Per saxa, ignivomi nuper spelæa draconis.
Canna viret, juncique tremit variabilis umbra.
Horruit implexo qua vallis sente, figuræ
Surgit amans abies teretis, buxique sequaces
Artificis frondent dextræ; palmisque rubeta
Aspera, odoratæ cedunt mala gramina myrto.
Per valles sociata lupo lasciviet agna,
Cumque leone petet tutus præsepe juvencus.
Florea mansuetæ petulantes vincula tigri
Per ludum pueri injicient, et fessa colubri
Membra viatoris recreabunt frigore linguæ.
Serpentes teneris nil jam lethale micantes
Tractabit palmis infans, motusque trisulca
Ridebit linguæ innocuos, squamasque virentes
Aureaque admirans rutilantis fulgura crista.
Indue reginam, turritæ frontis honores
Tolle Salema sacros, quam circum gloria pennas
Explicat, incinctam radiatæ luce tiara!
En formosa tibi spatiosa per atria, proles
Ordinibus surgit densis, vitamque requirit
Impatiens, lenteque fluentes increpat annos.
Ecce peregrinis fervent tua limina turbis ;
Barbarus en! clarum divino lumine templum
Ingreditur, cultuque tuo mansuescere gaudet.
Cinnameos cumulos, Nabathæi munera veris,
Ecce cremant genibus tritæ regalibus aræ !
Solis Ophyræis crudum tibi montibus aurum
Maturant radii; tibi balsama sudat Idume.
Ætheris en portas sacro fulgore micantes
Cœlicolæ pandunt, torrentis aurea lucis
Flumina prorumpunt; non posthac sole rubescet
India nascenti, placidæve argentea noctis
Luna vices revehet; radios pater ipse diei
Proferet archetypos; cœlestis gaudia lucis
Ipso fonte bibes, quæ circumfusa beatam
Regiam inundabit, nullis cessura tenebris.
Littora deficiens arentia deseret æquor;
Sidera fumabunt, diro labefacta tremore
Saxa cadent, solidique liquescent robora montis :
Tu secura tamen confusa elementa videbis,
Lætaque Messia semper dominabere rege,
Pollicitis firmata Dei, stabilita ruinis.
[Jan. 20, 21, 1773.]
VITE qui varias vices Rerum perpetuus temperat Arbiter, Læto cedere lumini
Noctis tristitiam qui gelidæ jubet,
Acri sanguine turgidos,
Obductosque oculos nubibus humidis
Sanari voluit meos;
Et me, cuncta beans cui nocuit dies,
Luci reddidit et mihi.
Qua te laude, Deus, qua prece prosequar?
Sacri discipulis libri
Te semper studiis utilibus colam :
Grates, summe Pater, tuis
Recte qui fruitur muneribus, dedit.
Respice quem subiget senium, morbique seniles, Quem terret vitæ meta propinqua suæ. Respice inutiliter lapsi quem pœnitet ævi; Recte ut pœniteat, respice, magne parens.
PATER benigne, summa semper lenitas,
Crimine gravatam plurimo mentem leva :
Concede veram pœnitentiam, precor,
Concede agendam legibus vitam tuis.
Sacri vagantes luminis gressus face
Rege, et tuere, quæ nocent pellens procul;
Veniam petenti, summe da veniam, pater;
Veniæque sancta pacis adde gaudia:
Sceleris ut expers, omni et vacuus metu,
Te, mente purâ, mente tranquilla colam:
Mihi dona morte hæc impetret Christus suå.
[Jan. 18, 1784.]
SUMME Pater, puro collustra lumine pectus,
Anxietas noceat ne tenebrosa mihi.
In me sparsa manu virtutum semina larga
Sic ale, proveniat messis ut ampla boni.
Noctes atque dies animo spes læta recurset,
Certa mihi sancto flagret amore fides.
Certa vetat dubitare fides, spes læta timere.
