Est jacta sors, me vocat mors,
Hæc hora est postrema:
Valete res, valete spes;
Sic finit cantilena.

O magna lux, sol, mundi dux,

Est concedendum fatis;
Duc lineam eclipticam,
Mihi luxisti satis:

Nox incubat; fax occidit;
Jam portum subit ratis.

Tu, cithara argentea,
Vos, aurei planetæ,
Cum stellulis, ocellulis,
Nepotibus lucete;
Fatalia, letalia

Mi nunciant cometa.

Ter centies, ter millies
Vale, immunde munde!
Instabilis et labilis,
Vale, orbis rotunde!
Mendaciis, fallaciis
Lusisti me abundè.

Lucentia, fulgentia

Gemmis valete tecta,

Seu marmore, seu ebore

Supra nubes erecta.

Ad parvulum me loculum
Mors urget equis vecta.

Lucretiæ, quæ specie
Gypsatâ me cepistis,
Imagines, voragines!
Quæ mentem sorbuistis,
En oculos, heu! scopulos,
Extinguit umbra tristis.

Tripudia, diludia,

Et fescennini chori,

Quiescite, raucescite ;

Præco divini fori,

Mors, intonat et insonat

Hunc lessum; Debes mori

Deliciæ, lætitiæ

Mensarum cum culinâ;

Cellaria, bellaria,

Et coronata vina:

Vos nauseo, dum haurio
Quem scyphum mors propinat.

Facessite, putrescite,

Odores, vestimenta;

Rigescite, o delicia,

Libidinum fomenta!

Deformium me vermium
Manent operimenta,

O culmina, heu! fulmina,
Horum fugax honorum,
Tam subitò dum subeo
Æternitatis domum,
Ridiculi sunt tituli;

Foris et agunt momum.

Lectissimi, carissimi

Amici et sodales,

Heu! insolens et impudens

Mors interturbat sales.
Sat lusibus indulsimus:
Extremum dico vale!

Tu denique, corpus, vale,
Te, te citabit totum;
Te conscium, te socium
Dolorum et gaudiorum!
Equalis nos exspectat sors-
Bonorum vel malorum.

LXI. DE DIE JUDICII.

UM revolvo toto corde

CUM

In quâ mundus manet sorde,

Totus mundus cordi sordet,
Et cor totum se remordet.

LXI. Edélestand du Méril, Poés. Popul. Latines, 1847, p 114. -These are some of the concluding stanzas of a poem, an earlier portion of which is given p. 210.

Oh! quàm pium et quàm gratum,

Quàm suäve, quàm beatum

Erit tunc Jesum videre,

His qui eum dilexere.

Oh! quàm dulce, quàm jucundum
Erit tunc odisse mundum,

Et quàm triste, quàm amarum

Habuisse mundum carum !

Oh! beati tunc lugentes,

Et pro Christo patientes,
Quibus sæculi pressura
Regna dat semper mansura.

Ibi jam non erit metus,

Neque luctus, neque fletus,

55

60

65

70