Non sperässe uni licet omnia, mi fatis ampla
Merces, & mihi grande decus (sim ignotus in ævum
Tum licet, externo penitusque inglorius orbi)
Si me fava comas legat Usa, & potor Alauni,
Vorticibusque frequens Abra, & nemus omne Treantæ,
Et Thamesis meus ante omnes, & fusca metallis
Tamara, & extremis me discant Orcades undis.
Ite domum impasti, domino jam non vacat, agni.
Hæc tibi fervabam lenta sub cortice lauri,
Hæc, & plura simul, tum quæ mihi pocula Mansus,
Mansus Chalcidicæ non ultima gloria ripe,
Bina dedit, mirum artis opus, mirandus & ipfe,
Et circum gemino cælaverat argumento:
In medio rubri maris unda, & odoriferum ver,
185 Littora longa Arabum, & sudantes balsama fylvæ, Has inter Phænix divina avis, unica terris Cæruleùm fulgens diversicoloribus alis Auroram vitreis surgentem respicit undis. Parte alia polus omnipatens, & magnus Olympus, 190 Quis putet? hic quoque Amor,pictæq; in nube pharetræ, Arma corusca faces, & fpicula tincta pyropo;
Nec
Nec tenues animas, pectúsque ignobile vulgi
Hinc ferit, at circùm flammantia lumina torquens
Semper in erectum fpargit fua tela per orbes
Inpiger, & pronos nunquam collimat ad ictus, ,
Hinc mentes ardere facræ, formæque deorum.
Tu quoque in his, nec me fallit spes lubrica, Damon,
Tu quoque in his certè es, nam quò tua dulcis abiret
Sanctáque simplicitas, nam quò tua candida virtus ? 200
Nec te Lethæo fas quæsivisse sub orco,
Nec tibi conveniunt lacrymæ, nec flebimus ultrà,
Ite procul lacrymæ; purum colit æthera Damon,
Æthera purus habet, pluvium pede reppulit arcum ;
Heroúmque animas inter, divósque perennes,
Athereos haurit latices & gaudia potat
Ore facro. Quin tu coeli poft jura recepta
Dexter ades, placidúfque fave quicunque vocaris,
Seu tu noster eris Damon, five æquior audis
Diodotus, quo te divino nomine cuncti
Coelicolæ nôrint, sylvisque vocabere Damon.
Quod tibi purpureus pudor, & sine labe juventus
Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas,
En
En etiam tibi virginei servantur honores;
Ipse caput nitidum cinctus rutilante corona, 215
Lätáque frondentis gestans umbracula palmæ
Æternum perages immortales hymenæos ;
Cantus ubi, choreisque furit lyra mista beatis,
Festa Sionæo bacchantur & Orgia thyrso.
Jan. 23. 1646.
Ad JOANNEM ROUsium Oxoniensis Academiæ
Bibliothecarium. De libro Poematum amiffo, quem ille fibi denuo mit
ti poftulabat, ut cum aliis noftris in Bibliotheca publica reponeret, Ode.
Strophe 1.
G
Emelle cultu simplici gaudens liber,
Fronde licet gemina,
Munditićque nitens non operofà,
Quam manus attulit
Juvenilis olim,
Sedula tamen haud nimii poetæ ;
Dum vagus Ausonias nunc per umbras,
Nunc Britannica per vireta lusit
Insons
Insons populi, barbitoque devius
Indulsit patrio, mox itidem pectine Daunio
Longinquum intonuit melos
Vicinis, & humum vix tetigit pede ;
Antistrophe.
Quis te parve liber, quis te fratribus
Subduxit reliquis dolo?
Cum tu missus ab urbe,
Docto jugiter obfecrante amico,
Illustre tendebas iter
Thamesis ad incunabula
Cærulei patris,
Fontes ubi limpidi
Aonidum, thyasusque facer
Orbi notus
per immensos Temporum lapfus redeunte coelo, Celeberque futurus in ævum ;
Strophe 2. Modo quis deus, aut editus deo
25 Pristinam gentis miferatus indolem (Si satis noxas luimus priores,
Mollique
Mollique luxu degener otium)
Tollat nefandos civium tumultus,
Almaque revocet studia sanctus,
Et relegatas fine fede Mufas
Jam penè totis finibus Angligenům 3
Immundasque volucres
Unguibus imminentes
Figat Apollineâ pharetrå,
Phineamque abigat pestem procul amne Pegaséo.
Antistrophe.
Quin tu, libelle, nuntii licet malà
Fide, vel ofcitantià
Semel erraveris agmine fratrum,
Seu quis te teneat specus,
Seu qua te latebra, forfan unde vili
Callo teréris institoris insulfi,
Lætare felix, en iterum tibi
Spes nova fulget poffe profundam
Fugere Lethen, vehique superam
In Jovis aulam remige pennâ ;
|