death of the body: and, to turn to heavenly examples, the angels were thereby cast down from heaven, the first created beings expelled from a paradise of endless enjoyment. And if you must know, this is that threeheaded dog of Hell called Cerberus in the fables, from whose ravening teeth the Apostle John would save us, when he says, "Beloved, love not the world. nor those things that be therein: if any man love the world, the love of the Father is not in him. For every thing which is in the world, is the desire of the flesh, and the desire of the eyes, and the pride of life, which is not of the Father, but is of the world." Thus much briefly have I said against the poison of covetousness. But if I were to treat in like manner of drunkenness, feasting, luxury, and other contagions of the same kind, my letter would be indefinitely lengthened. May the grace of the Chief Shepherd ever keep you safe for the wholesome feeding of his flock, Prelate, most beloved in our Lord. AMEN.

III. EPISTOLA AD PLEGWINUM APOLOGETICA, EO QUOD INSIMULARETUR A QUIBUSDAM, DE ETATIBUS SECULI NON RECTE SENSISSE.

tione confudit, addendo videlicet, quod me audires a lascivientibus rusticis, inter hæreticos per pocula decantari. Exhorrui, fateor, et pallens percunctabar, cujus hæreseos arguerer. Respondit, quia negarem in Sexta ætate Seculi, Dominum Salvatorem in carne venisse. Percunctari ergo cœpi quomodo diceretur; utrum quod Dominus non venisset in carne, cum tamen Sexta esset ætas, an quod Domino in carne veniente necdum Sexta ætas veniret, vel certe ætas Septima jam venisset, cum aperta ratione Sexta ætas non nisi ab ejus possit incarnatione coepisse. Deprehendique, sive hoc sive illud insimularetur, me in utroque sanæ fidei et Ecclesiasticæ unitatis existere

consortem.

Quomodo vel Christum in carnem venisse negans, Christi in Ecclesia potuissem esse sacerdos? vel qua consequentia Evangelicis et Apostolicis credens literis, sexta illum ætate seculi incarnatum esse discrederem ;

cum Evangelista Matthæus in eodem libro generationis Jesu Christi, notissimis temporum articulis per generationes denas et quaternas, quatuor ultimas discernat ætates? Primas vero duas Apostolus Petrus tali distinguit indiculo: terram pariter ac cœlos diluvio perditos, atque alios pro illis asseverans esse repositos; ut non tam duæ ætates seculi, quam duo secula, si non hæresis Valentiniana timeretux, possunt nuncupari? Cum me igitur discutiens identidem liberum esse cernerem, cogitare sedulus cœpi, unde hæc in me calumnia devolveretur: tandemque venit in memoriam, quod cuidam vestrum nuper opusculum meum de Temporibus, quod ante quinquennium edidi, monstrabam : in quo annorum series juxta Hebraicam veritatem, ubi LXX interpretibus longe brevior habetur, erat annotata: ita ut usque ad adventum Salvatoris in carne, nec quinque annorum millia sint completa. Suadebamque illi (fraternæ, fateor, caritatis et ipsius veritatis intuitu) ut Scripturæ Sacræ post Christianum nobis interpretem translatæ, potius quam Judaicis interpretationibus vel Chronographorum imperitiæ, fidem accommodare disceret: digito ostendens, quod Eusebius in descriptione temporum, neque Hebraicam veritatem, neque LXX translatorum per omnia sit editionem secutus; quod id ipsum et hic scripto facere curabo. Verum quod ipse (quisquis erat) cui hæc suggesseram, fraterni amoris officium vertit in odium æmulationis; et supernus moderator illi, justa mercede, lucem ostensæ veritatis in tenebras convertit cæcæ falsitatis.

Ne ergo me putes (dilectissime) post notam hæreseos ad inficiandi malle subterfugere præsidium, quam Doctorem recipere veritatis: audi quæ in libello memorato de Etatibus scripsi. Postquam enim de momentis et horis, de die, de nocte, de hebdomadibus et mensibus, de anno et his quæ ad annum pertinent, de circulo decennovennali et accidentibus illi, quantum mihi meisque satis credebam, perstrinxi: ventum erat

L

ut æque de ætatibus aliquid abbreviaretur. Sextodecimo ergo capitulo tale feci primordium.

tur.

