Amor parentis quem dedit natæ suæ,
Ubei se relliquiæ conlocarent corporis.
Heic viridis ætas cum floreret artibus,
Crescente et ævo gloriam conscenderet,
Properavit hora tristis fatalis mea,
Et denegavit ultra veitæ spiritum.
Docta, erodita pæne Musarum manu,
Quæ modo nobilium ludos decoravi choro,
Et Græca in scæna prima populo apparui,
En, hoc in tumulo, cinerem nostri corporis
Infista Parcæ deposierunt carmine.
Studium patronæ, cura, amor, laudes, decus,
Silent ambusto corpore, et leto jacent.
Reliqui fletum nata genitori meo,
Et antecessi genita post leti diem.
Bis hic septeni mecum natales dies
Tenebris tenentur, Ditis æterna domu.
Rogo, ut discedens terram mihi dicas lever.
IMMATURA quies quos abstulit hic sîti sunt tres,
Mater, cum parvis pignoribus geminis.
Pollia Saturnina parens triginta per annos
Vixit, et enituit docta sonare mele.
Octo puer Titius, proles cito rapta, Philippus ;
Et fratri tenero carior una soror,
Elia Saturnina obît uno insuper anno;
Nec saltus vitam protulit aut choreæ.
QUI colitis Cybelen, et qui Phryga plangitis Attin, Dum vacat, et tacita Dyndima nocte silent, Flete meos cineres: non est alienus in illis
Hector, et hoc tumulo Mygdonis umbra tegor. Ille ego, qui magni parvus cognominis hæres, Corpore in exiguo res numerosa fui.
Flectere doctus equos, nitida certare palæstra,
Ferre jocos, astu fallere, nosse fidem.
At tibi dent Superi quantum, Domitilla, mereris,
Que facis exigua ne jaceamus humo.
XL.-ROMÆ.
LESBIE OSSA HIC SITA SUNT.
HOSPES sta, et lacruma, si quicquam humanitus in te est,
Ossua dum cernis consita mæsta mihi.
Quoius laudati mores, et forma probata est
Anchialo, quem cura anxia debilitat.
Lesbia sum, quæ dulcis mores sola reliqui,
Et vitam vivens parui in officeis.
Sei nomen quæris, sum Lesbia; si duo amantes,
Anchialus dulcis, cum suave homine Spurio.
Sed quid ego hoc? Cerno, mea sunt hic ossua in olla
Consita. Vive, hospes, dum licet, atque vale.
XLI.-SPOLETI.
NYMPH. FONT. LYSIMACH. V.
NYMPHE, fonticolæ Nymphæ, quæ gurgitis hujus
Æternùm roseo tunditis ima pede:
Lysimachum servate! sub alta maxima pinu
Numinibus posuit qui simulacra tueis.
ASTORIO meritam dicat hanc Octavius aram,
Acri homini, atque alacri, forti, fido, atque venusto,
Cui domus Asirius fuerat, cui Quintio nomen.
Hic in flore cubat, longum securus in ævom,
Post ter vicenos et tres bene conditus annos.
XLIII.-MEDIOLANI.
SISTE gradum, quamvis fugiat brevis hora, viator,
Sic fati nullus te dolor exanimet:
Lesbia, quam tulerat tellus pulcherrima Tarsis,
Indicio sit amor totius Hesperia,
Quam ereptam terris pia numina subtraxerunt,
Hanc sibi sola domum corpori, constituit.
XLIV.-VERONÆ.
Effoss. in Calabria.
Sub imagine Panis rudi Lapide.
HEIC stans vertice montium supremo
Pan, glaucei nemoris nitere fructus
Cerno desuper, uberemque sylvam.
Quod si purpureæ, viator, uvæ
Te desiderium capit, roganti
Non totum invideo tibi racemum.
Quin si fraude mala quid hinc reportes,
Hoc pœnas luito caput bacillo.
Avus M. NEPOT. OPTUM. MAR.
Vix. Ann. xiii. Mens. xi. Dieb. x.
O DULCIS puer, O venuste Marce,
O multi puer et meri leporis,
Festivi puer ingenî, valeto!
Ergo cum, virideis vigens per annos,
Evi ver ageres novum tenelli,
Vidisti Stygias peremptus undas?
Tuum, moestus Avus, tuum Propinqui
Os plenum lepida loquacitate,
Et risus facileis tuos requirunt.
Te lusus, puer, in suos suëtos
Equales vocitant tui frequenter.
At surdus recubas, trahisque somnos
Cunctus denique, Marce, dormiundos.
EFFOSS. CIRCA ATHESTAM AGRI PATAVINI.
[Inscript. Urnæ, cui inclusæ erant duæ ampullæ, altera ex auro, altera ex argento, liquoris plenæ liquidissimi.]
PLUTONI Sacrum munus ne attingite fures,
Ignotum est vobis hoc quod in orbe latet.
Namque elementa gravi clausit digesta labore,
Vase sub hoc modico, Maximus Olybrius.
Adsit fœcundo custos sibi Copia cornu,
Ne pretium tanti depereat laticis.
Er lac, et vini pateras, et liquida mella,
Jam tibi in extremas do, soror, inferias.
Lac quod libo novum est, Rhodio de palmite vinum,
Expressumque favis mel fero Cecropiis.
Homer's Batrachomuomachia; or, the Battle of the Frogs
A Translation of Part of the First Canto of the Rape of
the Lock, into Leonine Verse, after the manner of
the ancient Monks
An Elegy, to an Old Beauty
|