Complector, ad cœlestia
Conscendo per te gaudia.
Sic tu libens me suscipe
Illius alma servulum,
Qui me redemit per tuam
Magister altus gloriam.
Sic fatur Andreas crucis
Erecta cernens cornua,
Tradensque vestem militi,
Levatur in vitæ arborem.
Nec cessat altus de cruce
Docere turbam astantium,
Vitam perennem cum Deo,
Polique regnum pandere.
Quorum fide jam fervida,
Turbæque judex territus,
Se pollicetur nexibus
Hunc mortis atræ solvere.
At Andreas cœli vias,
Regemque cœli, ac dulcium
Frequenti jam concivium
Cœlesti in arce contuens :
Jesu, precor, dixit, bone
Magister, ista de cruce,
Me nemo vivum in corpore
Vinclis solutis auferat,
Prius meum quam spiritum
E carne raptum assumseris.
In patriæque mœnibus,
Cui milito, locaveris.

Hæc dixit, et cœlestibus
Emissa lux a sedibus,
Circumdedit fortissimum
Christi corusca Martyrem,
Splendorque Sole clarior
Coram manendo plurimum,
Quæ palma vel quæ gloria

Crucem sequatur edocet
Quin ad poli mox edita
Reversus, alti spiritum
Secum refert Apostoli
Nodis solutum corporis.
Qua cum tuis fidelibus
Jesu triumphi carmina
Victor beatus seculi,
Gaudens in ævum personat.
Qua nobis inter agmina
Sublimium felicia,

Da, Christe, sortem parvulis
Hymnos tibi canentibus.

14. De Die Judicii.

INTER florigeras fecundi cespitis herbas,
Flamine ventorum resonantibus undique ramis,
Arboris umbriferæ moestus sub tegmine solus
Dum sedi, subito planctu turbatus amaro,
Carmina præ tristi cecini hæc lugubria mente.
Utpote commemorans scelerum commissa meorum,
Et maculas vitæ, mortisque inamabile tempus,
Judiciique diem horrendo examine magnum,
Perpetuamque reis districti judicis iram.
Et genus humanum discretis sedibus omne,
Gaudia sanctorum necnon, pœnasque malorum.
Hæc memorans mecum, tacito sub murmure dixi:
Nunc rogo, nunc venæ fontes aperite calentes,
Dumque ego percutiam pugnis rea pectora, vel dum
Membra solo sternam, meritosque ciebo dolores.
Vos, precor, effusis lacrymis non parcite statim,
Sed mæstum salsis faciem perfundite guttis.
Et reserate nefas Christo cum voce gementi,
Nec lateat quidquam culparum cordis in antro.
Omnia quin luci verbis reddantur apertis,
Pectoris et linguæ, carnis vel crimina sæva.
Hæc est sola salus animæ et spes certa dolenti,

Vulnera cum lacrymis medico reserare superno.
Qui solet allisos sanare et solvere vinctos,
Quassatos nec vult calamos infringere dextra,
Nec lini tepidos undis extinguere fumos.
Nonne exempla tibi pendens dabat in cruce latro,
Peccati quantum valeat confessio vera?

Qui fuit usque crucem sceleratis impius actis,
Mortis in articulo sed verba precantia clamat,
Et solo meruit fidei sermone salutem,
Cum Christo et portas paradisi intravit apertas.
Cur rogo mens tardas medico te pandere totam?
Vel cur, lingua, taces, veniæ dum tempus habebis?
Auribus omnipotens te nunc exaudit apertis,
Ille dies veniet, judex dum venerit orbis,
Debebis qua tu rationem reddere de te.
Suadeo prævenias lacrymis modo judicis iram.
Quid tu in sorde jaces, scelerum caro plena piaclis?
Cur tua non purgas lacrymis peccata profusis,
Et tibi non oras placidæ fomenta medelæ?
Fletibus assiduis est dum data gratia flendi,
Poenituisse juvat tibi nunc et flere salubre est.
Eternus fuerit placidus te vindice judex.
Nec Deus ætherius bis crimina vindicat ulli,
Spernere tu noli veniæ tibi tempora certa.
Quanta malis maneant etiam tormenta memento,
Vel quam celsithronus metuendus ab arce polorum,
Adveniet judex, mercedem reddere cunctis.
Præcurrent illum vel qualia signa, repente
Terra tremet, montesque ruent, collesque liquescent,
Et mare terribili confundet murmure mentes.
Tristius et cœlum tenebris obducitur atris.
Astra cadunt rutilo et Titan tenebrescit in ortu,
Pallida nocturnam nec præstat luna lucernam,
De cœlo venient et signa minantia mortem.
Tum superum subito veniet commota potestas,
Coetibus Angelicis regem stipata supernum.
Ille sedens solio fulget sublimis in alto,