Velle vetet cuiquam non bene sanctus amor. Da, ne sint permissa, Pater, mihi præmia frus[tra, Et colere, et leges semper amare tuas. Hæc mihi, quo gentes, quo secula, Christe, piâsti, Sanguine, precanti promereare tuo!
[Feb. 27, 1784.]
MENS mea, quid quereris? veniet tibi mollior hora,
In summo ut videas numine læta patrem ; Divinam insontes iram placavit Iesus;
Nunc est pro pœna pœnituisse reis.
CHRISTIANUS PERFECTUS.
Qui cupit in sanctos Christo cogente referri, Abstergat mundi labem, nec gaudia carnis Captans, nec fastu tumidus, semperque futuro Instet, et evellens terroris spicula corde, Suspiciat tandem clementem in numine patrem.
Huic quoque, nec genti nec sectæ noxius ulli, Sit sacer orbis amor, miseris qui semper adesse Gestiat, et, nullo pietatis limite clausus, Cunctorum ignoscat vitiis, pietate fruatur. Ardeat huic toto sacer ignis pectore, possit
LE CON ad finem longo luctamine tandem
Scaliger ut duxit, tenuis pertæsus opellæ,
Vile indignatus studium, nugasque molestas,
See the life of Dr. Johnson.
Ingemit exosus, scribendaque lexica mandat
Damnatis, pœnam pro pœnis omnibus unam.
Ille quidem recte, sublimis, doctus et acer,
Quem decuit majora sequi, majoribus aptum,
Qui veterum modo facta ducum, modo carmina
vatum,
Gesserat et quicquid virtus, sapientia quicquid
Dixerat, imperiique vices, cœlique meatus,
Ingentemque animo seclorum volveret orbem.
Fallimur exemplis; temere sibi turba scho-
larum
Ima tuas credit permitti Scaliger iras.
Quisque suum nôrit modulum; tibi, pnime
virorum,
Ut studiis sperem, aut ausim par esse querelis,
Non mihi sorte datum; lenti seu sanguinis ob-
sint
Frigora, seu nimium longa jacuisse veterno,
Sive mihi mentem dederit natura minorem.
Te sterili functum cura, vocumque salebris
Tuto eluctatum spatiis sapientia dia
Excipit æthereis, ars omnis plaudit amico,
Linguarumque omni terrâ discordia concors
Multiplici reducem circumsonat ore magistrum.
Me, pensi immunis cum jam mihi reddor, in-
ertis
Desidiæ sors dura manet, graviorque labore
Tristis et atra quies, et tardæ tædia vitæ.
Nascuntur curis curæ, vexatque dolorum
Importuna cohors, vacuæ mala somnia mentis.
Nunc clamosa juvant nocturnæ gaudia mensæ,
Nunc loca sola placent; frustra te, Somne, re-
cumbens
Conspicit aggestas, et se miratur in illis,
Nec sibi de gaza præsens quod postulat usus
Summus adesse jubet celsa dominator ab arce;
Non, operum serie seriem dum computat ævi,
Præteritis fruitur, lætos aut sumit honores
[Post Lexicon Anglicanum auctum et emendatum.] Ipse sui judex, actæ bene munera vitæ ;
Sed sua regna videns, loca nocte silentia late
Horret, ubi vanæ species, umbræque fugaces,
Et rerum volitant raræ per inane figuræ.
Quid faciam? tenebrisne pigram damnare se
nectam
Alme voco, impatiens noctis metuensque diei.
Omnia percurro trepidus, circum omnia lustro,
Si qua usquam pateat melioris semita vitæ,
Nec quid agam invenio; meditatus grandia,
cogo:
Notior ipse mihi fieri, incultumque fateri
Pectus, et ingenium vano se robore jactans.
Ingenium, nisi materiem doctrina ministrat,
Cessat inops rerum, ut torpet, si marmoris absit
Copia, Phidiaci fœcunda potentia cœli.
Quicquid agam, quocunque ferar, conatibus ob-
stat
Res angusta domi, et macræ penuria mentis.
