66 cited here. "That the Churches of the Queen's Majesty's dominion "may be served with pastors of sound religion, be it enacted by the "authority of this present Parliament, that every person under the "degree of a Bishop, which does or shall pretend to be a priest or minister of God's holy word and sacraments, by reason of any other "form of institution, consecration, or ordering, than the form set forth "by Parliament in the time of the late King of most worthy memory, “King Edward VI, or now used in the reign of our most gracious "sovereign lady, before the feast of the Nativity of Christ next following, "shall in the presence of the bishop or guardian of the spiritualities of "some one diocese where he has or shall have ecclesiastical living, "declare his assent, and subscribe to all the articles of religion, which "only concern the confession of the true Christian faith and the "doctrine of the Sacraments, comprised in a book imprinted, intituled: "Articles, whereupon it was agreed, &c. . . ." The other clauses of the Act contain further provisions for the maintenance and imposition of the Articles, including the requirement of a declaration of assent to the said Articles on Ordination, and on admission to any benefice with Cure'. APPENDIX III. Disciplina Ecclesiæ Sacra. The reasons which seem to give special importance to this document, and to warrant its being printed here at full length, have been given above. It is only necessary to say that it is taken from the MS. in the Library of Lambeth Palace, by the permission of his Grace the Archbishop of Canterbury; and that it is printed verbatim. CAP. I. DISCIPLINA ECCLESIÆ SACRA, DEI VERBO DESCRIPTA. Disciplina Ecclesiæ Christianæ in omne tempus necessaria, à Christo tradita est, et sacris scripturis consignatur. Itaque vera et legitima ex eis iisque solis petenda est. Quæ vero alio fundamento nititur, illegitima et adulterina haberi debet. Singularum ecclesiarum idem ius, eademque ratio atque descriptio est : Cf. Journals of the House of Lords: Journals of the House of Commons: D'Ewes' Journals: Hard wick, History of the Articles of Religion, pp. 147-150, 226–229. ideoque nulla sibi potestatem in alias, ac ne Ius quidem ullum, quod non aliis æquè conveniat, vendicare potest. Singularum ecclesiarum Aerovpyovs (id est publicorum in eis munerum administros) ecclesiasticâ legitimâ vocatione, qualis infra subiungitur, vocari, et ad munera sua adhiberi oportet. Hi omnes pro diversá generum suorum ratione, potestate inter se sunt æquales. Legitimè nemo ad publicum in ulla ecclesiâ munus adhiberi potest, nisi qui ei defungendo idoneus sit. Idoneus verò nemo censendus est, nisi omnium piorum communibus donis, fide nimirum et vitâ inculpatâ ornetur; atque prætereà iis, quæ propria sunt eius administrationis, ad quam adhibendus sit; ad eamque defungendam necessariis. Undè ad eorum donorum explorationem viâ quadam ad ea probanda idoneâ, et examinatione utendum est. Vocatus, primùm eligi; tum ad id munus, ad quod delectus est, publicis eius ecclesiæ precibus, ad cuius procurationem adhibetur, ordinari debet: explicatis ante mutuis ipsius, et ecclesiæ officiis. Administri ecclesiarum sunt primùm verbi Ministri; in quorum examinatione specialiter cavendum, ut sint didaktikoì et dókiμoi, non νεόφυτοι. Illi vero sunt Pastores, qui doctrinam et sacramenta administrant: vel Doctores, qui versantur in sanâ doctrinâ docendâ et convincendis erroribus. Prætereà verò, sunt etiam Presbyteri, qui singulorum vitæ et moribus invigilent: Atque Diaconi, qui pauperum curam agant. Presbyterium in singulis ecclesiis constituendum est; quod est, Concessus (sic) et quasi Senatus Presbyterorum. 