Die Lebenszeit dieses griechischen Dichters fått in die erste Hälfte des 34ften Jahrhunderts d. W. Er war ein Ather nienser, und Anführer der Spartaner wider die Messener. Jene ermunterte er dyrch seine elegische Gesänge vor und während der erften Schlacht, und als diese ungünftig für die Spartaner ausfiel, suchte der Dichter ihren Muth durch seis nen Gesang aufs neue zu beleben; und der Erfolg war glücks licher. Uns find jedoch nur drei Bruchstücke dieser Elegieen übrig, von welchen das nachstehende wahrscheinlich nach jes ner ersten unglücklichen Schlacht gesungen wurde, um durch das Gefähl ihrer ehrenvollen Abkunft und durch Vertrauen zum Schuß der Gdtter die Spartaner aufs neue zum ftands baften und muthigen Angriffe des Seindes zu befeuera.

Tyrtius. Εχθραν μεν ψνχήν θέμενος και θανάτου δε μελαίνας

Κήρας, ισ’ αυγαϊσιν ήελίοι, φίλας.
"Ισε γαρ ως 'Αρέως πολυδακρυτου έργ’ αρίδηλα,

Εύ δ' οργήν εδαητ' αργαλέου πολέμου
Και προς φευγόντων τε διωκόντων τ' εγένετε,

Ω νέοι, αμφοτέρων δ' εις κόρον ηλάσατε.
Οι μεν γαρ τολμώσι, παρ' αλλήλοισι μένοντες,

Εις τ' αυτoχεδίων και προμάχους ιέναι,
Παυρότεροι θνήσκουσι, σαουσι δε λαόν οπίσσω

Τρεσσάντων δ' ανδρών πάσ’ απόλωλ’ αρετή.
Ουδείς αν ποτε ταύτα λέγων ανύσειεν έκαςα,

Οσσ’, εαν αιχρα πάθη, γίγνεται ανδρί κακά.
'Αργαλεόν γαρ όπισθε μετάφρενόν εςι δαίζειν

'Ανδρος φεύγοντος δηίω εν πολέμω.
Λιαρόν δ' εςι νέκυς κατακείμενος έν κονίησι

Nώτον όπιθ' αιχμή δουρές εληλαμένος.
'Αλλα τις εύ διαβας μεγέτω ποσιν αμφοτέροισι

Στηριχθείς επί γης, χείλος oδoύσι δακων,
Μηρούς τε, κνήμας τα κάτω, και τέρνα, και ώμους-

'Ασπίδος ευρείης γασρί καλύψάμενος"
Δεξιτερή δ' εν χειρί τινασσέτα έβριμον έγχος,

Κινείτω δε λόφον δεινών υπέρ κεφαλής.
"Eρδων δ' έβριμα έργα, διδασκέθω πολεμίζειν,

Μήδ' εκτός βελέων, εσάτω ασπίδ' έχων.
'Αλλά τις εγγυς ιών, αυτοχεδόν εγχεί μακρώ

*Η ξίφει ουτάζων, δήίον άνδρ' ελάτω:
Και πόδα παρ ποδι θείς, και επ' ασπίδος ασπίδ' έρύσας,

Εν δε λόφον τε λόφ», και κυνέην κυνέη,

M i m n e r m u 8.

Hiimnermus.

Auch von den Elegieen dieses Dichters, der Solon's Zeitgenosie war, giebt es nur kurze und wenige Fragmente. Von seinem Leben weiß man nur, daß er aus Stolophon, eis ner blühenden Stadt Joniens, gebürtig gewesen. Der üppi: ge, weiche Ton, und die schmachtende, unmannliche Stlage, welche in diesen Versen herrscht, ist gegen die fefte, edle Sprache des Tortdus sehr abstechend. Der Inhalt der beis den folgenden kleinen Bruchstücke ist Bedauern der so schnell enteilenden Jugend, und Jammern über die Beschwerden des Alters.

Ι.

Ημείς δ' οία τε φύλλα φύει πολυάνθεμος όρη

*Ηρος, ότ' αψεύγη αύξεται ήελίου,
Τοις ίκελοι, πήχυιον επί χρόνον αιθεσιν ήβης

Τερπόμεθα, προς θεών ειδότες ούτε κακόν,
Ούτ' αγαθόν, Κήρες δε παρεσήκασι μέλκινοι"

“Η μεν έχουσα τέλος γη ραος αργαλέου,
Η δ' ετέρη θανάτοιο" μίνυνθα δε γίγνεται ηβης

Καρπός, όσον το επί γην κίδναται ήέλιος.
Αυταρ έπην δε τούτο τέλος παραμείψεται ώρες

Αυτίκα δη τεθνά ναι βέλτιον, και βίοτος.
Πολλα γαρ εν θυμά, κακα γίγνεται άλλοτε δ' οίκος

Τευχούτα, πενίης δ' έν' οδυνηρα πέλει
* *Αλλος δ' αυ παίδων επιδεύεται, ών τε μάλιστα

Ιμάρων κατα γης έρχεται εις Αίδης:
"Αλλος νούσον έχει θυμοφθόρον ουδε το έσιν

'Ανθρώπων, ώ Ζευς μη κακα πολλα διδοί,

1

!