صور الصفحة
PDF
النشر الإلكتروني

Quid tunc, te quum adspicio,

Pro solioque tuo sto?

Iam me, dum vivo, perdoce

Prudenter te,

Te tota mente quaerere.

2.

O Rex admirande,

Domine cunctorum,
Carmen accipe tuorum!
Largitatem Patris

In nos profudisti,

Fugitivos quos spexisti.

Adiuves!

Robores!

Lingua, da, cantato!

Vox, da, resonato!

Celebrate, coeli,

Facta Creatoris,

Omni rege potioris!

Ingens flamma solis,

Aureas sagittas,

Orbis vasti faces, mittas!

Impigre

Tollite

Talem, tantum, una,

Sidera cum luna!

Agedum, mens mea!

Laeta cantitato

Carmina confisa Deo!

Was den Odem holet,
Jauchze, preise, klinge,

Wirf dich in den Staub darnieder!
Er ist Gott

Zebaoth:

Er ist nur zu loben

Hier und ewig droben!

Hallelujah! bringe,

Wer den Herren kennet,

Wer den Herren Jesum liebet!
Hallelujah! singe,

Welcher Christum nennet,
Sich von Herzen ihm ergiebet!
O wohl dir!

Glaube mir:

Endlich wirst du droben

Ohne Sünd' ihn loben.

Joachim Neander.

3.

Wie sicher lebt der Mensch, der Staub!

Sein Leben ist ein fallend Laub,

Und dennoch schmeichelt er sich gern,

Der Tag des Todes sei noch fern.

Der Jüngling hofft des Greises Ziel,

Der Mann noch seiner Jahre viel,

Der Greis zu vielen noch ein Jahr;

Und keiner nimmt den Irrthum wahr.

Sprich nicht: Ich denk' in Glück und Noth

Im Herzen oft an meinen Tod.

Der, den der Tod nicht weiser macht,

Hat nie mit Ernst an ihn gedacht.

Et quodcumque spirat,
Omne triumphato

Humi se prosternat Meo!

Domino

Unico!

Terris praedicando,

Coelis haud cessando!

Tollas laudes Dei,

Dominum qui nosti,

Iesum Christum adamasti!

Laudes sacres Ei,

Christum qui agnosti,

Totum Ipsi te mandasti!

Felix es!

Certa spes:

Olim coram stabis,

Sanctus et laudabis.

3.

En hominem, pulvisculum

Securum! fluens folium!

Quod amat blanda falli spe,
Se procul esse funere.

Senectam sperans prolis flos,

Vir annos addi plurimos,
His addi senex unicum;
Nec mittit error servulum.

Ne dic: re mala prospera
Est mortis memor anima.
At manes stultus scilicet!
Quis vere meminisse det?

Wir leben hier zur Ewigkeit,

Zu thun, was uns der Herr gebeut;
Und unsers Lebens kleinster Theil
Ist eine Frist zu unserm Heil.

Der Tod rückt Seelen vor Gericht:
Da bringt Gott alles an das Licht,
Und macht, was hier verborgen war,
Den Rath der Herzen offenbar.

Drum, da dein Tod dir täglich dråut,

So sei doch wacker und bereit;
Prüf' deinen Glauben als ein Christ,
Ob er durch Liebe thätig ist.

Ein Seufzer in der lezten Noth,
Ein Wunsch, durch des Erlösers Tod,
Vor Gottes Thron gerecht zu sein:
Dies macht dich nicht von Sünden rein.

Ein Herz, das Gottes Stimme hört,
Ihr folgt, und sich vom Bösen kehrt,
Ein gläubig Herz, von Lieb' erfüllt,
Ist, was vor Gottes Augen gilt.

Die Heiligung erfordert Müh'.

Du wirkst sie nicht; Gott wirket sic,
Du aber ringe stets nach ihr,

Als wäre sie ein Werk von dir.

Der Werth des Lebens, das du lebst,

Dein höchstes Ziel, nach dem du strebst,
Und was dir ewig Heil verschafft,
Ist Tugend in des Glaubens Kraft,

Ihr alle seine Tage weih'n,

Heißt eingedenk des Todes sein;
Und wachsen in der Heiligung,
Ist wahre Tod'serinnerung,

Aeternitati vivimus; Fungendum Summi legibus, Et pars aetatis minima

Saluti nobis credita.

Mors vocat animas in ius; Tum lustrans cuncta Dominus

Nudabit, quae consilia

Sunt imis cordis abdita.

Quum instet mors quotidie,

Fac, sis paratus strenue;

Et fructus, Lucis assecla,
Amoris tui ventila.

Quod gemis agens animam,

Testaris Crucis gratiam,

Ab Iusto quae te vindicet,
Peccata quî hoc expiet?

Mens Dei vocem audiens

Et pravitatis deserens

Et fidens atque deamans:

Haec demum Deo relevans.

Stat esse sanctum plurimo,

Nec te, praestante Maximo;

At iuxta semper inhia,

Ac tua si stet opera,

Hoc verum vitae pretium,

Hoc, quo contendas, ultimum,

Salubre hoc in saecula:

Ex fide sanctimonia.

In hac aetatem ponere

Est mortis meminisse te;

Et sanctiorem fieri

Est visi vere tumuli.

« السابقةمتابعة »