penam contumacie dictorum parochianorum et vicarij ad vidend. publicationem attestationum testium et instrumenti predictorum peremptorie vocatorum, et non comparentium hijs attestationib; et instrumento publicatis. Commissarius predictus prefatos parochianos et vicarium ad dicend. et pponend. contra dictos testes et eorum dicta, seu instrumentum predictum, sed in penam contumacie dictorum parochianorum et vicarij legitime citatorum et non comparentium via eis quicquam pponendi in hac parte preclusa, die dato eisdem religiosis ad pponendum omnia in dicto negotio in facto consistentia et decreto dictos parochianos et vicarium ad illud idem faciendum fore vocand. nichilq. dicto seu pposito in hac parte, sed in pena contumacie dictorum parochianorum et vicarij legitime citatorum et non comparentium, in dicto negotio concluso, die et prefixo parti dictorum religiosorum ad audiend. sententiam diffinitiuam in negotio memorato et decreto parochianos et vicarium supradictos ad illud idem faciend. fore vocandos. Nos Willmus de Appeltre, dicti patris commissarius generalis et ipsius patris in quorumcunq. correctionum negotijs specialiter deputatus, inuestigato dicto pcessu diligentius et rimato, ad sententie diffinitiue prolationem in penam contumacie dictorum parochianorum et vicarij legitime vocatorum et non comparentium, ipsorum absentia, Dei repleta presentia, procedimus in hanc modum. Quia inuenimus prefatos religiosos propositionem suam premissam sufficienter pbasse, eosdem religiosos ab inquietatione officij dicti patris in hac parte omnino dimittimus, prefatosq. parochianos capelle supradicte ad inuentionem dicti clerici ministrantis capellano in prefata capella celebranti decernimus fore compellendos sententialiter et diffinitiue in hijs scriptis. In quorum omnium testimonium prefatam nostram sententiam p magistrum Radum, dictum Ryder Lichef. publicum auctoritate apostolica notarium, qui prolationi dicte sententie una cum magistris Waltero de Leycester, Thoma de Morton, Roberto de Cene, Ad. de Birleye, et Roberto de Burton clericis ad premissa vocatis presens interfuit, scribi et publicari mandauimus et

dicti venerabilis patris sigillum pcurauimus hijs apponi. Acc. et dat. in ecclesia cathedrali de Lich. primo die mensis Junij, anno dñi m.ccc.xxx. quinto. Et ego Radulphus, dictus Ryder de Lichef. clericus, Couentr. et Lich. diocesis publicus auctoritate apostolica notarius, prolationi sententie supradicte anno, mense, die et loco predictis, indictione tertia, una cum prenominatis testib3, presens interfui, ipsamq. sententiam p prefatum magistrum Willmum de Appeltre, commissarium supradictum, in forma predicta legi, audiui, et eam de mandato eiusdem commissarij scripsi, et in hanc publicam formam redegi, ac presens instrumentum publicum signo meo consueto signaui. Rogatus in testimonium premissorum.

XL. Publicatio sententie commissarij domini Couentrensis et Lichfeldensis episcopi contra parochianos capelle de Chirche ad inueniendum sumptibus suis clericum ministrantem capellano celebranti in capella supradicta.

W

ILLIELMUS de Appeltre, venerabilis patris dñi Rogeri, Dei gratia Couentr. et Lich. episcopi commissarius generalis, et ipsius patris in quorumcunq. correctionum negotijs specialiter deputatus, Decano de Blakeburn salutem in auctore salutis. Cum nos in negotio super compertis in visitatione quam dictus pater in decanatu Blakeburn nuper exercuit, contra religiosos viros Abbatem et conuentum de Whalleye, ecclesiam parochialem de Whall. in pprios usus obtinentes, et vicarium ecclesie antedicte, ac parochianos capelle de Chirche prefate ecclesie annexe, occasione non inuentionis unius clerici in prefata capella deseruientis capellano parochiali in eadem celebranti, coram nobis ex officio dicti patris moto, legitime pcedentes, prefatos religiosos ab hoc officio dimiserimus et ab inquietatione cuiuscunq. dictum officium pmouentis in hac parte absoluerimus, dictosq. parochianos ad inueniend. prefatum clericum ministrantem capellano predicto in dicta capella diuina

celebranti effectualiter fore compellendos decreuerimus sententialiter et diffinitiue, iustitia suadente, vobis mandamus quatenus hanc nostram sententiam in ecclesijs et locis ubi p partem dictorum. religiosorum congrue requiri vos contigerit publicantes, parochianos capelle supradicte moneatis et efficaciter inducatis, ut onus inuentionis clerici dicti, prout iustum fuerit, subeant et agnoscant, ac eundem clericum ipsorum sumptib; exhibend. habeant, citra festum sancti Michaelis archangeli in prefata capella capellano parochiali eiusdem in officio diuino ministrante prefatos parochianos ad hoc faciend. p quascunq. censuras ecclesiasticas, si necesse fuerit, canonice compellentes. Ad que vobis vices nostras committimus cum cohercionis canonice potestate, mandantes quatinus nos oportuno tempore certificetis literis vestris patentib; harum seriem continentib3, quod feceritis in premissis. Dat. Lichef. kaln. Junij anno dñi m.ccc.xxx. quinto.

