L'ottimo dal miglior dopo scegliea Per fabbricar d'ogni virtu l'Idea. Quanti nacquero in Flora O in lei del parlar Tosco appreser l'arte, Il mondo fatta eterna in dotte carte, Volesti ricercar per tuo teforo, E parlasti con lor nell' opre loro. Nell' altera Babelle Per te il parlar confuse Giove in vano, Che per varie favelle Di se stessa trofeo cadde fu'l piano: Ch'Ode oltr' all Anglia il suo piu degno Idioma I piu profondi arcani Ch' occulta la natura e in cielo e in terra Ch' à Ingegni sovrumani Troppo avara tal' hor gli chiude, e ferra, Non batta il Tempo l'ale, Fermisi immoto, e in un fermin si gl'anni, Scorron di troppo ingiuriosi a i danni; Che Che s'opre degne di Poema o storia Dammi tua dolce Cetra Se vuoi ch'io dica del tuo dolce canto, Di farti huomo celeste ottiene il vanto, I o che in riva del Arno Tento spiegar tuo merto alto, e preclaro E ad ammirar, non a lodarlo imparo; Del fig. Antonio Francini gentilhuomo Fiorentino. JOANNI MILTONI LONDINENSI, Juveni patria, virtutibus eximio, V IRO qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca perspexit, ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet: Po Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ fic reviviscunt, ut idiomata omnia fint in ejus laudibus infacunda; Et jure ea percallet, ut admirationes et plaufus populorum ab propria sapientia excitatos intelligat: Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plaufus hortantur, fed*venustate vocem laudatoribus adimunt. Cui in memoria totus orbis; in intellectu fapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cæleftium sphærarum fonitus astronomia duce audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo defcribitur magistra philosophia legenti; antiquitatum latebras, vetuftatis excidia, eruditionis ambages, comite affidua autorum lectione, Exquirenti, restauranti, percurrenti. At cur nitor in arduum? Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis fatis eft, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert Carolus Datus Patricius Florentinus, Tanto homini servus, tantæ virtutis amator. * vaftitate. Edit. 1645. ELE ELEGIARUM LIBER PRIMUS. Elegia prima ad CAROLUM DEODATUM. T 5 10 Andem, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Pertulit et voces nuncia charta tuas; Pertulit occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ Vergivium prono quà petit amne salum. Multùm crede juvat terras aluisse remotas Pectus amans noftri, tamque fidele caput, Quòdque mihi lepidum tellus longinqua fodalem Debet, at unde brevi reddere jassa velit. Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ, Meque nec invitum patria dulcis habet. Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Nec dudum vetiti me laris angit amor. Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles, Quàm male Phœbicolis convenit ille locus! Nec duri libet usque minas perferre magistri Cæteraque ingenio non fubeunda meo. Si fit hoc exilium patrios adiisse penates, Et vacuum curis otia grata sequi, Non ego vel profugi nomen, fortemve recufo, Lætus et exilii conditione fruor. 15 20 O utinam vates nunquam graviora tulisset Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero, Et vocat ad plaufus garrula scena fuos. Sæpe novos illic virgo mirata calores Sive cruentatum furiosa Tragœdia fceptrum Et dolet, et specto, juvat et spectasse dolendo, Gaudia, et abrupto flendus amore cadit, 30 35 40 Seu mæret Pelopeia domus, feu nobilis Ili, 45. Sed neque fub tecto semper nec in urbe latemus, Nos |