gentiam et remissionem misericorditer in Domino concedimus. lisdem vero fidelibus, qui ter saltem concionibus Missionum a dictis Fratribus peragendarum interfuerint et vere poenitentes et confessi ac Sacra Communione refecti parochialem loci ecclesiam, ubi Missio habita est, devote visitaverint, ibique ut supra oraverint, plenariam similiter omnium peccatorum suorum Indulgentiam et remissionem misericorditer in Domino concedimus, quam quidem pro extraneis, etiamsi alibi, idest extra paroeciam in qua Missio habetur, sacramentalem Confessionem et Communionem faciant, ad quindecim usque dies post finitam Missionem prorogamus. Iisdem vero fidelibus corde saltem contritis qui cuilibet e dictis concionibus devote interfuerint, et quamlibet ecclesiam publicam visitaverint, ibique ut supra oraverint, septem annos totidemque quadragenas: quoties vero ante Crucem in fine Missionum ut supra erectam septies Salutationem Angelicam vel in honorem Vulnerum Sacrorum Christi Domini quinquies Orationem Dominicam et Salutationem Angelicam pie recitaverint, toties trecentos iis dies de numero poenalium in forma Ecclesiae consueta expungimus. Denique largimur fidelibus ipsis, si malint, liceat plenariis hisce ac partialibus Indulgentiis vita functorum labes poenasque expiare. Contrariis non obstantibus quibuscumque. Praesentibus perpetuo valituris. Volumus autem ut praesentium Litterarum transumptis seu exemplis etiam impressis manu alicuius Notarii publici subscriptis et personae in ecclesiastica dignitate constitutae sigillo praemunitis, eadem prorsus adhibeatur fides quae adhiberetur ipsis praesentibus si forent exhibitae vel ostensae. Datum Romae apud Sanctum Petrum sub Annulo Piscatoris die XXVIII Maii MCMIV, Pontificatus Nostri anno primo. L. + S. Pro Dño Card. MACCHI EX S. CONGR. EPISCOPORUM ET REGULARIUM Superiorissa, etiam ob motiva extrinseca, confessarium extraordinarium suis monialibus ex seipsa denegare nequit. Beatissime Pater, P. D. Maurus Serafini, Abbas Generalis Congregationis Cassinensis a primaeva Observantia O. S. B., ad pedes Sanctitatis Tuae provolutus, humiliter proponit dubium prout sequitur circa Decretum quod incipit « Quemadmodum datum die 17 decembris 1890 de Confessariis Monialium (1). Licet die 17 augusti 1891 (2) Sacra Congregatio Episcoporum et Regularium responderit ad 2: « Superiorem teneri subditi precibus semper indulgere quamvis plane videat necessitatem esse fictam, et vel scrupulis vel alio mentis defectu ut veram ab ipso petente apprehensam »; insuper ad 3: Religiosam petentem eligere posse inter diversos ab Ordinario deputatos, qui sibi munus Confessarii impleat »; nihilominus nonnullae Sanctimonialium vel Sororum Religiosarum Superiores adhuc contendunt sibi licere, decisis non obstantibus, Sorori petenti Confessarium, quem prae caeteris mavult, denegare ex motivis, uti aiunt, extrinsecis (3). Quaeritur utrum, saltem ob motiva huius generis, Supe (1) Cfr. Acta S. Sedis, vol. 23, p. 505. (2) Cfr. ibid., vol. 25, p. 109. (3) Haec autem motiva, quae extrinseca vocantur, esse possunt ex. gr. quod forte confessarius extraordinarius a moniali vel sorore electus parum faveat monasterio, vel quod idem iudicio Superiorissae aliquam Communitatis perturbationem inducere possit, et alia similia (N. R.). riorissa licite possit Confessarium ex deputatis a Sorore electum ipsi denegare? Et Deus etc. Et S. Congregatio Negotiis et Consultationibus Episcoporum et Regularium praeposita, omnibus sedulo perpensis, die 5 Augusti 1904 respondit: « Negative; sed si adsint rationes vere graves, Superiorissa eas subiiciat Ordinario, cuius iudicio standum erit » (1). L. S. D. Card. FERRATA, Praefectus. Philippus Giustini, Secretarius. (1) Ecclesia, ad magis tutandam libertatem monialium in confessione explenda, omnimodam Superiorissis monasteriorum adimit facultatem denegandi propriis subditis confessarium extraordinarium. Et sane in citato Decreto Quemadmodum diei 17 decembris 1890 n. 4 statuitur quod << Sanctitas Sua Superiorissas admonet ne extraordinarium denegent subditis confessarium quoties, ut propriae conscientiae consulant, ad id subditi adigantur, quin eaedem Superiorissae ullo modo petitionis rationem inquirant, aut aegre id ferre demonstrent ». Praeterea Rescripto item supra citato diei 17 augusti 1891 ad 2 decernitur quod Superiorissa « tenetur subditi precibus (petentis confessarium extraordinarium) semper indulgere, quamvis plane videat necessitatem esse fictam et vel scrupulis, vel alio mentis defectu ut veram ab ipso petente apprehensam ». Quinimo hodierna decisione quaelibet videtur praecludi via ut vel parum coarctari possit sancta illa conscientiae libertas, qua Ecclesia non solum fruantur vult omnes utriusque sexus fideles, sed etiam iuxta modum sive moniales sive sorores sive etiam Instituta virorum penitus laicorum. Proinde districte praecipitur Superiorissis