L'ottimo dal miglior dopo scegliea Quanti nacquero in Flora O in lei del parlar Tofco apprefer l'arte, Il mondo fatta eterna in dotte carte, E parlafti con lor nell' opre loro. Nell' altera Babelle Per te il parlar confufe Giove in vano, Di se stessa trofeo cadde fu'l piano: Ch'Ode oltr' all Anglia il fuo piu degno Idioma Spagno, Francia, Tofcana, e Grecia e Roma. I piu profondi arcani Ch' occulta la natura e in cielo e in terra Troppo avara tal' hor gli chiude, e ferra, gran confine.. Non batta il Tempo l'ale, Fermifi immoto, e in un fermin fi gl'anni, Scorron di troppo ingiuriofi a i danni; Che Che s'opre degne di Poema o ftoria Dammi tua dolce Cetra Se vuoi ch'io dica del tuo dolce canto, Di farti huomo celefte ottiene il vanto, I o che in riva del Arno Tento spiegar tuo merto alto, e preclaro E ad ammirar, non a lodarlo imparo; Del fig. Antonio Francini gentilhuomo Fiorentino. JOANNI MILTONI LONDINENSI, Juveni patria, virtutibus eximio, IRO qui multa peregrinatione, ftudio cuncta orbis terrarum loca perfpexit, ut novus Ulyffes omnia ubique ab omnibus apprehenderet: Sf Po Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ fic revivifcunt, ut idiomata omnia fint in ejus laudibus infacunda; Et jure ea percallet, ut admirationes et plaufus populorum ab propria fapientia excitatos intelligat : Illi, cujus animi dotes corporifque fenfus ad admirationem commovent, et per ipfam motum cuique auferunt; cujus opera ad plaufus hortantur, fed § venuftate vocem laudatoribus adimunt. Cui in memoria totus orbis; in intellectu fapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœleftium fphærarum fonitus aftronomia duce audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo defcribitur magiftra philofophia legenti; antiquitatum latebras, vetuftatis excidia, eruditionis ambages, comite affidua autorum lectione, Exquirenti, restauranti, percurrenti. Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non fufficiant, nec hominum ftupor in laudandis fatis eft, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert Carolus Datus Patricius Florentinus, Tanto homini fervus, tantæ virtutis amator. § Vaftitate. Edit. 1645. ELE ELEGIARUM LIBER PRIMU S. Elegia prima ad CAROLUM DEODATUM. 'ANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Pertulit et voces nuncia charta tuas; Pertulit occiduâ Deva Ceftrenfis ab orâ TA Vergivium prono quà petit amne falum. Multùm crede juvat terras aluiffe remotas 5 10 Pectus amans noftri, tamque fidele caput, ‚Quòdque mihi lepidum tellus longinqua fodalem Debet, at unde brevi reddere jussa velit. Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ, Meque nec invitum patria dulcis habet. Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Nec dudum vetiti me laris angit amor. Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles, Quàm male Phœbicolis convenit ille locus! Nec duri libet ufque minas perferre magistri Cæteraque ingenio non fubeunda meo. Si fit hoc exilium patrios adiiffe penates, Et vacuum curis otia grata fequi, Non ego vel profugi nomen, fortemve recufo, Lætus et exilii conditione fruor. Sf 2 15 20 Ο O utinam vates nunquam graviora tuliffet Non tunc Ionio quicquam ceffiffet Homero, Et vocat ad plaufus garrula scena fuos. Detonat inculto barbara verba foro; Et nafum rigidi fallit ubique patris ; Sæpe novos illic virgo mirata calores 30 35 Quid fit amor nefcit, dum quoque nefcit, amat. Gaudia, et abrupto flendus amore cadit, Seu moret Pelopeia domus, feu nobilis Ili, 40 45 Aut luit inceftos aula Creontis avos. Sed neque fub tecto femper nec in urbe latemus, Irrita nec nobis tempora veris eunt. Nos |