صور الصفحة
PDF
النشر الإلكتروني

2.

Αντίκ ̓ ἐμοὶ κατὰ μὲν χροιὴν ἕξει άσπετος ἱδρος
Πτοιοῦμαι δ' ἐσορῶν ἄνθος ομηλικίης
Τερπνὸν ὁμῶς καὶ καλὸν, ἐπεὶ πλέον ώφελεν εἶναι,
Ἀλλ ̓ ὀλιγοχρόνιον γίγνεται, ὥσπερ όνας,
Ήβη τιμήεσσα· τὸ δ' αργαλέον καὶ ἄμορφον

Γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτίχ ̓ ὑπερκρέμαται,
Εχθρὸν ὁμῶς καὶ άτιμον, ὅ τ ̓ ἄγνωσον τιθᾶ άνδρα,

Βλάπτει δ ̓ ὀφθαλμοὺς καὶ νέον αμφιχυμένα

[merged small][ocr errors]

X 4

Tibull.

Tibull

Die Lebenszeit des Albius Tibullus, eines römischen Ritters, seht man gewöhnlich vom Jahre Roms 711 bis 735. Quintilian giebt ihm unter den elegischen Dichtern seiner Nation den ersten Rang; und er vereint die vornehmften Eigenschaften dieser Gattung sehr glücklich in seinem dichtrischen Charakter: feines und fanftes Gefühl- und warz me Phantasie mit einem wahren, kunstlosen, aber dabei sehr eleganten und eindringlichen, Ausdruck. Selbst die anscheiz nende Unordnung und regellofe Folge der Gedanken erhöht bei ihm die Natur des Vortrages; auch ist er ungemein glücklich in der Abstufung der mannichfaltigen Gemüthsbes wegungen. Ju der hier folgenden ersten Elegie herrscht ein ungemein einnehmender heitrer Ausdruck froher, ländlicher Genügsamkeit.

[ocr errors]

Divitias alius fulvo fibi congerat auro,
Et teneat culti iugera magna foli,
Quem labor adfiduus vicino terreat hofte,
Martia cui fomnus claffica pulfa fugent:
Me mes paupertas vitae traducat inerti,
Dum meus adfiduo luceat igne focus.
Ipfe feram teneras maturo tempore vites
Rufticus, et facili grandia poma manu.
Nec fpes deftituat, fed frugum femper acervos
Praebeat, et pleno pinguia mufta lacu.
Nam veneror, feu ftipes habet defertus in agris,
Seu vetus in trivio florea ferta lapis:

A

Et quodcunque mihi pomum novus educat annus,
Libatum agricolae ponitur ante Deo.
Flava Ceres, tibi fit noftro de rure corona
Spicea, quae templi pendeat ante fores.
Pomafisque ruber cuftos ponatur in hortis,
Terreat ut faeva falce, Priapus, aves.

Vos quoque felicis quondam, nunc pauperis agri
Cuftodes, fertis munera veftra, Lares,

Tunc

Tunc vitula innumeros luftrabat caefa iuvencos:
Nunc agna exigui eft hoftia magna, foli.
Agna cadet vobis, quam circum ruftica pubes
Clamet: io mefles, et bona vina date!
Iam modo non poffum contentus vivere parvo,
Nec femper longae deditus effe viae:
Sed canis aeftivos ortus vitare fub umbra
Arboris, ad rivos praetereuntis aquae.
Nec tamen interdum pudeat tenuiffe bidentem,
Aut ftimulo tardos increpuiffe boues.
Non agnamue finu pigeat, foetumue capellae
Defertum, oblita matre, referre domum.
At vos exiguo pecori, furesque, lupique,
Parcite; de magno eft praeda petenda grege.
Hic ego paftoremque meum luftrare quotannis,
Et placidam foleo fpargere lacte palem.
Adfitis divi, neu vos e paupere menfa
Dona, nec e puris fpernite fictilibus.
Fictilia antiquus primum fibi fecit agreftis
Pocula, de facili compofuitque luto.
Non ego divitias patrum fructusque requiro,
Quos tulit antiquo condita meffis avo.
Parva feges fatis eft: fatis eft, requiefcere lecto
Si liceat, et folito membra levare toro.
Quam iuvat immites ventos audire cubantem,
Et dominam tenero continuiffe finu:

Aut gelidas hibernus aquas cum fuderit Auster,
Securum fomnus imbre iuvante fequi.

