Atlantifque nepos; neque enim nifi charus ab ortu
Diis fuperis poterit magno faviffe poeta.
Hinc longæva tibi lento fub flore fenectus
Vernat, & Afonios lucratur vivida fufos,
Nondum deciduos fervans tibi frontis honores,
Ingeniumque vigens, & adultum mentis acumen.
O mihi fi mea fors talem concedat amicum
Phœbæos decoraffe viros qui tam bene nôrit,
Si quando indigenas revocabo in carmina reges,
Arturumque etiam fub terris bella moventem ;
Aut dicam invicta fociali foedere menfæ
Magnanimos Heroas, & (O modo fpiritus adfit)
Frangam Saxonicas Britonum fub Marte phalanges.
Tandem ubi non tacitæ permenfus tempora vitæ,
Annorumque fatur cineri fua jura relinquam,
Ille mihi lecto madidis aftaret ocellis,
Aftanti fat erit fi dicam fim tibi curæ ;
Ille meos artus liventi morte folutos
Curaret parva componi molliter urna.
Forfitan & noftros ducat de marmore vultus,
Nectens aut Paphia myrti aut Parnasside lauri
Fronde comas, at ego fecura pace quiefcam.
Tum quoque, fi qua fides, fi præmia certa bonorum,
Ipfe ego calicolùm femotus in æthera divům,
Quò labor & mens pura vehunt, atque ignea virtus,.
Secreti hæc aliqua mundi de parte videbo
(Quantum fata finunt) & tota mente ferenùm Ridens purpureo fuffundar lumine vultus,
Et fimul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.
EPITAPHIUM
Thyrfis & Damon ejufdem viciniæ paftores, eadem ftudia fequuti à pueritiâ amici erant, ut qui plurimum. Thyrfis animi caufâ profectus peregrè de obitu Damonis nuncium accepit. Domum poftea reverfus, & rem ita effe * comperto, fe, fuamque folitudinem hoc carmine deplorat. Damonis autem fub perfonâ hic intelligitur Carolus Deodatus ex urbe Hetruriæ Luca paterno genere oriundus, Anglus; ingenio, doctrinà, clariffimifque cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egregius.
Imerides nympha (nam vos & Daphnin & Hylan,
Et plorata diu meminiftis fata Bionis)
Dicite Sicelicum Thamefina per oppida carmen:
Quas mifer effudit voces, quæ murmura Thyrfis,
Et quibus affiduis exercuit antra querelis,
Fluminaque, fontefque vagos, nemorumque receffus,
Dum fibi præreptum queritur Damona, neque altam
Luctibus exemit noctem loca fola pererrans.
Et jam bis viridi furgebat culmus arista,
Et totidem flavas numerabant horrea meffes,
Ex quo fumma dies tulerat Damona fub umbras,
Nec dum aderat Thyrfis; paftorem fcilicet illum
Dulcis amor Mufæ Thufca retinebat in urbe.
Aft ubi mens expleta domum, pecorifque relicti
Cura vocat, fimul affuetà feditque fub ulmo,
Tum verò amiffum tum denique fentit amicum,
Cœpit & immenfum fic exonerare dolorem.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Hei mihi! quæ terris, quæ dicam numina coelo,
Poftquam te immiti rapuerunt funere Damon!
Siccine nos linquis, tua fic fine nomine virtus
Ibit, & obfcuris numero fociabitur umbris?
At non ille, animas virgâ qui dividit aureâ,
Ifta velit, dignumque tui te ducat in agmen,
Ignavumque procul pecus arceat omne filentum.
Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni.
Quicquid erit, certè nifi me lupus antè videbit,
Indeplorato non comminuere fepulchro,
Conftabitque tuus tibi honos, longumque vigebit
Inter paftores: Illi tibi vota fecundo
Solvere poft Daphnin, poft Daphnin dicere laudes
Gaudebunt, dum rura Pales, dum Faunus amabit:
Si quid id eft, prifcamque fidem coluiffe, piúmque,
Palladiáfque artes, fociúmque habuisse canorum.
Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. 35 Hæc tibi certa manent, tibi erunt hæc præmia Damon, At mihi quid tandem fiet modò? quis mihi fidus Hærebit lateri comes, ut tu fæpe folebas Frigoribus duris, & per loca foeta pruinis, Aut rapido fub fole, fiti morientibus herbis? Sive opus in magnos fuit eminùs ire leones, Aut avidos terrere lupos præfepibus altis ; Quis fando fopire diem, cantuque folebit? Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni. Pectora cui credam quis me lenire docebit
Mordaces curas, quis longam fallere noctem
Dulcibus alloquiis, grato cùm fibilat igni
Molle pyrum, & nucibus ftrepitat focus, at malus auster
Mifcet cuncta foris, & defuper intonat ulmo?
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni. 50 Aut æftate, dies medio dum vertitur axe,
Cum Pan æsculeâ fomnum capit abditus umbrâ,
Et repetunt fub aquis fibi nota fedilia nymphæ,
Paftorefque latent, ftertit fub fepe colonus,
Quis mihi blanditiáfque tuas, quis tum mihi rifus, 55
Cecropiofque fales referet, cultofque lepores?
Ite domum impafti, domino jam non vacat, agni.
At jam folus agros, jam pafcua folus oberro,
Sicubi ramofæ denfantur vallibus umbræ,
Hic ferum expecto, fupra caput imber & Eurus
Trifte fonant, fractaque agitata crepufcula fylvæ.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Heu quam culta mihi priùs arva procacibus herbis
Involvuntur, & ipfa fitu feges alta fatifcit!
Innuba neglecto marcefcit & uva racemo,
Nec myrteta juvant; ovium quoque tædet, at illæ
|