Quale meo Codro, concedite (proxima Phoebi Versibus ille facit); aut, si non possumus omnes, Hic arguta sacrâ pendebit fistula pinu. THYRSIS. Pastores, hederâ crescentem ornate poëtam, CORYDON. Setosi caput hoc apri tibi, Delia, parvus THYRSIS. Sinum lactis, et hæc te liba, Priape, quotannis CORYDON. Nerine Galatea, thymo mihi dulcior Hyblæ, THYRSIS. Imò ego Sardois videar tibi amarior herbis, Si mihi non hæc lux toto jam longior anno est, CORYDON. Muscosi fontes, et somno mollior herba, THYRSIS. Hic focus, et tædæ pingues; hîc plurimus ignis Hic tantum Boreæ curamus frigora, quantùm CORYDON. Stant et juniperi, et castaneæ hirsuta; Strata jacent passim sua quæque sub arbore poma; Omnia nunc rident: at, si formosus Alexis Montibus his abeat, videas et flumina sicca, THYRSIS. Aret ager; vitio moriens sitit aëris herba; CORYDON. Populus Alcidæ gratissima, vitis Iaccho, THYRSIS. Fraxinus in silvis pulcherrima, pinus in hortis, MELIBOE U S. Hæc memini, et victum frustrà contendere Thyrsim. Ex illo Corydon Corydon est tempore nobis, ECLOGA VIII. 1 DAMON, ALPHESI BOE US. PASTORUM musam Damonis et Alphesiboi, Immemor herbarum quos est mirata juvenca Certantes, quorum stupefacta carmine lynces, Et mutata suos requiêrunt flumina cursus; Damonis musam dicemus et Alphesibœi. Tu mibi, seu magni superas jam saxa Timavi, Sive oram Illyrici legis æquoris; en erit unquàm Ille dies, mihi cùm liceat tua dicere facta? En erit, ut liceat totum mihi ferre per orbem Sola Sophocleo tua carmina digna cothurno? A te principium; tibi desinet: accipe jussis Carmina cœpta tuis, atque hanc sine tempora circum Inter victrices hederam tibi serpere lauros. Frigida vix cœlo noctis decesserat umbra, Cùm ros in tenerâ pecori gratissimus herbâ est, Nascere, præque diem veniens age, Lucifer, almum; Conjugis indigno Nisa deceptus amore Dùm queror, et Divos (quanquam nil testibus illis Mænalus argutumque nemus pinosque loquentes Mopso Nisa datur! Quid non speremus amantes? Jungentur jam gryphes equis, ævoque sequenti Cum canibus timidi venient ad pocula dama. O digno conjuncta viro! dùm despicis omnes, Sepibus in nostris parvam te roscida mala (Dux ego vester eram) vidi cum matre legentem ; Alter ab undecimo tùm me jam ceperat annus; Jam fragiles poteram à terrâ contingere ramos. Ut vidi, ut perii, ut me malus abstulit error! Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Nunc scio quid sit Amor. Duris in cotibus illum Ismarus, aut Rhodope, aut extremi Garamantes, Nec nostri generis puerum, nec sanguinis, edunt. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Sævus Amor docuit natorum sanguine matrem Commaculare manus : crudelis tu quoque, mater! Crudelis mater magis, an puer improbus ille? Improbus ille puer, crudelis tu quoque mater. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus. Nunc et oves ultrò fugiat lupus; aurea duræ Mala ferant quercus; narcisso floreat alnus; Pinguia corticibus sudent electra myricæ ; Certent et cycnis ululæ ; sit Tityrus Orpheus; Orpheus in silvis, inter delphinas Arion. Incipe Manalios mecum, mea tibia, versus. Omnia vel medium fiant mare : vivite, silvæ; Præceps aërii speculâ de montis in undas Desine Mænalios, jam desine, tibia, versus. Hæc Damon. Vos, quæ responderit Alphesibæus, Dicite, Pierides: non omnia possumus omnes. aquam, et molli cinge hæc altaria vittâ, Effer Verbenasque adole pingues et mascula tura, Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. 1 Terna tibi hæc primùm triplici diversa colore Licia circumdo, terque hæc altaria circum Effigiem duco : numero Deus impare gaudet. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Per nemora atque altos quærendo bucula lucos, Talis amor teneat, nec sit mihi cura mederi. Pignora cara suî, quæ nunc ego, limine in ipso, |