Sex, inquam, ætatibus mundi tempora distinguunPrima ætas, ab Adam usque ad Noe, continens generationes decem, annos vero 1656, quæ tota periit diluvio, sicut infantiam mergere solet oblivio. Secunda, a Noe usque ad Abraham, generationes similiter complexa decem, annos autem 292, quæ in lingua inventa est, id est, in Hebræa. A pueritia namque incipit homo loqui nosse post infantium, quæ et nomen inde accepit; quia fari, id est, loqui non potest. Tertia, ab Abraham usque ad David, generationes quatuordecim, annos vero 942, continens. Et quia ab adolescentia incipit homo posse generare; Matthæus generationum ex Abraham sumpsit exordium, qui etiam Pater gentium constitutus est. Quarta, a David usque ad transmigrationem Babylonis generationibus æque juxta Matthæum quatuordecim, annis autem 473, porrecta, a qua Regum tempora cœperunt: juvenilis enim dignitas regno est habilis. Quinta deinde, usque ad adventum Salvatoris in carne, generationibus et ipsa quatuordecim, porro annis 589, extenta: in qua, ut gravi senectute fessa, malis crebrioribus plebs Hebræa quassatur. Sexta, quæ nunc agitur, nulla generationum vel temporum serie certa; sed, ut ætas decrepita, ipsa totius seculi morte finienda.

Hæc in prædicto libello de Atatibus seculi prænotando commemorans, statim aliud capitulum subnexui, quo cursus et ordo totius seculi panderetur, ita inchoans. Prima ergo ætas continet annos juxta Hebræos, 1656, juxta Septuaginta interpretes, 2242. Adam, annorum 130, genuit Seth, qui pro Abel natus est. Seth autem annos 105, genuit Enos: et cetera usque ad diluvium. Deinde subjunxi. Secunda ætas continet annos juxta Hebræos, 292, juxta LXX interpretes, 942, vel adjecto Cainan, 1072. Sem, anno

secundo post diluvium, genuit Arphaxad, a quo Chaldæi. Arphaxad annos 35, genuit Sela. Hic Septuaginta interpretes, quos Evangelista Lucas secutus est, interposuere Cainan, qui cum 30 esset annorum genuerit Sela. Item, de tertia ætate. Tertia, inquam, ætas continet annos 942. Item ubi ad quartam ventum est: Quarta, inquam, ætas continet annos juxta Hebræos, 473: LXX interpretes 12 adjiciunt. Cum ergo in excursu operis, ad nativitatem usque Domini Salvatoris pervenirem, ita scripsi. Octavianus regnavit annos 56. Hujus anno 42, Dominus nascitur, completis ab Adam annis 3952, juxta alios 5199.

Hæc sunt quæ juxta fidem sacræ historiæ mihi meisque [rogantibus] strictim et simpliciter, ut credidi et sensi, abbreviare curavi, nequaquam Chronographo tam erudito tantisque laudibus digno contradicens, in his duntaxat in quibus ipse divinæ Scripturæ contrarius non est. Qui cum in libro ἑξαπλοῦς virgam Origenis pertimescens, generationem Cainan de medio tolleret; et Evangelio Lucæ et LXX pariter interpretibus fidem derogavit, eorumque translationi 130 annos erasit. Cum vero generationibus ad Hebræorum libros castigatis, non æque numerum annorum juxta eosdem emendare curaret; in summa suæ computationis, illorum seriem 232 annis excessit: Sicque neutram viam observans, ipse qua voluit incessit.

In prima quippe et secunda ætate nostris, id est, de Hebræo fonte transfusis, Græcorumque codicibus, hujusmodi discrepantia inest : quia (sicut Hieronymus, sacræ interpres historiæ, in libris Hebraicarum quæstionum refert) antequam gignatur qui gigni memoratur, minus vixisse apud Hebræos pater invenitur centum annos; sed posteaquam est genitus idem ipsi minus centum quam in Hebræis inveniuntur in Græcis : atque ita utrobique numeri universitas consonat. Per hanc autem corruptionem Græcorum codicum exoritur illa famosissima quæstio, ubi Mathusalem 14