Prope post mortem mortui Cadaver efferere: Lamenta sunt solatia Uxoris et nepotum! - Sed tu, subi scrobem, subi! Specum iacentis incolunt Venena, buffo, vermes: Hos aulicos haec aula fert, Hic gratus imperabis. Tributa pendes vermibus, Stipendiumque blattis: Fas his erit grassarier Per ossium medullas. Cognata gentis atria Mox finient dolorem: Te divident lacertae ! Kaum bist du todt, sie kommen dann Die Leiche zu bestatten: Nur lautes Schluchzen trösten kann Die Vettern und den Gatten! Schon morgen ändert sich der Ton, Doch du fahr hin zur Grube schon! Es wohnen in der Todtenwelt, Es schweigen Schmerz und Klage bald Im Hause der Verwandten, Mit dem Gebet an deinem Grab Bist ewig du vergeffen! Der Erbe theilt dein Gut und Hab: 19. Cygnus exspirans. Parendum est, cedendum est, Est iacta sors, me vocat mors: Valete res, valete spes: Sic finit cantilena! O magna lux, sol, mundi dux! Est concedendum fatis; Duc lineam eclypticam : Mihi luxisti satis! Nox incubat; fax occidit; Tu cythara argentea, Vos aurei planetae, Nepotibus lucete ! Mihi nunciant cometae. 19. Der sterbende Schwan. Geschieden muß, gemieden sein, Der Würfel fällt; leb' wohl, o Welt! Mein Lieben all', mein Hoffen all' Sonnenlicht! du schwindest nicht, Und ich muß untergehen; Zieh' deine Bahn denn himmelan : Ich soll dich nicht mehr sehen! Es sinkt die Nacht; bald ist's vollbracht;' Die Wimpel heimwärts wehen. Du Zitherlaut, mir sonst so traut, Ihr goldenen Planeten, Ihr Sternelein, wie Aeuglein klein, Mich ruft der Tod, sein Machtgebot Ter centies, ter millies Vale, orbis rotunde ! Lusisti me abunde. Lucentia, fulgentia Seu marmore, seu ebure Lucretiae, quae specie Gypsata me cepistis! Imagines, voragines, Quae mentem sorbuistis, En oculos, heu! scopulos, Extinguit umbra tristis. Tripudia, diludia 52) Et fescennini chori Quiescite, raucescite ! Praeco divini fori, Mors, intonat et insonat Hunc lessum: debes mori ! |