Quale meo Codro, concedite (proxima Phoebi Versibus ille facit); aut, si non possumus omnes, Hic arguta sacrâ pendebit fistula pinu.

THYRSIS.

Pastores, hederâ crescentem ornate poëtam,
Arcades, invidiâ rumpantur ut ilia Codro :
Aut, si ultra placitum laudârit, baccare frontem
Cingite, ne vati noceat mala lingua futuro.

CORYDON.

Setosi caput hoc apri tibi, Delia, parvus
Et ramosa Mycon vivacis cornua cervi:
Si proprium hoc fuerit, levi de marmore tota
Puniceo stabis suras evincta cothurno.

THYRSIS.

Sinum lactis, et hæc te liba, Priape, quotannis
Exspectare sat est; custos es pauperis horti.
Nunc te marmoreum pro tempore fecimus; at tu,
Si fetura gregem suppleverit, aureus esto.

CORYDON.

Nerine Galatea, thymo mihi dulcior Hyblæ,
Candidior cycnis, hederâ formosior albâ ;
Cùm primùm pasti repetent præsepia tauri,
Si qua tui Corydonis habet te cura, venito.

THYRSIS.

Imò ego Sardois videar tibi amarior herbis,
Horridior rusco, projectâ vilior algâ,

Si mihi non hæc lux toto jam longior anno est,
Ite domum, pasti, si quis pudor, ite, juvenci.

CORYDON.

Muscosi fontes, et somno mollior herba,
Et quæ vos rarâ viridis tegit arbutus umbrâ,
Solstitium pecori defendite : jam venit æstas
Torrida, jam læto turgent in palmite gemmæ.

THYRSIS.

Hic focus, et tædæ pingues; hîc plurimus ignis
Semper, et assiduâ postes fuligine nigri.

Hic tantum Boreæ curamus frigora, quantùm
Aut numerum lupus, aut torrentia flumina ripas.

CORYDON.

Stant et juniperi, et castaneæ hirsuta;

Strata jacent passim sua quæque sub arbore poma; Omnia nunc rident: at, si formosus Alexis Montibus his abeat, videas et flumina sicca,

THYRSIS.

Aret ager; vitio moriens sitit aëris herba;
Liber pampineas invidit collibus umbras :
Phyllidis adventu nostræ nemus omne virebit;
Juppiter et læto descendet plurimus imbri.

CORYDON.

Populus Alcidæ gratissima, vitis Iaccho,
Formosa myrtus Veneri, sua laurea Phœbo,
Phyllis amat corylos; illas dùm Phyllis amabit,
Nec myrtus vincet corylos, nec laurea Phoebi

THYRSIS.

Fraxinus in silvis pulcherrima, pinus in hortis,
Populus in fluviis, abies in montibus altis :
Sæpiùs at si me, Lycida formose, revisas,
Fraxinus in silvis cedat tibi, pinus in hortis.

MELIBOE U S.

Hæc memini, et victum frustrà contendere Thyrsim. Ex illo Corydon Corydon est tempore nobis,

ECLOGA VIII.

1

DAMON, ALPHESI BOE US.

PASTORUM

musam Damonis et Alphesiboi, Immemor herbarum quos est mirata juvenca Certantes, quorum stupefacta carmine lynces, Et mutata suos requiêrunt flumina cursus; Damonis musam dicemus et Alphesibœi.

Tu mibi, seu magni superas jam saxa Timavi, Sive oram Illyrici legis æquoris; en erit unquàm Ille dies, mihi cùm liceat tua dicere facta? En erit, ut liceat totum mihi ferre per orbem Sola Sophocleo tua carmina digna cothurno? A te principium; tibi desinet: accipe jussis Carmina cœpta tuis, atque hanc sine tempora circum Inter victrices hederam tibi serpere lauros.

Frigida vix cœlo noctis decesserat umbra,

Cùm ros in tenerâ pecori gratissimus herbâ est,
Incumbens tereti Damon sic cœpit olivæ :

Nascere, præque diem veniens age, Lucifer, almum; Conjugis indigno Nisa deceptus amore

Dùm queror, et Divos (quanquam nil testibus illis
Profeci) extremâ moriens tamen alloquor horâ.
Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.

Mænalus argutumque nemus pinosque loquentes
Semper habet; semper pastorum ille audit amores,
Panaque, qui primus calamos non passus inertes.
Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.

Mopso Nisa datur! Quid non speremus amantes? Jungentur jam gryphes equis, ævoque sequenti

Cum canibus timidi venient ad pocula dama.
Mopse, novas incide faces; tibi ducitur uxor :
Sparge, marite, nuces; tibi deserit Hesperus Oetam.
Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.

O digno conjuncta viro! dùm despicis omnes,
Dùmque tibi est odio mea fistula, dùmque capellæ.
Hirsutumque supercilium, promissaque barba;
Nec curare Deûm credis mortalia quemquam.
Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.

Sepibus in nostris parvam te roscida mala (Dux ego vester eram) vidi cum matre legentem ; Alter ab undecimo tùm me jam ceperat annus; Jam fragiles poteram à terrâ contingere ramos. Ut vidi, ut perii, ut me malus abstulit error! Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.

Nunc scio quid sit Amor. Duris in cotibus illum Ismarus, aut Rhodope, aut extremi Garamantes, Nec nostri generis puerum, nec sanguinis, edunt. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.

Sævus Amor docuit natorum sanguine matrem Commaculare manus : crudelis tu quoque, mater! Crudelis mater magis, an puer improbus ille? Improbus ille puer, crudelis tu quoque mater. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.

Nunc et oves ultrò fugiat lupus; aurea duræ Mala ferant quercus; narcisso floreat alnus; Pinguia corticibus sudent electra myricæ ; Certent et cycnis ululæ ; sit Tityrus Orpheus; Orpheus in silvis, inter delphinas Arion. Incipe Manalios mecum, mea tibia, versus.

Omnia vel medium fiant mare : vivite, silvæ;

Præceps aërii speculâ de montis in undas
Deferar; extremum hoc munus morientis habeto.

Desine Mænalios, jam desine, tibia, versus.

Hæc Damon. Vos, quæ responderit Alphesibæus, Dicite, Pierides: non omnia possumus omnes. aquam, et molli cinge hæc altaria vittâ,

Effer

Verbenasque adole pingues et mascula tura,
Conjugis ut magicis sanos avertere sacris
Experiar sensus: nihil hîc nisi carmina desunt.

Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Carmina vel cœlo possunt deducere Lunam :
Carminibus Circe socios mutavit Ulyssei;
Frigidus in pratis cantando rumpitur anguis.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

1

Terna tibi hæc primùm triplici diversa colore

Licia circumdo, terque hæc altaria circum

Effigiem duco : numero Deus impare gaudet.

Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Necte tribus nodis ternos, Amarylli, colores;
Necte, Amarylli, modò; et, Veneris, dic, vincula necto'.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Limus ut hic durescit, et hæc ut cera liquescit
Uno eodemque igni; sic nostro Daphnis amore.
Sparge molam, et fragiles incende bitumine lauros.
Daphnis me malus urit ; ego hanc in Daphnide laurum.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Talis amor Daphnim, qualis cùm fessa juvencum

Per nemora atque altos quærendo bucula lucos,
Propter aquæ rivum viridi procumbit in ulvâ
Perdita, nec seræ meminit decedere nocti,

Talis amor teneat, nec sit mihi cura mederi.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnin.
Has olim exuvias mihi perfidus ille reliquit,

Pignora cara suî, quæ nunc ego, limine in ipso,
Terra, tibi mando: debent hæc pignora Daphnim.