صور الصفحة
PDF
النشر الإلكتروني

inclinantésque propter Deum ante istas imágines, invéniant sanitátem córporis et ánimæ. . Amen.

III. Ensuite il encensera trois fois les tableaux, et bénira les croix,

. Adjutórium nostrum, etc.
. Dóminus vobiscum, etc.

ORÉMUS.

Bénedic, Dómine, etc., comme ci-devant, page 150.

ORÉMUS.

Rogámus te, Dómine sancte Pater omnipotens, sempitérne Deus, ut dignéris benedícere hæc signa crucis Fílii tui, ut sint remédia salutaria géneri humáno, ut sint solíditas Fídei, bonorum óperum proféctus, et redémptio animárum, sint solámen et protéctio, ac tutéla contra sæva jácula inimicórum. Per eúmdem Christum Dóminum nostrum,

B. Amen.

Il jettera de l'eau bénite sux les croix en disant: Sanctificéntur ista crucis signa, in nómine Patris, et Filii, et Spiritûs sancti, ut orántes inclinantesque propter Deum ante istas cruces, invéniant sanitátem córporis et ánimæ. R. Amen.

Il les encensera trois fois.

IV. Celui qui doit porter la grande Croix, viendra la recevoir à genoux des mains du prêtre, et ira sc placer à la tête de la procession entre les deux acolytes. Le prêtre remettra ensuite les tableaux et les croix aux personnes qu'on a dú choisir pour les porter; après quoi on fera la procession, et l'on placera les tableaux et les croix comme il est marqué dans l'Instruction sur le Chemin de la Croix, ou le Via Crucis.

Enfin on terminera la cérémonie par le chant du Te Deum, et la bénédiction du saint Sacrement.

V. Lorsqu'on érige le Chemin de la Croix chez des religieuses cloitrées, on bénit les tableaux et les croix à la grille, et après leur avoir fait une instruction, on leur laisse le soin de les placer elles-mêmes dans leur oratoire. On peut aussi bénir les tableaux et les croix en particulier quand on érige cette dévotion sans procession et sans solennité, ce qui ne doit avoir lieu que pour des raisons extraordinaires, mais il faut toujours un procès-verbal.

SV.

De exo cisandis energumenis seu à dæmone vexatis.

Fidem faciunt scripturæ sacræ, Judæorum et Christianorum doctrina constans, imò traditio generis humani ubique et omni ævo sparsa, existere dæmones seu angegelos malos qui mundum hunc circumeunt et rebus humanis et terrestribus sese diverso modo immiscent (I).

(I) Vid. quæ diximus tom. I, pag. 150.

11

RITUEL II.

Libri Genesis (I), Job (2), Tobiæ (3) et alii prioris Testamenti plurima suppeditant testimonia quæ doctrinam hanc invincibiliter astruuut; non minùs dilucidè traditur in novæ legis Testamento.

Quis Catholicus dubitare ausit multos dùm Christus et Apostoli in terris vitam agerent, à dæmone vexatos fuisse? Quis dicat Salvatorem mundi qui est via, veritas et vita (4) discipulis suis illusisse cùm dedit illis potestatem curandi infirmitates et ejiciendi dæmonia (5). Nonne ad partes hæreticorum et infidelium jam transiit qui doceret errasse Ecclesiam catholicam ordinando clericos quibus conceditur specialis potestas imponendi manum super energumenos...., ut pellantur spiritus immundi à corporibus obsessis (6), item prescribendo preces, cæremonias, benedictiones et exorcismos quæ supponunt dari aerias potestates (7); diabolum circuire quærentem quem devoret (8); creaturas sensibiles, imò viventium hominum corpora, Deo sic permittente, à spiritu nequam occupari et exagitari posse.

Væ igitur nobis, si timidè indulgentes sæculo huic infideli et obcæcato, tantisper doctrinam christianam debilitari sineremus, prætermittentes quos ordinavit exorcismos ut solvantur qui miserè sunt irretiti in laqueis diaboli.