Ante illum rapimur, collectis undique turmis,
Judicium ut capiat gestorum quisque suorum.
Sis memor illius, qui tum pavor ante tribunal,
Percutiet stupidis cunctorum corda querelis.
Dum simul innumeris regem comitata polorum,
Angelica advenient cœlestibus agmina turmis.
Atque omnes pariter homines cogentur adesse;
Qui sunt, qui fuerant, fuerint vel quique futuri,
Cunctaque cunctorum cunctis arcana patebunt.
Quod cor, lingua, manus, tenebrosis gessit in antris,
Et quod nunc aliquem verecundans scire veretur
Omnibus in patulo pariter tunc scire licebit.
Insuper impletur flammis altricibus aer,
Ignis ubique suis ruptis regnabit habenis.
Et quo nunc aer gremium diffundit inane,
Ignea tunc sonitus perfundet flamma feroces,
Festinans scelerum sævas ulciscere causas.
Nec vindex ardor cuiquam tunc parcere curat,
Sordibus ablutus veniat nisi ab omnibus illuc.
Tunc tribus et populi ferient rea pectora pugnis,
Stabit uterque simul stupidus, pauperque potensque
Et miser et dives, simili ditione timebunt:
Fluvius ignivomus miseros torquebit amare,
Et vermes scelerum mordebunt intima cordis.
Nullus ibi meritis confidit judice præsens,
Singula sed nimius percurrit pectora terror.
Et stupet attonito simul impia turba timore.
Quid, caro, quid facies, illa quid flebilis hora,
Quæ modo væ misera servire libidine gaudes,
Luxuriæque tuæ stimulis te agitabis acutis,
Ignea tu tibimet cur non tormenta timebis,
Dæmonibus dudum fuerantque parata malignis.
Quæ superant sensus cunctorum et dicta virorum,
Nec vox ulla valet miseras edicere pœnas.
Ignibus eternæ nigris loca plena gehennæ,
Frigora mixta simul ferventibus algida flammis.
Nunc oculos nimio flentes ardore camini,

Nunc iterum nimio stridentes frigore dentes.
His miseris vicibus miseri volvuntur in ævum,
Obscuras inter picea caligine noctes.

Vox ubi nulla sonat, durus nisi fletus ubique,
Non nisi tortorum facies ubi cernitur ulla.
Non sentitur ibi quidquam nisi frigora, flammæ
Fætor et ingenti complet putredine nares.
Os quoque flammivom. lugens implebitur igne,
Et vermes lacerant ignitis dentibus ossa.
Insuper et pectus curis torquetur amaris,
Cur caro luxurians sibimet sub tempore parvo
Atro perpetuas meruisset carcere pœnas,
Lucis ubi miseris nulla scintilla relucet.
Nec pax, nec pietas, imo spes nulla quietis,
Flentibus arrident, fugiunt solatia cuncta.
Auxilium nullus rebus præstabit amaris,
Lætitiæ facies jam nulla videbitur illic.

Sed dolor et gemitus, stridor, pavor et timor horrens,
Tædia, tristitiæ, trux, indignatio, languor.
Errantesque animæ, flammis in carcere cæco.
Noxia tunc hujus cessabunt gaudia secli,
Ebrietas, epulæ, risus, petulantia, jocus,
Dira cupido, tenax luxus, scelerata libido,
Somnus iners, torporque gravis, desidia pigra,
Illicitat quicquid modo delectatio carnis,
Et cæca scelerum mergit vertigine mentem.
Tunc cæcis merget flammis sine fine misellos.
Felix O nimium, semperque in secula felix
Qui illas effugiet pœnarum prospere clades,
Cum sanctisque simul lætatur in omnia secla!
Conjunctus Christo cœlestia regna tenebit.
Nox ubi nulla rapit splendorem lucis amœnæ,
Non dolor aut gemitus veniet, nec fessa senectus,
Non sitis, esuries, somnus et non labor ullus.
Non febris, morbi, clades, non frigora, flammæ,
Tædia, tristitiæ, curæ, tormenta, ruinæ,

Fulmina, nimbus, hyems, tonitru, nix, grando, procella,