Non rationis opes animus, nunc parta re-
censens
Restat? an accingar studiis gravioribus audax? Aut, hoc si nimium est, tandem nova lexica poscam?
AD THOMAM LAURENCE,
Voce ubi Cennethus populos domuisse feroces
Dicitur, et vanos dedocuisse deos.
Huc ego delatus placido per cærula cursu,
Scire locus volui quid daret iste novi.
MEDICUM DOCTISSIMUM,
Cum filium peregre agentem desiderio nimis tristi Illic Leniades humili regnabat in aula,
prosequeretur.
Leniades, magnis nobilitatis avis.
Una duas cepit casa cum genitore puellas,
Quas Amor undarum crederet esse deas.
Nec tamen inculti gelidis latuere sub antris,
Accola Danubii qualia sævus habet.
Mollia non desunt vacuæ solatia vitæ,
Sive libros poscant otia, sive lyram.
Fulserat illa dies, legis qua docta superna
Spes hominum et curas gens procul esse jubet.
Ut precibus justas avertat numinis iras
FATERIS ergo, quod populus solet
Crepare vecors, nil sapientiam
Prodesse vitæ, literasque,
In dubiis dare terga rebus.
Tu, queis laborat sors hominum, mala,
Nec vincis acer, nec pateris pius:
Te mille succorem potentem
Destituit medicina mentis.
Per cæca noctis tædia turbidæ,
Pigræ per horas lucis inutiles,
Torpesque, languescisque, curis
Solicitus nimis heu ! paternis.
Tandem dolori plus satis est datum,
Exurge fortis, hunc animis opus,
Te, docta, Laurenti, vetustas,
Te medici revocant labores.
Permitte summo quicquid habes Patri,
Permitte fidens; et muliebribus,
Amice, majorem querelis
Redde tuis, tibi redde, mentem.
IN THEATRO, MARCH 8, 1771.
TERTII verso quater orbe lustri,
Quid theatrales tibi, Crispe, pompa ?
Quam decet canos male litteratos
Tene mulceri fidibus canoris?
Tene cantorum modulis stupere?
Tene per pictas oculo elegante
Inter æquales, sine felle liber,
Codices, veri studiosus, inter
Rectius vives. Sua quisque carpat
Gaudia gratus.
Lusibus gaudet puer otiosis,
Luxus oblectat juvenem theatri,
At seni fluxo sapienter uti
INSULA KENNETHI, INTER
HEBRIDAS.
PARVA quidem regio, sed religione priorum
Clara, Caledonias panditur inter aquas.
Et summi accendat pectus amore boni.
Ponte inter strepitus non sacri munera cultus
Cessarunt, pietas hic quoque cura fuit.
Nil opus est æris sacra de turre sonantis
Admonitu, ipsa suas nunciat hora vices.
Quid, quod sacrifici versavit fœmina libros?
Sint pro legitimis pura labella sacris.
Quo vagor ulterius? quod ubique requiritur hic
est,
Hic secura quies, hic et honestus amor.
PONTI profundis clausa recessibus,
Strepens procellis, rupibus obsita,
Quam grata defesso virentem,
Skia, sinum nebulosa pandis!
His cura, credo, sedibus exulat;
His blanda certe pax habitat locis ;
Non ira, non mœror quietis
Insidias meditatur horis.
At non cavatâ rupe latescere,
Menti nec ægræ montibus aviis
Prodest vagari, nec frementes
In specula numerare fluctus.
Humana virtus non sibi sufficit;
Datur nec æquum cuique animum sibi
Parare posse, utcunque jactet
Grandiloquus nimis alta Zeno.
Exæstuantis pectoris impetum
Rex summe, solus tu regis, arbiter;
Mentisque, te tollente, fluctus;
Te, resident, moderante fluctus.
ODE DE SKIA INSULA.
PERMEO terras ubi nuda rupes
Saxeas miscet nebulis ruinas,
|