At te præcipuè luxi, digniffime Præful,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ ;
Delicui fletu, & trifti fic ore querebar,
Mors fera Tartareo diva fecunda Jovi,
Nonne fatis quòd fylva tuas perfentiat iras,
Et quòd in herbofos jus tibi detur agros?
Quodque afflata tuo marcefcant lilia tabo,
Et crocus, & pulchræ Cypridi facra rofa?
Nec finis ut femper fluvio contermina quercus
Miretur lapfus prætereuntis aquæ ?

Et tibi fuccumbit liquido quæ plurima cœlo
Evehitur pennis, quamlibet augur, avis.
Et quæ mille nigris errant animalia sylvis ;
Et quod alunt mutum Proteos antra pecus;
Invida, tanta tibi cùm fit conceffa poteftas,
Quid juvat humanâ tingere cæde manus ?
Nobileque in pectus certas acuiffe fagittas,
Semideamque animam fede fugâffe suâ ?
Talia dum lacrymans alto fub pectore volvo,
Rofcidus occiduis Hefperus exit aquis,
Et Tarteffiaco fubmerferat æquore currum
Phoebus ab Eöo littore menfus iter.

Nec mora, membra cavo pofui refovenda cubili,
Condiderant oculos noxque foporque meos.
Cum mihi vifus eram lato fpatiarier agro;
(Heu! nequit ingenium vifa referre meum.)
Illic puniceâ radiabant omnia luce,

Ut matutino cùm Juga fole rubent.

Ac veluti cùm pandit opes Thaumantia proles,
Veftitu nituit multicolore folum.

Non dea tam variis ornavit floribus hortos

Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.

Flumina

Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hefperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura fub innumeris humida nata rofis.
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur effe domus.
Ipfe racemiferis dum denfas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce! mihi fubitò præful Wintonius aftat,
Sydereum nitido fulfit in ore jubar;
Veftis ad auratos defluxit candida talos,
Infula divinum cinxerat alba caput.
Dumque fenex tali incedit venerandus amictu
Intremuit lato florea terra fono:

Agmina gemmatis plaudunt cœleftia pennis,
Pura triumphali perfonat æthra tubâ.
Quifque novum amplexu comitem cantuque falutat,
Hofque aliquis placido mifit ab ore fonos ;
Nate, veni, & patrii felix cape gaudia regni ;
Semper abhinc duro, nate, labore vaca.
Dixit, & aligeræ tetigerunt nablia turmæ,
At mihi cum tenebris aurea pulfa quies.
Flebam turbatos Cephaleiâ pellice fomnos,
Talia contingant fomnia fæpe mihi!

Elegia quarta, Anno Ætatis. 18.

Ad Thomam Junium Præceptorem fuum, apud Mercatores Anglicos, Hamburga agentes, Paftoris munere fungentem.

Urre per immenfum fubitò, mea littera, pontum,

I, pete Teutonicos læve per æquor agros; Segnes rumpe moras, & nil, precor, obftet eunti,

Et feftinantis nil remoretur iter.
Ipfe ego Sicanio frænantem carcere ventos
Eolon, & virides follicitabo Deos ;
Cæruleamque fuis comitatam Dorida Nymphis,
Ut tibi dent placidam per fua regna viam.
At tu, fi poteris, celeres tibi fume jugales,
Vecta, quibus Colchis fugit ab ore viri;
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras
Gratus Eleufinâ miffus ab urbe puer.

Atque ubi Germanas flavere videbis arenas
Ditis ad Hamburgæ monia flecte. gradum,
Dicitur occifo quæ ducere nomen ab Hamâ,
Cimbrica quem fertur clava dediffe neci.
Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore

Præful, Chrifticolas pafcere doctus oves :
Ille quidem eft animæ plufquam pars altera noftræj
Dimidio vitæ vivere cogor ego.

Hei mihi! quot pelagi, quot montes interjecti
Me faciunt aliâ parte carere mei!

Charior ille mihi, quàm tu, doctiffime Graiûm,
Cliniadi, pronepos qui Telamonis erat.

Quámque

Quámque Stagirites generofo magnus alumno,
Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi.
Qualis Amyntorides, qualis Philyrëius Heros
Myrmidonum regi, talis & ille mihi.
Primus ego Aonios illo præeunte receffus
Luftrabam, & bifidi facra vireta jugi;
Pieriofque haufi latices, Clioque favente,
Caftalio fparfi læta ter ora mero.
Flammeus at fignum ter viderat arietis Æthon,
Induxitque auro lanea terga novo ;

Bifque novo terram fparfifti, Chlori, fenilem
Gramine, bisque tuas abftulit Auster opes:
Necdum ejus licuit mihi lumina pafcere vultu,
Aut linguæ dulces aure bibiffe fonos:
Vade igitur, curfuque Eurum præverte fonorum;
Quàm fit opus monitis res docet, ipfa vides.
Lavenies dulci cum conjuge fortè fedentem,
Mulcentem gremio pignora chara fuo;
Forfitan aut veterum prælarga volumina patrum
Verfantem, aut veri biblia facra Dei;
Cœleftive animas faturantem rore tenellas,
Grande falutiferæ religionis opus.

Utque folet, multam fit dicere cura falutem,
Dicere quam decuit, fi modò adeffet, herum.

Hæc quoque, paulùm oculos in humum de fixa mo-
Verba verecundo fis memor ore loqui :

Hæc tibi, fi teneris vacat inter proelia Mufis,
Mittit ab Angliaco littore fida manus.

Accipe finceram, quamvis fit fera, falutem;
Fiat & hoc ipfo gratior illa tibi.

[deftos

Sera

Sera quidem, fed vera fuit, quam casta recepit
Icaris à lento Penelopeia viro.

Aft ego quid volui manifeftum tollere crimen,
Ipfe quod ex omni parte levare nequit ?
Arguitur tardus meritò, noxamque fatetur,
Et pudet officium deferuiffe fuum.
Tu modò da veniam faffo, veniamque roganti;
Crimina diminui, quæ patuere, folent.
Non ferus in pavidos riêtus diducit hiantes,
Vulnifico pronos nec rapit ungue leo.
Sæpe fariffipheri crudelia pectora Thracis
Supplicis ad moeftas delicuere preces.
Extenfæque manus avertunt fulminis ictus,
Placat & iratos hoftia parva Deos.
Jamque diu fcripfiffe tibi fuit impetus illi,
Neve moras ultrà ducere paffus Amor.
Nam vaga Fama refert, heu nuntia vera malorum!
In tibi finitimis bella tumere locis ;
Teque tuámque urbem truculento milite cingi,
Et jam Saxonicos arma parâffe duces.
Te circum latè campos populatur Enyo,
Et fata carne virûm jam cruor arva rigat.
Germanifque fuum conceffit Thracia Martem,
Illuc Odryfios Mars pater egit equos.
Perpetuóque comans jam deflorefcit oliva,
Fugit & ærifonam Diva perosa tubam,
Fugit lo! terris, & jam non ultima virgo

Creditur ad fuperas justa volâsse domos.
Te tamen intereà belli circumfonat horror,
Vivis & ignoto folus inópíque folo ;

Et,