1 Presbyteri autem nomine continentur, qui in Ecclesiis doctrinam administrant, et qui propriè vocantur Presbyteri. Presbyterii communi consilio quæcunque ad ecclesiæ suæ statum attinent, diriguntur: tùm, quæ ad totius ecclesiæ administrationem, sive in sacro et communi omnium conventu in nomine Domini congregato, ut omnia in eo fiant ritè, ordine, et ad ædificationem; sive quæ ad omnes eius ecclesiæ cives; nimirum, quæ ad quoscumque bonos ornandos omnibus ecclesiæ privilegiis, quæ eis conveniunt, et malos ecclesiasticis censuris corrigendos pro ratione delicti, private et publice monendo et movendo, a cænâ suspendendo (ut vulgo dicitur) vel ab ecclesiâ excommunicando: aut ad eiusdem administros, eorumque vocationem vel incipiendam vel finiendam sublevando vel puniendo, ad tempus suspensione, vel penitus abdicatione. Presbyterio dirigendo præest Pastor vel Pastores vicissim, si plures in eadem ecclesiâ sunt. 1 British Museum MS., Consessus. In omnibus autem maioribus ecclesiæ negotiis, ut quibuscunque excommunicandis et administris ecclesiæ eligendis vel abdicandis, nihil insciâ vel invitâ ecclesiâ decerni debet. Singulares ecclesias mutua auxilia sibi invicem præbere decet ; unde Communio quædam inter eas colenda est. Eius autem Communionis finis est; ut singulæ tùm quæ ad doctrinæ rationem, tum etiam disciplinæ, ita administrentur, ut ex verbo Dei oportet. Itaque quæ ad hanc curam attinent, communi eorum, quorum conventus habetur, sententiâ verbo Dei innixâ decernuntur : et quid corrigendum, promovendum, curandumque sit in ulla earum singulari ecclesiâ; vel in omnibus, quæ ad eum (qui habetur) conventum pertinent. In quo etsi nulla singularis ecclesia ius et potestatem habet in aliam : tamen plurium sententiæ verbo Dei consentaneæ singulares omnes eius Consilii et conventus ecclesiæ parere debent. Ex Presbyteris deligendi sunt ad hos conventus habendos primarii viri à singulis ecclesiis quorum conventus habetur; et certis mandatis instruendi, cùm ad conventum mittantur: et curandum, ut quæ à Conventibus piè decreta retulerint, à Civibus suis earum ecclesiarum studiosè observentur. Præses, qui conventum moderetur et dirigat, deligendus est ex sententiâ eorum, qui conveniunt. Officium eius est curare, ut conventus piè, quietè, et decorè habeatur: Itaque ad eum pertinet, ut communicationem precibus incipiat et concludat; Singulorum mandata cognoscat ; tractanda, ordine proponat; sententias roget et colligat; atque quæ maioris et melioris partis sententia sit, pronunciet. Convenientium verò cæterorum est, sententiam de iis, quæ proponuntur, piè et quietè dicere. Disciplina Synodica ex ecclesiarum (quæ eam ex Dei verbo instaurarunt) usu, Synodis, atque Libris de eâdem scriptis, collecta; et ad certa quædam capita relata. CAP. II. DE VOCATIONIS NECESSITATE. Nemo se in Ecclesiam ingerat ad ullam partem publici muneris exercendi in administratione verbi, sacramentorum, disciplinæ, vel curæ pauperum: Neque verò ullum ecclesiæ munus ambiat vel petat; sed expectet quisque, donec legitime vocetur. CAP. III. VOCATIONIS INEUNDE ET DEFINIENDÆ RATIO, CONTRA MINISTERIUM INDEFINITUM ET DESERTO [sic]1 Ecclesiæ. Nemo nisi ad certum aliquod munus à Deo institutum, idque in certâ et singulari ecclesiâ exercendum vocetur. Et qui sic vocatur, ad eam ecclesiam ita obstrictus sit, ut posteà absque eius consensu alterius esse, vel ab eâ discedere non possit. Neque verò quisquam vocetur, nisi qui confessioni doctrinæ et disciplinæ subscripserit; quarum