(I) Gen. cap. 3. (2) Job, cap. I et 2. (3) Tob. cap. 6. (4) Sti.-Joan. 14, 6. (5) Sti.-Marci 3. 15. Sti.-Math. 10. I. Sti.-Luca 9. I. (6) Pontificale, de exorcistâ. (7) Ad Ephes. 2 et 6.-Voyez Petau, de theologicis dogmatibus, tom. 3, de Angelis, lib. 3, cap. 4. (8) Petri 5.

Verumtamen ab errore, fallaciâ, mendacio summoperè cavendum est. Nec enim defuerunt, qui, ut Ecclesiam ipsiusque ministros illuderent, probrosam illam ac miseram servitutem, dæmoniacæ possessionis imitatione, insidiosè simulaverint. Alii sinceri quidem, sed nimiùm creduli, corporis aut etiam mentis infirmitate decepti, tenebrarum spiritui falsò tribuunt quos in corpore experiuntur motus insolitos, existimantque non esse naturales effectus quorum causa ignoratur. Vanos profectò, hæreticis et impiis ridendos, in hujus modi personas exorcismos adhiberet Ecclesiæ minister.

Itaque, ut fallaciæ et mendacio præcludatur omnis aditus, energumenorum, si qui fortasssè tales videantur, examen et disquisitionem nobis reservamus; ac prohibemus ne quis sive secularis sive regularis clericus aut præsbiter, ullum super quascumque personas exorcismum injussu nostro adhibeat.

Cùm autem grave et periculosum sit Exorcistæ munus, ut potè cui res sit cum dæmone, humani generis hoste callidissimo; sacerdos seu quivis alius minister qui energumenos exorcisandi licentiam acceperit, eâ quà par est pietate ac morum integritate præditus esse debet, qui, non suâ, sed divinâ fretus virtute, et ab omni rerum humanarum cupiditate alienus tàm arduum opus ex charitate constanter atque humiliter exequatur.

Antè omnia suam ab omni peccato conscientiam emundare studeat; spiritûs sancti auxilium fervidâ prece imploret, intentionem habeat rectam et sanctam, sublevandi scilicet proximi divinæque gloriæ illustrandæ. Talis denique sit fidei magnitudine ac virtutum splendore, cui spiritus nequam dicere non ausus sit ut olìm

Judæis exorcistis: Jesum novi et Paulum scio; tu au

tem quis es (I)?

Ut igitur exorcista suo munere rectè fungatur, tum alia multa sibi utilia documenta, quæ brevitatis gratiâ hoc loco prætermittuntur, ex probatis auctoribus, et ex usu nosse studeat, tum hæc pauca magis necessaria diligenter observabit (2).

In primis, ne facilè credat aliquem à dæmone obsessum esse; sed nota habeat ea signa, quibus obsessus dignoscitur ab iis, qui vel atrabile, vel morbo aliquo laborant. Signa autem obsidentis dæmonis sunt I.o ignotâ linguâ loqui pluribus verbis quæ prævideri non potuerint, vel ita loquentem intelligere; 2.o distantia et occulta patefacere ; 3.o vires supra naturam ostendere ; et id genus alia, quæ cùm plurima concurrunt, majoris momenti sunt indicia. Hæc autem ut magis cognoscat, post unum, aut alterum exorcismum, interroget obsessum, quid senserit in animo, vel in corpore, ut sciat etiam ad quænam verba Diaboli magis conturbentur, eaque deinceps magis inculcet ac repetat: adfertat quibus artibus, ac deceptionibus utantur Dæmones ad exorcistam decipiendum; solent enim ut plurimum fallaciter respondere, et difficilè se manifestare, ut Exorcista diu defatigatus desistat, aut infirmus videatur non esse à Dæmonio vexatus. Aliquando postquam sunt manifesti,

(I) Act. 19. 13. 15.,

(2) Hæc traduntur à ritualibus romano, parisiensi, lugdun. antiquo, et pluribus aliis. Consulantur auctores citati, in primo vol. pag. 259, sed præsertim Bened. XIV.

« السابقةمتابعة »