Talis in Iliaca stabat Cyllenius aula
Alipes, æthereâ missus ab arce Patris.
Talis & Eurybates ante ora furentis Achillei
Rettulit Atridæ jussa severa ducis.
Magna fepulchrorum regina, satelles Averni
Sæva nimis Mufis, Palladi sæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ,
Turba quidem est telis ista petenda tuis.
Vestibus hunc igitur pullis Academia luge,
Et madeant lachrymis nigra feretra tuis.
Fundat & ipsa modos querebunda Elegëia tristes,
Perfonet & totis nænia mæsta scholis.
ELEGIA TERTIA, Anno Ætatis 17.
In obitum * Præfulis Wintonienfis.
æstus eram, & tacitus nullo comitante sedebam, Hærebantque animo tristia plura meo,
Protinus en subiit funestæ cladis imago
Fecit in Angliaco quam Libitina solo ;
Dum procerum ingressa est splendentes marmore turres,
Dira sepulchrali mors metuenda face;
* Lancelot Andrews, who died Sept. 21. 1626.
Pulsavitque auro gravidos & jaspide muros,
Nec metuit satrapum sternere falce greges.
Tunc memini clarique ducis, fratrisque verendi
Intempeftivis ossa cremata rogis:
Et memini Heroum quos vidit ad æthera raptos,
Flevit & amiffos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi dignissime Præful,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ,
Delicui fletu, & trifti fic ore querebar,
Mors fera Tartareo diva secunda Jovi,
Nonne satis quod fylva tuas persentiat iras,
Et quod in herbosos jus tibi detur agros,
Quodque afflata tuo marcescant lilia tabo,
Et crocus, & pulchræ Cypridi sacra rosa,
Nec finis ut semper fluvio contermina quercus
Miretur lapsus prætereuntis aquæ?
Et tibi fuccumbit liquido quæ plurima cœlo
Evehitur pennis quamlibet augur avis,
Et quæ mille nigris errant animalia fylvis,
Et quod alunt mutum Proteos antra pecus.
Invida, tanti tibi cum fit conceffa potestas;
Quid juvat humana tingere cæde manus?
Nobileque in pectus certas acuisse sagittas,
Semideamque animam sede fugasse suâ ?
Talia dum lacrymans aito sub pectore volvo,
Roscidus occiduis Hesperus exit aquis,
Et Tartessiaco fubmerferat æquore currum
Phœbus, ab eöo littore mensus iter.
Nec mora, membra cavo posui refovenda cubili, 35
Condiderant oculos noxque soporque meos:
Cum mihi vifus eram lato spatiarier agro,
Heu nequit ingenium visa referre meum.
Illic puniceâ radiabant omnia luce,
Ut matutino cum juga sole rubent.
Ac veluti cum pandit opes Thaumantia proles,
Vestitu nituit multicolore solum.
Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi. Flumina vernantes lambunt argentea campos, 45 Ditior Hesperio flavet arena Tago. Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura fub innumeris humida nata rofis,
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur esse domus.
Ipse racimiferis dum densas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce mihi fubito Præful Wintonius astat,
Sidereum nitido fulfit in ore jubar;
Vestis ad auratos defluxit candida talos,
Infula divinum cinxerat alba caput.
Dumque fenex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra sono.
Agmina gemmatis plaudunt cæleftia pennis,
Pura triumphali personat æthra tuba.
Quisque novum amplexu comitem cantuque salutat,
Hosque aliquis placido misit ab ore fonos;
Nate veni, & patrii felix cape gaudia regni,
Semper ab hinc duro, nate, labore vaca.
Dixit, & aligeræ tetigerunt nablia turmæ,
At mihi cum tenebris aurea pulsa quies.
Flebam turbatos Cephaleia pellice somnos,
Talia contingant fomnia fæpe mihi.
ELEGIA QUARTA, Anno Ætatis 18.
Ad Thomam Junium præceptorem fuum, apud mer catores Anglicos Hamburgæ agentes, Paftoris munere fungentem.
Urre per immenfum fubitò mea littera pontum,
I, pete Teutonicos læve per æquor agros;
Segnes rumpe moras, & nil, precor, obstet eunti,
Et festinantis nil remoretur iter.
Ipse ego Sicanio frænantem carcere ventos
Æolon, & virides sollicitabo Deos,
Cæruleamque fuis comitatam Dorida Nymphis,
Ut tibi dent placidam per sua regna viam.
At tu, fi poteris, celeres tibi sume jugales,
Vecta quibus Colchis fugit ab ore viri;
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras
Gratus Eleufinâ missus ab urbe puer.
Atque ubi Germanas flavere videbis arenas
Ditis ad Hamburgæ mænia flecte gradum,
Dicitur occiso quæ ducere nomen ab Hamâ,
Cimbrica quem fertur clava dedisse neci.
Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore
Præsul Christicolas pafcere doctus oves;
|