦντ ̓ ἔτ ̓ ἀποφάσκον Θ'· ὅ, τι λέξω δ ̓ ἀπορῶ. 495 500 |