Ah quoties vidi fuperantia lumina gemmas,
Atque faces quotquot volvit uterque polus;
Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via,
Et decus eximium frontis, tremulofque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor;
Pellacefque genas, ad quos hyacinthina fordet
Purpura, & ipfe tui floris, Adoni, rubor!
Cedite laudatæ toties Heroides olim,
Et quæcunque vagum cepit amica Jovem.
Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,
Et quot Sufa colunt, Memnoniamque Ninon.
Vos etiam Danaæ fafces fubmittite Nymphæ,
Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus.
Nec Pompeianas Tarpeïa Mufa columnas
Jactet, & Aufoniis plena theatra ftolis.
Gloria Virginibus debetur prima Britannis,
Extera fat tibi fit fœmina poffe fequi,
Tuque urbs Dardaniis Londinum ftructa colonis
Furrigerum latè conspicienda caput,
Tu nimium felix intra tua menia claudis
Quicquid formofi pendulus orbis habet.
Non tibi tot cælo fcintillant aftra fereno.
Endymioneæ turba miniftra deæ,
Quot tibi confpicua formáque auróque puellæ
Per medias radiant turba videnda vias.
Creditur huc geminis venifle invecta columbis
Alma pharetrigero milite cincta Venus,
Huic Cnidon, & riguas Simoentis flumine valles,
Huic Paphon, & rofeam poft habitura Cypron.
Aft ego, dum pueri finit indulgentia cæci,
Moenia quàm fubitò linquere faufta paro;
Et vitare procul malefidæ infamia Circes
Atria, divini Molyos ufus ope.
quoque juncofas Cami remeare paludes, Atque iterum raucæ murmur adire Scholæ. Interea fidi parvum cape munus amici, Paucaque in alternos verba coacta modos.
ELEGIA SECUNDA, Anno tatis 17.
In obitum Præconis Academici Cantabrigienfis.
E, que confpicuus baculo fulgente folebas
palladium toties ore ciere gregem,
Ultima præconum præconem te quoque fæva
Mors rapit, officio nec favet ipfa fuo.
Candidiora licet fuerint tibi tempora plumis
Sub quibus accipimus delituiffe Jovem,
O dignus tamen Hæmonio juvenescere fucco,
Dignus in Efonius vivere poffe dies,
Dignus quem Stygiis medicâ revocaret ab undis
Arte Coronides, fæpe rogante dea.
Tu fi juffus eras acies accire togatas,
Et celer à Phœbo nuntius ire tuo,
Talis in Iliacâ stabat Cyllenius aula
Alipes, æthereâ miffus ab arce Patris.
Talis & Eurybates ante ora furentis Achillei
Rettulit Atridæ jufla fevera ducis.
Magna fepulchrorum regina, fatelles Averni
Sæva nimis Mufis, Palladi fæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ,
Turba quidem eft telis ifta petenda tuis.
Veftibus hunc igitur pullis Academia luge,
Et madeant lachrymis nigra feretra tuis
Fundat & ipfa modos querebunda Elegeïa triftes,
Perfonet & totis nænia mæsta scholis,
ELEGIA TERTIA, Anno Ætatis 17.
In obitum * Præfulis Wintonienfis.
Eftus eram, & tacitus nullo comitante fedebam,
Hærebantque animo triftia plura meo,
Protinus en fubiit funestæ cladis imago
Fecit in Angliaco quam Libitina folo;
Dum procerum ingreffa eft fplendentes marmore turres 5
Dira fepulchrali mors metuenda face;
Pulfavitque auro gravidos & jafpide muros,
Nec metuit fatrapum fternere falce greges.
Tunc memini clariqne ducis, fratifque verendi
Intempeftivis offa cremata rogis:
Et memini Heroum quos vidit ad æthera raptos,
Flevit & amiffos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi digniffime Præful,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ ;
Delicui fletu, & trifti fic ore querebar,
Mors fera Tartareo diva fecunda Jovi
Nonne fatis quod fylva tuas perfentiat iras,
Et quod in herbofos jus tibi detur agros,
Quodque affata tuo marcefcant lilia tabo,
Et crocus, & pulchræ Cypridi facra rofa,
Nec finis ut femper fluvio contermina quercus
Miretur lapfus prætereuntis aquæ ?
Et tibi fuccumbit liquido quæ plurima cœlo
Evehitur pennis quamlibet augur avis,
quæ mille nigris errant animalia fylvis,
Et quod alunt mutum Proteos antra pecus.
Invida, tanti tibi cum fit conceffa poteftas ;
Quid juvat humanâ tingere cæde manus ?
* Lancelot Andrews, who died Sept. 21. 1626.
Nobileque in pectus certas acuiffe fagittas,
Semidiamque animam fede fugâffe fuâ?
Talia dum lacrymans alto fub pectore volvo,
Rofcidus occiduis Hesperus exit aquis,
Et Tarteffiaco fubmerferat æquore curțum
Phoebus, ab eoo littore menfus iter,
Nec mora, membra cavo pofui refovenda cubili,
Condiderant oculos noxque foporque meos:
Cum mihi vifus eram lato fpatiarier agro,
Heu nequit ingenium vifa referre meum.
Illic puniceâ radiabant omnia luce,
Ut matutino cum juga fole rubent.
Ac veluti cum pandit opes Thaumantia proles,
Veftitu nituit multicolore folum
Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hefperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura fub innumeris humida nata rofis,
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur effe domus.
Ipfe racimiferis dum denfas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce mihi fubito Præful Wintonius aftat,
Sidereum nitido fulfit in ore jubar;
Veftis ad auratos defluxit candida talos,
Infula divinum cinxerat alba caput,
Dumque fenex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra fono.
Agmina gemmatis plaudunt cœleftia pennis,
Pura triumphali perfona æthra tubâ.
Quifque novum amplexu comitem cantuque falutat,
Hofque aliquis placido mifit ab ore fonos ;
Nate veni, & patrii felix cape gaudia regni,
Semper ab hinc duro, nate, labore vaca. Dixit, & aligeræ tetigerunt nablia turmæ,
At mihi cum tenebris aurea pulsa quies. Flebam turbatos Cephaleiâ pellice fomnos, Talia contingant fomnia fæpe mihi.
ELEGIA QUARTA, Anno Ætatis 18.
Ad Thomam Junium præceptorem fuum, apud mercatores Anglicos Hamburgæ agentes, Paftoris munere fungentem.
Urre per immenfum fubitò mea littera pontum,
CI, Pete Teutonicos lævé per æquor agros;
Signes rumpe moras, & nil, precor, obftet eunti,
Et feftinantis nil remoretur iter.
Sicanio frænantem carcere ventos
Aolon, & virides follicitabo Deos,
Cæruleamque fuis comitatam Dorida Nymphis,
Ut tibi dent placidam per fua regna viam.
At tu, fi poteris, celeres tibi fume jugales,
Vecta quibus Colchis fugit ab ore viri ;
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras
Gratus Eleufinâ miffus ab urbe puer.
Atque ubi Germanas flavere videbis arenas
Ditis ad Hamburgæ moenia flecte gradum,
Dicitur occifo quæ ducere nomen ab Hamâ,
Cimbrica quem fertur clava dediffe neci.
Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore
Præful Chrifticolas pafcere doctus oves;
Ille quidem eft animæ plufquam pars altera noftræ,
Dimidio vitæ vivere cogor ego
|