Flores patrum latinorum et hymni ecclesiastici

Ecclesiae catholicae dogmata esse novitia, a primorum saeculorum doctrina christiana remota, imo Christo et Evangelio adversa. Quam ob rem selecta axiomata ex operibus Patrum latinorum quaeque mihi utilia scitu visa sunt et tibi, Lector benevole, usui fore credidi, quam paucissimis potui, composui et in ordinem redegi, et ut juvenis studiosus egregios hymnos Ecclesiae cognoscere possit, plures eorum a sancto Hilario usque ad sanctum Thomam adjeci.

Ut huic operi benedictione coelesti Deus faveat, flagitabimus. Vale.

Scribebam Monachii ineunte mense Augusto 1853.

W. Reithmeier.

INDEX.

Pag.

Praefatio

Q. Sept. Flor. Tertulliani de praescriptionibus

haereticorum.

Cap. I. Haereses in Ecclesia fidelibus scandalo esse non oportet.
Cap. II. Haereses vero Christiano non admirationi, sed instar febris
abominationi esse debent.

Cap. III. Non ideo vacillandum in fide, quod quidam, alias insignes
ab eadem defecerint.

Cap. IV. Fallacia haereticorum detegitur.

Cap. V. Sanctus Paulus Apostolus schismata; magis igitur haereses
incusat.

Cap. VI. Haereses vel ex ipso suo nomine perniciosae sunt.
Cap. VII. Omnes ferme haereses ex philosophia depravata ortum ducunt.
Cap. VIII. Quando et a quibus Christus se quaeri voluerit.

Cap. XI. Nihil amplius quaerendum Christiano ultra id, quod ei að
credendum ab Ecclesia propositum est.

Cap. X. Semper quaerentes nihil invenient.

Cap. XI. Nemo quaerit, nisi quod quis aut nunquam habuit, aut cum
habuerit, amisit.

Cap. XII. Si denique quaerenda veritas, certe non apud haereticos.
Cap. XIII. Summa credendorum ex sanctis scripturis proposita.
Cap. XIV. Fides nostra extra dubitationem posita esse debet.
Cap. XV. Ad propositum venit auctor, praescribens, haereticos non
esse admittendos ad ullam ex scripturis disputationem.
Cap. XVI. Quin vero increpandos potius, quam cum eis disputandum esse.
Cap. XVII. Ex sanctis scripturis contra haereticos vix quidquam profici
potest.

Cap. XVIII. Disputationes ex scripturis contra illos plerumque infructuo-
sae sunt.

Cap. XIX. Non ex scriptura, sed de scriptura disputandum cum haereticis.
Cap. XX. Unitas doctrinae ex praecipuis notis Christi Ecclesiae.
Cap. XXI. Non alios recipiendos praedicatores, quam a Christo missos,
nec alterius doctrinae, quam cum ecclesiis apostolicis consentientis.
Cap. XXII. Christus omnia ad ecclesiam suam necessario pertinentia,
tradidit Apostolis; hi suis fideliter commendarunt ecclesiis.
Cap. XXIII. In Petro non fuit a Paulo reprehensa ignorantia, sed ad
summum conversatio.

Cap. XXIV. Reprehensio illa est ex circumstantiis temporum, persona-
rum et causarum dimetienda.

Cap. XXV. Apostoli Evangelium suum non servabant in occulto.
Cap. XXVI. Non erat illis ratio occulte servandi doctrinam Christi.
Cap. XXVII. Doctrinam fidei quibuslibet suis ecclesiis aequaliter com-
mendabant.

Cap. XXVIII. Doctrina ecclesiarum est ubique eadem; igitur erronea
esse nequit.
Cap. XXIX. Error proprius haeresum est, utpote vera doctrina posteriorum.
Cap. XXX. Haeretici per defectionem a vera Ecclesia tales facti sunt.
Cap. XXXI. Prius traditum esse, argumentum veritatis; posterius falsi-
tatis est.
Cap. XXXII. Haeretici suas ecclesias et episcopos ab Apostolis dedu-
cere frustra laborant.
Cap. XXXIII. Exponuntur haereses tempore Apostolorum exortae.
Cap. XXXIV. Haereses post Apostolos exortae , eo ipso, quod sint iis
posteriores, justae damnatae sunt.

Cap. XXXV. Haeretici nullam nobis ejusmodi praescriptionem opponere
possunt.

Cap. XXXVI. Ecclesiae apostolicae, et maxime Romana, ab Apostolis fidem suam habent.

Cap. XXXVII. Admittendi non sunt haeretici ad nullam ex sanctis scripturis disputationem,

Cap. XXXVIII. Haeretici ut corrumperent doctrinam, corrumpere quoque debuerunt S. Scripturam.

Cap. XXXIX. Recte comparantur illis, qui olim Virgilio centones et
Homero centones consarcinarunt.

Cap. XL. Ipse quoque diabolus sacros religionis Christianae ritus in idolorum sacrificiis aemulari studuit.

Cap. XLI. Apud haereticos omnia Ecclesiae ministeria temere permixta, atque confusa sunt.

Cap. XLII. Haereticorum cura potius in religione nostra evertenda quam sua firmanda, consistit.

Cap. XLIII. Haeretici ex commercio suo cum magis ac impiis merito
suspecti sunt.

Cap.XLIV. Pertinacia haereticorum ad extremi Judicii tribunal provocatur.
Cap. XLV. Conclusio.

Sancti Cypriani epistolae duae.

Epistola XXV. Cyprianus Moysi et Maximo presbyteris et ceteris confessoribus dilectissimis fratribus salutem.

Epistola LXI. Cyprianus Eucratio fratri, salutem.

Sancti Cypriani liber de Oratione dominica.

Cap. I. Praecepta evangelica laudantur.

II. Vix alibi indulgentior nobis Dominus quam cum orare docuit.
III. Unica et familiaris oratio.

IV. Sit orantibus sermo et oratio cum disciplina.

V. Loquendum esse prece occulta, sed manifesta fide.

VI. Orationem humilem Deus exaudit, superbam precem contemnit,
VII. Oratio. dominica.

- 99

VIII. Publica est nobis et communis oratio.

IX. Doctrinae coelestis compendium.

X. Petitio prima.

XII. Petitio secunda.

XIII. Petitio tertia.

699

XIV. Petitio quarta.

XV. Voluntas Dei in quibus consistit.

XVI. Non animo tantum, sed corpore praestanda.

XVII. Hoc Deus peculiari modo vult, ut peccatores convertantur.
XVIII. Petitio quinta.

XIX. Panis etiam terfenus.

XX. Divitias esse contemnendas.

XXI. Primo quaerendum regnum et justitiam Dei.

XXIII. Conditionem esse veniae a Deo obtinendae, ut eam fratri-
bus nostris concedamus.

XXVI. Neque superbe neque arroganter aliquid assumendum esse.
XXVII. Demum oramus,.
ut Deus nos liberet a malo.

99 XXVIII. Breve compendium orationis per Prophetas praedicatum. XXIX. Nec verbis tantum, sed et factis Dominus orare nos docuit. XXX. Dominus orabat pro delictis nostris.