Hoc mihi contingat: fit dives iure, furorem
Qui maris, et triftes ferre poteft pluvias.
O quantum eft auri potius pereatque Zmaragdi,
Quam fleat ob noftras ulla puella vias.
Te bellare decet terra, Meffala, marique,
Ut domus hoftiles praeferat exuvias.
Me retinent vin&tum formofae vincla puellae,
Et fedeo duras ianitor ante fores.

Non ego laudari curo, mea Delia; tecum
Dummodo fim: quaefo, fegnis inersque vocer.
Te fpectem, fuprema mihi cum venerit hora,
Te teneam moriens deficiente manu.

[blocks in formation]

Tibull.

Tibull.

Flebis, et arfuro pofitum me, Delia, lecto,
Triftibus et lacrimis ofcula mixta dabis,
Flebis; non tua funt duro praecordia ferro

Vincta, nec in tenero stat tibi corde filex.
Illo non iuvenis poterit de funere quisquam
Lumina, non virgo, ficca referre domum.
Tu manes ne laede meos: fed parce folutis
Crinibus, et teneris, Delia, parce genis
Interea, dum fata finunt, iungamus amores:
Iam veniet tenebris Mors adoperta caput.
Iam fubrepet iners aetas, nec amare decebit,
Dicere nec cano blanditias capite.

Nunc levis eft tractanda Venus, dum frangere poftes
Non pudet, et rixas inferuiffe iuvat:

Hic ego dux, milesque bonus; vos figna, tubaeque,
Ité procul, cupidis vulnera ferte viris.
Ferte et opes; ego compofito fecurus acervo
Defpiciam dites, defpiciamque famem,

Pro

Proper z.

zu gleicher Zeit mit dem Tibull lebte Sextus Aures Tius Properzius, aus Umbrien gebürtig; und auch von ihm hat man noch vier Bücher elegischer Gedichte, in denen er den griechischen Mustern des Kallimachus und Philetas vorzüglich nachgeahmt zu haben scheint. Vielleicht verans laffte eben diese Nachahmung eine gewisse mühsame Sorgs falt, die man in dem Ausdrucke feiner Empfindungen wahrz nimmt, und wodurch derselbe minder rührend wird, als beim Tibull. Auch ist er oft zu reich an Bildern, Anspielungen und Gleichnissen, und nicht immer sanft und leicht genug in dem Bau seiner Verse. Folgende Elegie, die erste des drits ten Buchs, enthält die Hoffnungen und Ansprüche des Dicha sers auf bleibenden Nachruhm.

1

Properz.

Callimachi manes, et Coi facra Philetae,
In veftrum, quaefo, me finite ire nemus!
Primus ego ingredior puro de fonte facerdos
Itala per Graios orgia ferre choros.
Dicite, quo pariter carmen tenuastis in antro
Quodue pede ingreffi, quamue bibistis aquam:
Ah valeat, Phoebum quicunque moratur in armis.
Exactus tenui pumicé verfus eat,

Quo me fama levat terra fublimis, et a me
Nata coronatis Mufa triumphat equis,
Et mecum in curru parvi vectantur Amores,
Scriptorumque meas turba fecuta rotas.
Quid fruftra miffis in me certatis habenis?
Non datur ad Mufas currere lata via.
Multi, Roma, tuas laudes annalibus addent,
Qui finem imperii Batra futura canent.
Sed, quod pace legas, opus hoc de monte fororum
Detulit in acta pagina noftra via.

Mollida, Pegafides, veftro date ferta poetae,
Non faciet capiti dura corona meo.
At mihi, quod vivo detraxerit invida turba,
Post obitum duplici foenore reddet honos.

« السابقةمتابعة »