Ad Salfillum poetam Romanum ægro
MUSA greffum quæ volens trahis claudum, Vulcanioque tarda gaudes inceffu,
Nec fentis illud in loco minus gratum, Quàm cùm decentes flava Deiope furas Alternat aureum ante Junonis lectum, Adefdum & hæc s'is verba pauca Salfillo Refer, camœna noftra cui tantum eft cordi, Quamque ille magnis prætulit immeritò divis. Hæc ergo alumnus ille Londini Milto, Diebus hifce qui fuum linquens nidum Polique tractum, (peffimus ubi ventorum, Infanientis impotenfque pulmonis Pernix anhela fub Jove exercet flabra) Venit feraces Itali foli ad glebas, Vifum fuperbâ cognitas urbes famâ Virofque doctæque indolem juventutis, Tibi optat idem hic faufta multa Salfille, Habitumque feffo corpori penitùs fanum; Cui nunc profunda bilis infestat renes, Præcordiifque fixa damnofùm fpirat. Nec id pepercit impia quòd tu Romano Tam cultus ore Lesbium condis melos. O dulce divûm munus, O falus Hebes Germana! Tuque Phæbe morborum terror Pythone cæfo, five tu magis Paan Libenter audis, hic tuus facerdos eft. Querceta Fauni, vofque rore vinoso Colles benigni, mitis Evandri fedes, Siquid falubre vallibus frondet veftris,
Levamen ægro ferte certatim vati. Sic ille charis redditus rurfùm Mufis Vicina dulci prata mulcebit cantu. Ipfe inter atros emirabitur lucos Numa, ubi beatum degit otium æternum, Suam reclivis femper Egeriam fpectans. Tumidufque & ipfe Tibris hinc delinitus Spei favebit annuæ colonorum : Nec in fepulchris ibit obfeffum reges Nimiùm finiftro laxus irruens loro: Sed fræna melius temperabit undarum, Adufque curvi falfa
Joannes Baptifta Manfus Marchio Villenfis vir ingenii laude, tum literarum ftudio, nec non & bellica virtute apud Italos clarus in primis eft. Ad quem Torquati Taffi dialogus extat de Amicitia fcriptus; erat enim Tafssi amiciffimus; ab quo etiam inter Campaniæ principes celebratur, in illo poemate cui titulus Gerufalemme conquistata, lib. 20.
Fra cavalier magnanimi, è cortefi Rifplende il Manfo-
Is authorem Neapoli commorantem fumma benevolentia profecutus eft, multaque ei detulit humanitatis officia. Ad hunc itaque hofpes ille antequam ab ea urbe difcederet, ut ne ingratum fe oftenderet, hoc carmen mifit.
quoque Manfe tuæ meditantur carmina laudi Pierides, tibi Manse choro notiffime Phabi, Quandoquidem ille alium haud æquo eft dignatus honore, Poft Galli cineres, & Mecanatis Hetrufci.
Tu quoque fi noftræ tantùm valet aura Camana, Victrices hederas inter, laurofque fedebis.
Te pridem magno felix concordia Taffo Junxit, & æternis infcripfit nomina chartis.
Mox tibi dulciloquum non inscia Musa Marinum Tradidit, ille tuum dici fe gaudet alumnum, Dum canit Affyrios divûm prolixus amores; Mollis & Aufonias ftupefecit carmine nymphas. Ille itidem moriens tibi foli debita vates Offa tibi foli, fupremaque vota reliquit. Nec manes pietas tua chara fefellit amici, Vidimus arridentem operofo ex ære poetam.
Nec fatis hoc vifum eft in utrumque, & nec pia ceffant Officia in tumulo, cupis integros rapere Orco, Quá potes, atque avidas Parcarum eludere leges: Amborum genus, & variâ sub sorte peractam Defcribis vitam, morefque, & dona Minerva; Æmulus illius Mycalen qui natus ad altam Rettulit Æolii vitam facundus Homeri.