XLI. Carta domini regis Edwardi tertij post conquestum de confirmatione et approbatione carte domini regis Edwardi aui sui super aduocatione et appropriatione ecclesie de Whalleye, et de confirmatione de Stanlawe, Staneye et Acton, et de nominibus capellarum dependentium ab ecclesia de Whalleye supradicta.

DWARDUS Dei gratia rex Anglie, dñus Hibernie, et dux Aquitanie, omnib; ad quos presentes litere puenerint salutem. Inspeximus cartam quam dñus Edwardus quondam rex Anglie, auus noster, fecit in hec verba. Edwardus, Dei gratia rex Anglie dñus Hibernie et dux Aquitanie, archiepiscopis,

* The three next deeds are the principal charters of licence to the Abbey to hold lands in mortmain. By some a power is considered to have been inherent in the crown to dispense with statutes and acts of parliament; but that manifestly is an erroneous view of the subject. The licence was a mere waiver of a forfeiture. It was a general rule of law, alienatio licet prohibita, consensu tamen omnium,

episcopis, abbatib3, priorib3, comitib3, baronib3, justiciarijs, vicecomitib3, prepositis, ministris et omnib3 balliuis et fidelib3 suis salutem. Inspeximus cartam quam dilectus et fidelis noster Henr. de Lascy, comes Linc. constab. Cestrie et dñus de Ros et de Reywennok fecit Deo et beate Marie et Abbati et monachis Loci Benedicti de Stanlawe in hec verba. Uniuersis sancte matris ecclesie filijs (&c. omnia ut supra folio 189 prox. precedente.) Nos autem donationem, concessionem, appropriationem et confirmationem predictas, necnon donationem et confirmationem quas Joh. constab. Cestrie p cartam suam fecit dudum Abbati et monachis de Stanlawe, nunc apud Whalleyam commorantib3, ad construendam abbathiam ordinis Cisterciensis de Loco vocato Stanlawe, et de quadam villa vocata Staneya et villa vocata Mauricasastona cum omnib3 ptinentijs earum, et de quietatione thelonei in emptione et venditione omnium rerum suarum p totam terram ipsius Johannis, et quietatione thelonei de pprio blado ipsorum Abbatis et monachorum in molendinis ipsius Johannis, ac de uno mesuagio in villa Cestrie cum omnib3 edificijs suis, ratas habentes et gratas, eas pro nobis et heredib3 nostris, quantum in nobis est, prefatis Abbati et conuentui apud Whalleye nunc commorantib; et successorib3 suis concedimus et confirmamus, sicut carte et litere predicte rationabiliter testantur, et put ijdem Abbas et

in quorum favorem prohibita est, potest fieri; and as the declared object in enacting the statutes of mortmain was to prevent the loss to the lords of the feudal benefits of escheats, wardships, services, reliefs, and the like, it was always held that those lords might consent to the alienations which deprived them of such rights. Even when the thirty-sixth section of Magna Charta, commonly called the Mortmain Act, contained an absolute prohibition of grants to religious houses, and enacted that the gift should be utterly void, and the land should revert to the lord, it was then held that the king, as well as the mesne lord, might waive such forfeiture. This power was carefully recognised in the subsequent statutes passed during the struggle between the ecclesiastics, who wished to preserve, and the parliament, who attempted to prevent such alienations. Here the king, as the ultimate lord of the fee, licenced the alienation, and as the mesne lord had already consented, the forfeiture was completely dispensed with.

monachi de Whalleye ecclesias, terras, et tenementa predicta modo tenent et predecessores sui eam hactenus tenuerunt. Insuper cum capella sancti Michaelis infra castrum de Cliderhou, capella beate Marie Magdalene in villa de Cliderhou, capellis de Aluetham, Colne, Brunlay, Haslingden, Chirche, et Dounom, sint et diu ante appropriationem predictam fuerint, ut dicitur, de appenditijs predicte ecclesie de Whall. et eidem ecclesie annexe, et tam dictus Abbas et predecessores sui quam predictus Petrus de Cestria capellas illas prefate ecclesie ut de iure eiusdem ecclesie annexas diu ante appropriationem illam tenuerint, sicut idem Abbas asserit, p quod nobis supplicauit ut p securitate sua in hac parte velimus capellas illas que in scripto dicti Henr. seu carta confirmationis dicti aui nostri non sunt specificate, in literis nostris de confirmatione facere specificari. Nos, supplicationi sue graciose annuentes in hac parte, volumus et concedimus p nobis et heredib; nostris, quantum in nobis est, quod predictus Abbas et conuentus Loci illius habeant et teneant sibi et successorib3 suis dictas capellas sancti Michaelis, Marie Magdalene, Aluetham, Colne, Brunlay, Haslyngden, Chirche, et Dounom, cum omnib3 ptinentijs suis dicte ecclesie de Whalleye annexas, prout eas modo tenent et ijdem Abbas et Conuentus et dicti predecessores sui necnon predictus Petrus easdem capellas ecclesie illi annexas priusquam eadem ecclesia, ut premittitur, extitit appropriata tenuerunt. In cuius rei testimonium has literas nostras fieri fecimus patentes. Teste meipso apud Westm. vicesimo octauo die Septembris anno regni nostri octauo.