admoneantur exempla apud se habere. In examinatione Ministrorum quærendum est testimonium loci, undè sit; ex quo intelligi possit, quâ vitâ et quibus moribus fuerit; et an addictus alicui heresi, vel hereticorum librorum lectioni; aut curiosis et exoticis quæstionibus, et contemplationibus otiosis: an verò orthodoxus habeatur, et planè per omnia consentiat receptæ in Ecclesiis doctrinæ. Quod si consentiat, curandum ut obsignet confessionem Doctrinæ ecclesiæ et Disciplinæ; et, ut explicet aliquam partem sacræ scripturæ bis vel sæpius, quoties examinantibus videbitur; idque coram Classe, et Ecclesiâ, cuius interest: atque ut interrogetur de præcipuis capitibus theologiæ atque nùm Ministerio diligenter defuncturus sit; et in eo gerendo sibi, non suas cupiditates et commoda, sed Dei gloriam et ecclesiæ ædificationem quærere, propositum sit. Denique utrum futurus sit studiosus conservanda sana doctrinæ et ecclesiasticæ disciplinæ. Ministri examinentur non solum ab uno Presbyterio, sed etiam ab aliquo maiore conventu. CAP. V. DE ELECTIONE. Ante electionem Ministri, dies indicatur Ieiunii. Nemo vocetur ad ministerium indefinitum, liberum, et vagum: sed qui vocatur, certæ ecclesiæ destinetur, in quâ munus suum administret. CAP. VI. DE EXERCENDÂ ET DEFINIENDÂ VOCATIONIS SUÆ RATIONE. In aliâ ecclesiâ, quam ea, cuius est; etsi concionari aliquandò iustâ occasione licet: tamen nemo Ministerium ordinarium exerceat, nisi ad 1 British Museum MS., desertores R certum tempus, gravi de caussâ, et ex consensu ecclesiæ et Classis suæ. A suâ autem ad aliam migrare non licet, nisi ex eiusdem et Classis consensu; et quidem ita, ut antè ei Ecclesiæ de idoneo Ministro prospectum sit. CAP. VII. DE OFFICIO MINISTRORUM VERBI, ET PRIMO DE Minister concionaturus, psalmum vel psalmi partem (incipiendo à primo, et ita ordine progrediendo) Ecclesiæ canendum indicet (annotato fine canendi; ad Dei gloriam nimirum, et ædificationem ecclesia). Post psalmum subiungatur brevis admonitio ad ecclesiam de se comparandâ ad ritè precandum Deum. Sequatur precatio continens confessionem generalem reatus peccati originalis et actualis: et pœnæ ob utrumque ex lege debitæ: et promissionem Evangelii, atque ex eâ deprecationem pœnæ et petitionem promissæ gratiæ cum ad totius vitæ officia, tùm præsertim ad verbum piè explicandum et percipiendum. Concludatur hæc precatio oratione Dominicâ. Post concionem subiungantur preces, quæ fiant primum pro gratiâ, quâ auditores proficere possint ex doctrinâ traditâ (præcipuis eius capitibus annotatis): tùm pro universâ ecclesiâ et singulis ordinibus: quæ similiter in Orationem Dominicam desinat. Tum psalmi cantio, ut prius. Postremò concludatur formulâ aliquâ benedicendæ ecclesiæ accommodatâ, e Scripturis petitâ. Qualis est Numeror. vi. 24. 2 Cor. xiii. 13. CAP. VIII.-DE CONCIONIBUS AD ECCLESIAM HABENDIis. Qui concionem habet ad ecclesiam, aliquam sacræ et Canonicæ Scripturæ partem (non autem Apocrypha) sibi explicandam proponat. Neque verò in ordinario ministerio Postillas (quæ dicuntur) sed Librum aliquem, præsertim novi testamenti, ordine explicet: qui deligatur, habita ratione ministri, et ædificationis ecclesiæ. Ei, qui concionem habet ad ecclesiam, præstanda sunt duo: quorum primum est, adapbopía, id est, incorruptio, integritas; eaque, tùm quod ad ipsam doctrinam attinet, ut nimirùm sit sancta, orthodoxa, sana, utilis ad ædificationem; non doctrina dæmoniaca, heretica, fermentata, putris, fabulosa, curiosa, contentiosa: tùm quod ad modum tradendi, ut propria eius loci sit, qui tractatur, et quæ vel ipsis verbis disertè con |