Ergo ego te Cliús & magni nomine Phabi Manfe pater, jubeo longum falvere per ævum Miffus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe. Nec tu longinquam bonus afpernabere musam, Quæ nuper gelidâ vix enutrita fub Arcto Imprudens Italas aufa eft volitare per urbes. Nos etiam in noftro modulantes flumine cygnos Credimus obfcuras noctis fenfiffe per umbras, Quà Thamefis late puris argenteus urnis Oceani glaucos perfundit gurgite crines. Quin & in has quondam pervenit Tityrus oras. Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phabo, Quà plaga fepteno mundi fulcata Trione Brumalem patitur longâ fub nocte Boöten. Nos etiam colimus Phabum, nos munera Phabo Flaventes fpicas, & lutea mala canistris, Halantemque crocum (perhibet nifi vana vetustas) Mifimus, & lectas Druidum de gente choreas. (Gens Druides antiqua facris operata deorum Heroum laudes imitandaque gefta canebant)
Hinc quoties fefto cingunt altaria cantu Delo in herbofa Graie de more puellæ Carminibus lætis memorant Corineïda Loxo, Fatidicamque Upin, cum flavicomâ Hecaërge Nuda Caledonio variatas pectora fuco. Fortunate fenex, ergo quacunque per orbem Torquati decus, & nomen celebrabitur ingens, Claraque perpetui faccrefcet fama Marini,
Tu quoque in ora frequens venies plausumque virorum, Et parili carpes iter immortale volatu.
Dicetur tum fponte tuos habitâffe penates
Cynthius, & famulas veniffe ad limina Mufas : At non fponte domum tamen idem, & regis adivit Rura Pheretiade cœlo fugitivus Apollo; Ille licet magnum Alciden fufceperat hospes; Tantùm ubi clamofos placuit vitare bubulcos, Nobile manfueti ceffit Chironis in antrum, Irriguos inter faltus frondofaque tecta Peneium prope rivum ibi fæpe fub ilice nigrâ Ad citharæ ftrepitum blandâ prece victus amici Exilii duros lenibat voce labores.
Tum neque ripa fuo, barathro nec fixa fub imo, Saxa ftetere loco, nutat Trachinia rupes, Nec fentit folitas, immania pondera, filvas, Emotæque fuis properant de collibus orni, Mulcenturque novo maculofi carmine lynces. Diis dilecte fenex, te Jupiter æquus oportet Nafcentem, & miti luftrarit lumine Phabus, Atlantifque nepos; neque enim nifi charus ab ortu Diis fuperis poterit magno faviffe poetæ. Hinc longæva tibi lento fub flore fenectus Vernat, & Æfonios lucratur vivida fufos, Nondum deciduos fervans tibi frontis honores, Ingeniumque vigens, & adultum mentis acumen. O mihi fi mea fors talem concedat amicum
Phabaos decorâffe viros qui tam bene nôrit, Si quando indigenas revocabo in carmina reges, Arturumque etiam fub terris bella moventem; Aut dicam invictæ fociali fœdere mensæ, Magnanimos Heroas, & (O modo fpiritus ad fit) Frangam Saxonicas Britonum sub Marte phalanges. Tandem ubi non tacitæ permenfus tempora vitæ, Annorumque fatur cineri sua jura relinquam, Ille mihi lecto madidis aftaret ocellis, Aftanti fat erit fi dicam fim tibi curæ ; Ille meos artus liventi morte folutos Curaret parvâ componi molliter urnâ. Forfitan & noftros ducat de marmore vultus, Nectens aut Paphia myrti aut Parnasside lauri Fronde comas, at ego fecurâ pace quiefcam. Tum quoque, fi qua fides, fi præmia certa bonorum, Ipfe ego cælicolûm femotus in æthera divûm, Quò labor & mens pura vehunt, atque ignea virtus Secreti hæc aliquâ mundi de parte videbo (Quantum fata finunt) & totâ mente ferenùm Ridens purpureo fuffundar lumine vultus
Et fimul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.
« السابقةمتابعة » |