ut, quando adsunt rationes verae ac propriae graves denegandi confessarium extraordinarium, non agant ex proprio arbitrio, sed consulant Ordinarium, ad cuius iudicium omnino acquiescere tenentur. Ordinarius autem est Episcopus relate ad moniales eidem immediate subiectas, vel Praelatus Regularis quoad moniales, quae Regularium regimini subsunt. Abusibus autem, qui forte timeri possunt ex parte petentium confessarium extraordinarium, iam praesto sunt opportuna remedia. Nam Rescripto diei 17 augusti 1901 ad 2 S. C. Episcoporum et Regularium vult ut « Subditi moneantur non posse extraordinarios confessarios petere, nisi ad id adigantur, ut propriae conscientiae consulant ». Insuper Rescripto diei 1 februarii 1892 ad 2 (cfr. Acta S. Sedis, vol. 30, p. 121) eadem S. C. decrevit confessarios extraordinarios in conscientia teneri ad non audiendas confessiones sororum, quae rationabile motivum non habent ut ad eos recurrant. Demum in eodem Rescripto, DERTHONEN. IURISDICTIONIS PAROCHIALIS Consuetudo privative exercendi parochialem iurisdictionem super hospitale pluribus paroeciis commune non extinguitur per eiusdem hospitalis derelictionem ac per alterius iuridice identici et in eodem paroeciae territorio extructionem. Species facti. In civitate Novi Ligure, Derthonensis dioeceseos, ab immemorabili extabat hospitale S. Iacobi, cuius maxima pars in ambitu paroeciae S. Petri, reliqua vero in illo paroeciae S. Nicolai sita erat. Item ab immemorabili parochus S. Petri in valetudinarii parte sibi subiecta ius funerandi super defunctos sive propriae sive alienae paroeciae exercebat, in alia parte idem ius parocho S. Nicolai exercente. At paucis abhinc annis Comes Raggio novum extruxit nosocomium, quod praefatae civitati liberaliter cessit; proinde, veteri derelicto, a. 1902 novum sub eodem S. Iacobi titulo inauguratum fuit. Ex qua domus mutatione quaestio exorta est inter tres civitatis parochos, nempe inter parochum S. Petri ex una parte et inter parochos S. Nicolai et S. Andreae ex altera. Ille sibi vindicat exclusivum ius funerandi omnes defunctos novi hospitii in proprio districtu nunc ad 4, quum nonnullae moniales aut earum maior pars persaepe peterent aliquem ex confessoribus extraordinariis, tunc S. C. decrevit ut « Moneat Ordinarius moniales et sorores, de quibus agitur, dispositionem articuli IV Decreti Quemadmodum exceptionem tantum legi communi constituere, pro casibus dumtaxat verae et absolutae necessitatis, quoties ad id adigantur, firmo remanente quod a S. Concilio Tridentino et a Constitutione s. m. Benedicti XIV incipiente Pastoralis curae praeceptum habetur ». Lex communis, quae a tota antiquitate fideliter observata fuit et quae a Tridentino et a Benedicto XIV praecipitur, est: « ut pro singulis monialium et sororum monasteriis unus dumtaxat confessarius deputetur » atque « praeter ordinarium confessarium alius extraordinarius ab Episcopo aut aliis Superioribus bis aut ter in anno offeratur » (N. R.). totaliter extantis; e contra isti sustinent ob derelictionem veteris nosocomii atque novi erectionem antiquum funerandi ius, ad parochum S. Petri privilegio consuetudinario pertinens, extinctum esse, ideoque hodie ad tramites iuris communis quemque parochum pollere facultate funerandi proprios filianos in novo xenodochio demortuos. Eapropter parochi S. Nicolai et S. Andreae hoc sensu supplicem libellum obtulerunt Ordinario Derthonen., qui « attento quod iura et privilegia a parocho S. Petri asserta ad summum valere poterant pro veteri valetudinario non autem pro novo nondum canonice erecto; attento quod parochus S. Petri super vetus hospitale minime fruebatur parochiali iurisdictione, quum ibidem suam exerceret etiam parochus S. Nicolai; attentis denique Decisionibus praesertim S. C. Concilii in Apuana-Funerum, diei 19 maii 1888, necnon S. R. Rotae (Pars XI, dec. 348, recent.) etc. » die 24 augusti 1903 inter alia decrevit : « quemlibet ex tribus parochis administrandi Sacramenta propriis parochianis in novo hospitali degentibus eosque funerandi ius habere... ». Sed huic decreto non acquiescens parochus S. Petri apud H. S. C. appellationem instituit. Deductiones parochorum S. Nicolai et S. Andreae. Hi defendunt Decretum episcopale, ipsumque neque nullum ex defectu solemnitatum neque iniustum, utpote laesivum iurium parochi S. Petri, dici posse sustinent. Sane quoad primum nihil obstat quod parocho S. Petri ostensae non fuerint rationes partis adversae, quum hoc non necessarium imo impossibile esset, quia hae complectebantur in ipsa petitione Episcopo exhibita et parocho S. Petri nota; qui ex adverso proprias deductiones adducere tenebatur ad praetensam exclusivam iurisdictionem in novo xenodochio probandam, utpote quae sit contra ius commune ac aliorum iurium laesiva. Item non officit quod parochus S. Petri ad suas deducendas rationes in forma valida et de iure vocatus |