Quid tunc, te quum adspicio, Pro solioque tuo sto? Iam me, dum vivo, perdoce Prudenter te, Te tota mente quaerere. 2. O Rex admirande, Domine cunctorum, In nos profudisti, Fugitivos quos spexisti. Adiuves! Robores! Lingua, da, cantato! Vox, da, resonato! Celebrate, coeli, Facta Creatoris, Omni rege potioris! Ingens flamma solis, Aureas sagittas, Orbis vasti faces, mittas! Impigre Tollite Talem, tantum, una, Sidera cum luna! Agedum, mens mea! Laeta cantitato Carmina confisa Deo! Was den Odem holet, Wirf dich in den Staub darnieder! Zebaoth: Er ist nur zu loben Hier und ewig droben! Hallelujah! bringe, Wer den Herren kennet, Wer den Herren Jesum liebet! Welcher Christum nennet, Glaube mir: Endlich wirst du droben Ohne Sünd' ihn loben. Joachim Neander. 3. Wie sicher lebt der Mensch, der Staub! Sein Leben ist ein fallend Laub, Und dennoch schmeichelt er sich gern, Der Tag des Todes sei noch fern. Der Jüngling hofft des Greises Ziel, Der Mann noch seiner Jahre viel, Der Greis zu vielen noch ein Jahr; Und keiner nimmt den Irrthum wahr. Sprich nicht: Ich denk' in Glück und Noth Im Herzen oft an meinen Tod. Der, den der Tod nicht weiser macht, Hat nie mit Ernst an ihn gedacht. Et quodcumque spirat, Humi se prosternat Meo! Domino Unico! Terris praedicando, Coelis haud cessando! Tollas laudes Dei, Dominum qui nosti, Iesum Christum adamasti! Laudes sacres Ei, Christum qui agnosti, Totum Ipsi te mandasti! Felix es! Certa spes: Olim coram stabis, Sanctus et laudabis. 3. En hominem, pulvisculum Securum! fluens folium! Quod amat blanda falli spe, Senectam sperans prolis flos, Vir annos addi plurimos, Ne dic: re mala prospera Wir leben hier zur Ewigkeit, Zu thun, was uns der Herr gebeut; Der Tod rückt Seelen vor Gericht: Drum, da dein Tod dir täglich dråut, So sei doch wacker und bereit; Ein Seufzer in der lezten Noth, Ein Herz, das Gottes Stimme hört, Die Heiligung erfordert Müh'. Du wirkst sie nicht; Gott wirket sic, Als wäre sie ein Werk von dir. Der Werth des Lebens, das du lebst, Dein höchstes Ziel, nach dem du strebst, Ihr alle seine Tage weih'n, Heißt eingedenk des Todes sein; Aeternitati vivimus; Fungendum Summi legibus, Et pars aetatis minima Saluti nobis credita. Mors vocat animas in ius; Tum lustrans cuncta Dominus Nudabit, quae consilia Sunt imis cordis abdita. Quum instet mors quotidie, Fac, sis paratus strenue; Et fructus, Lucis assecla, Quod gemis agens animam, Testaris Crucis gratiam, Ab Iusto quae te vindicet, Mens Dei vocem audiens Et pravitatis deserens Et fidens atque deamans: Haec demum Deo relevans. Stat esse sanctum plurimo, Nec te, praestante Maximo; At iuxta semper inhia, Ac tua si stet opera, Hoc verum vitae pretium, Hoc, quo contendas, ultimum, Salubre hoc in saecula: Ex fide sanctimonia. In hac aetatem ponere Est mortis meminisse te; Et sanctiorem fieri Est visi vere tumuli. |